Ο Κώστας Μανωλάς δεν είναι Μπεκενμπάουερ, αλλά κάποια στιγμή η μισή και πλέον Ελλάδα τον αποκαλούσε ειρωνικά με το όνομα του Κάιζερ του Γερμανικού ποδοσφαίρου, αδιαφορώντας για ταλέντο που είχε, αφού η οπαδική βλακεία είναι πάνω απ' όλα στη χώρα μας. Ευτυχώς για τον ίδιο, ο Αδαμίδης δεν είχε κάτι ψιλά για να τον κρατήσει στην ΑΕΚ, στη συνέχεια δεν έκανε τα λάθη που έκανε ο θείος του και με τον Μίτσελ να φωνάζει στο αυτί του, είχε εντυπωσιακή βελτίωση μέσα σε ένα χρόνο για να μπορέσει να παίξει σε κορυφαίο επίπεδο.

Αρκετοί νομίζουν πως ο Μανωλάς δεν είναι ο παίκτης που άξιζε να δαπανηθούν τόσα εκατομμύρια και να γίνει τόσος ντόρος γύρω από το όνομά του. Η αλήθεια είναι πως τα χρήματα στον αθλητισμό δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα σχεδόν σε καμία μεταγραφή, αλλά αυτό είναι καθαρά οικονομικό κι όχι ποδοσφαιρικό. Διότι αγωνιστικά ο Μανωλάς πάλεψε όσο λίγοι για να φτάσει εκεί που έφτασε, βρέθηκε πολλές φορές σε δύσκολη κατάσταση, πάλεψε ξανά και στο τέλος δικαιώθηκε.

Δεν γράφω δικαίωσε αυτούς που τον πίστεψαν, γιατί πρωτίστως ο 23χρονος κεντρικός αμυντικός δικαίωσε τον εαυτό του. Ο ίδιος πίστευε πως μπορεί να φτάσει ψηλά, είχε εμπιστοσύνη στα πόδια τους (υπερβολική μερικές φορές) και κάποια στιγμή αυτό τον αδίκησε, καθώς το ύφος "είμαι καλός, είμαι καλύτερος σας, μπορώ να σας νικήσω όλους", δεν τον έκανε αγαπητό στο ευρύ κοινό.

Οι συγκεκριμένοι βέβαια έβλεπαν από την αρχή με... μισό μάτι τον Μανωλά. Με μόλις 5 συμμετοχές στον Θρασύβουλο πήγε στην ΑΕΚ εξαιτίας του ονόματός του και του θείου. Φυσικά αυτοί που το υποστηρίζουν, έχουν ξεχάσει να αναφέρουν πως μαζί με τον Κώστα δοκιμάστηκαν τόσα άλλα παιδιά στην ΑΕΚ, ενώ ο θείος του, νομίζω θα προτιμούσε να προωθήσει τον γιο του αντί για τον ανιψιό του, αν ήθελε και μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Σίγουρα το όνομα βοήθησε αλλά όπως αποδείχθηκε το όνομα δεν έπαιξε μπάλα. Ο Κώστας Μανωλάς το έκανε.

Το όνομα δεν ήταν δεκανίκι αλλά... βάρος

Ο Μανωλάς έπρεπε να παλέψει και με την δύσκολη ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Γεννημένος στη Νάξο, έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στον Παναξιακό, αλλά για να πετύχεις στο ποδόσφαιρο πρέπει να παίξεις στην πρωτεύουσα. Σε πολύ μικρή ηλικία είχε το θάρρος και τη δύναμη ν αφήσει το νησί για ν ακολουθήσει το όνειρό του να παίξει στην Superleague και να φορέσει τη γαλανόλευκη. Το γεγονός πως ήταν ανιψιός του Στέλιου Μανωλά, τον βοήθησε μόνο να κάνει μεγάλα όνειρα βλέποντας τις διαπιστεύσεις του θείου από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αμερικής το 1994. Γιατί από εκεί και πέρα το όνομα "Μανωλάς" ήταν ένα βάρος για τον Κώστα. Τίποτα δεν έρχεται δωρεάν σε αυτή τη ζωή. Ο Κώστας Μανωλάς μπορεί να είχε το επώνυμο και την ευκαιρία να παίξει στην ΑΕΚ, αλλά οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες και ο ίδιος "έπρεπε" να διατηρήσει το' όνομα ψηλά, στην ομάδα που διέπρεψε ο θείος του, αλλά σε τελείως διαφορετική εποχή και υπό άλλες συνθήκες.

Ο Μανωλάς πήγε στην ΑΕΚ ως ο ανιψιός του Στέλιου, έγινε Κώστας, στη συνέχεια Κωστάκης, μετέπειτα Μπεκενμπάουερ και αποχώρησε ως προδότης και φιλοχρήματος (καμία σχέση φυσικά). Φυσιολογική εξέλιξη για τα ελληνικά δεδομένα, με την κάθε προσφώνηση να αποτελεί μία ξεχωριστή περίοδο στη ποδοσφαιρική ζωή του 23χρονου αμυντικού της Ρόμα. Στις πρώτες του εμφανίσεις με την κιτρινόμαυρη, θυμάμαι ακόμα τα σχόλια όλων, πως μοιάζει σε στυλ με τον Στέλιο Μανωλά. Αφού πέρασε στο στάδιο του ανιψιού πήρε φανέλα βασικού στην ΑΕΚ και έγινε ο Κώστας, με το περίσσιο πάθος, το τρομερό άλμα, την υψηλή ταχύτητα και ορισμένα σημαντικά γκολ τον έκαναν αγαπητό στην εξέδρα, για πρώτη φορά όχι μόνο για το επώνυμό του.

Το κακό για τον μικρό αλλά ταλαντούχο κεντρικό αμυντικό ήταν πως βρέθηκε στην Ένωση σε μία πολύ περίεργη και δύσκολη περίοδο. Αυτό είχα σαν αποτέλεσμα να μην εξελιχθεί καθόλου, ενώ η αδυναμία της ομάδας τότε να ξελασπώσει από εύκολα παιχνίδια έκανε τον Μανωλά που ανέβαινε συνεχώς, να πιστέψει πως μπορεί να κάνει τον Μπεκενμπάουερ στο γήπεδο. Τραβηγμένες ενέργειες, συχνές επελάσεις, λάθος επιλογές στις μεταβιβάσεις και πολλά άλλα ήταν μερικά από τα... κουσούρια που άρχισε να αποκτά και να μεγαλώνει μέσα σε ένα κλίμα που βοηθούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Πολύ γρήγορα ο Μανωλάς έγινε Κωστάκης και μετά Μπεκνεμπάουερ. Κανείς όμως δεν μπορούσε να βοηθήσει με αυτό τον τρόπο ένα μικρό παιδί να βελτιωθεί και να εξαλείψει τα μειονεκτήματά του.

Παρ όλα αυτά και το περίεργο κλίμα που υπήρχε γι αυτόν, η συμφωνία για ανανέωση της συνεργασίας του με την ΑΕΚ επήλθε αλλά δεν υπογράφτηκε ποτέ. Ο Αδαμίδης δεν μπόρεσε να βρει τις 150.000 ευρώ που χρειαζόντουσαν για την προκαταβολή και λίγους μήνες αργότερα ο Κώστας Μανωλάς συμφώνησε με τον Ολυμπιακό, ακολουθώντας τις συμβουλές τις οικογενείας του αλλά και του θείου του "Μην κάνεις τα ίδια λάθη που έκανα εγώ", του είχε πει τότε, αποτρέποντας τον από το να μεταβεί ακόμα και σε μία μικρή ομάδα στο εξωτερικό για χάρη του πρωταθλητή Ελλάδας. Η επιλογή αποδείχθηκε σωστή.

Το extra boost από τον Ολυμπιακό

Η μετακίνησή του στο μεγάλο λιμάνι της Ελλάδας, έγινε κάτω από σωρεία ειρωνικών σχολίων και ορισμένες φορές υβριστικών. Ο Μανωλάς είχε καταφέρει να τον έχουν στη μαύρη λίστα οι φίλοι της ΑΕΚ αλλά και αυτοί του Ολυμπιακού. Μόνο και μόνο από αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως κάτι κάνει καλά, αφού στην Ελλάδα όσο περισσότεροι οπαδοί σε βρίζουν από διαφορετικές ομάδες, τότε είσαι στο σωστό δρόμο.

Στην προετοιμασία με τους ερυθρόλευκους, το "παρατσούκλι" Μπεκενμπάουερ ακούστηκε ξανά, αλλά ο μικρός δεν μάσησε. Άλλωστε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του και αυτό που τον έχει βοηθήσει περισσότερο και από τα φυσικά του προσόντα να φτάσει μέχρι την Ρόμα, είναι ο ποδοσφαιρικός τσαμπουκάς που διαθέτει και η τρέλα του για το ποδόσφαιρο. Φυσικά δεν ξέχασε όσα ακούστηκαν, φυσικά και δεν απάντησε με κατεβασμένο βλέμμα, αλλά εκτός από αυτό είχε τη θέληση να δουλέψει για να πετύχει. Μπορεί ο Ζαρντίμ να μην τον πίστεψε, αλλά ευτυχώς για τον ίδιο και τον Ολυμπιακό, τον πίστευε πάρα πολύ ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Σάββας Θεοδωρίδης. Πήρε την ευκαιρία στο γήπεδο και τους δικαίωσε όλους. Άλλωστε ο πρόεδρο του Ολυμπιακού τον έφερε στην ομάδα ως προσωπική επιλογή κι αυτός τον στήριξε μέχρι το τέλος.

Με τον Μίτσελ στην άκρη του πάγκου βελτιώθηκε τρομακτικά, αφήνοντας πίσω του τα επιπόλαια λάθη και τα γεμίσματα ή τις επελάσεις του Μπεκενμπάουερ. Έμαθε από τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, άκουσε τους προπονητές και ρούφηξε σαν σφουγγάρι όσα μπορούσε να πάρει από μία ομάδα που δούλευε σωστά και με πλάνο. Τα αποτελέσματα τα είδε όλη η Ευρώπη στο Τσάμπιονς Λιγκ και όλος ο κόσμος στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο Κώστας Μανωλάς, δικαιώθηκε και δικαίωσε αυτούς που τον πίστεψαν και τώρα θα παίξει σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Σε μία πραγματικά μεγάλη σχολή για τους κεντρικούς αμυντικούς. Το ταβάνι του είναι ακόμα ψηλά. Δεν το έχει φτάσει και αν συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο πάθος και όρεξη τότε η Ρόμα θα είναι μόνο η αρχή. Διότι ποδοσφαιριστής που είναι εκτός 11άδας και στην πρώτη ευκαιρία παίρνει τη μπάλα για να ξεκ@$λώσει, δύσκολα θα χαθεί αν έχει ταλέντο. Αυτοί που βαριούνται και ήταν επίσης εκείνη την ημέρα δίπλα του, αλλά αδιαφορούσαν για τις μπάλες που έστεκαν μόνες ( το κινητό μάλλον είχε περισσότερο ενδιαφέρον), ψάχνουν ακόμα να βρουν ομάδα...