Τα παιδιά το πήραν, εμείς τι κάναμε;

Πέρασαν οκτώ χρόνια από την ημέρα που ο Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωνε στον ουρανό της Λισαβόνας το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν είναι πολλά με αποτέλεσμα να θυμόμαστε εκείνη την ημέρα σα να ήταν χθες, αλλά σίγουρα δεν είναι λίγα ώστε να μπορέσουμε να δούμε τι άφησε πίσω του η μεγαλύτερη ελληνική αθλητική επιτυχία όλων των εποχών.

Όπως πολλοί, έτσι κι εγώ, θυμάμαι σαν χθες τις στιγμές από το Euro 2004. Τον χαβαλέ των πρώτων ημερών στο άκουσμα των συνθημάτων "φέρτε μας τη Γαλλία, την Βραζιλία κλπ". Τη χαρά που πλημμύριζε τον κόσμο μετά από κάθε κεφαλιά ή κάθε σουτ που κατέληγε στα δίχτυα και έδινε μία ακόμα πρόκριση. Την περηφάνια που ένιωθε ο κόσμος και άρχισε να φοράει φανέλες της Εθνικής ομάδας, αδιαφορώντας για το όνομα που είναι στην πλάτη. Δεν είχε σημασία αν είναι "πράσινος", "κόκκινος", "κίτρινος" ή "μαύρος" ο παίκτης. Το μόνο που μέτραγε ήταν πως φορούσε τη μπλε φανέλα.

Οι στιγμές που όλοι ζήσαμε τότε δεν περιγράφονται. Δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθούν σε κείμενα και λέξεις. Προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να γράψω για συναισθήματα και αναμνήσεις. Όλοι το έζησαν και όλοι έχουν τις δικές τους. Επίσης είναι πολύ νωρίς, ακόμα, για να τις ξεσκονίζουμε και να τις κάνουμε να φαίνονται ρομαντικές.

Οκτώ χρόνια μετά, σκεπτόμενος εκείνες τις ημέρες, αναρωτήθηκα τι άφησε πίσω του εκείνο το καλοκαίρι και αμέσως συνειδητοποίησα πως από την 4η Ιουλίου του 2004 κι έπειτα, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να σε κάνουν να νιώθεις ευφορία γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ίσως η μοναδική που επωφελήθηκε να είναι η ίδια η Εθνική και κανένας άλλος. Λες και η παρέα του 2004 το έκανε για... πάρτι της. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν το έκαναν για τον εαυτούλη τους. Προσπάθησαν και πέτυχαν για την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύθηκε ποτέ το δώρο που της έγινε.

Ότι κέρδισε και συνεχίζει να κερδίζει αυτή η ομάδα, από το 2004 και μετά, έχει μείνει στις 4 γραμμές του γηπέδου. Οι... απ έξω δεν μάθανε/με τίποτα. Δεν κερδίσαμε ΤΙΠΟΤΑ.

Η Εθνική ομάδα πήρε την επιτυχία της 4ης Ιουλίου και μέχρι σήμερα την εκμεταλλεύεται όπως και όποτε μπορεί. Δύο Euro κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ακολούθησαν με την γαλανόλευκη να δίνει το παρών, ενώ ακόμα στα ενδιάμεσα προκριματικά έδειχνε πως κάτι έχει αλλάξει πάνω της. Αυτό όμως είναι και το μοναδικό θετικό από το Euro του 2004.

Από εκείνη την ημέρα και μετά το ελληνικό ποδόσφαιρο αντί να βελτιωθεί και να ανέβει ένα τουλάχιστον επίπεδο γνώρισε μία άνευ προηγουμένου συνεχόμενη πτώση μέχρι το φετινό καλοκαίρι. Οι ομάδες δεν μπορούν να εξασφαλίσουν άδεια, οι παίκτες είναι έξω από τα γραφεία της ΕΠΟ για να καταθέσουν προσφυγές, τα πλέι οφ της Football League διεξάγονται τέλη Ιουνίου κάτω από αφόρητη ζέση και το επίπεδο του επερχόμενου πρωταθλήματος της Superleague αναμένεται να είναι ως ένα από τα χειρότερο των τελευταίων 20 ετών.

Βλέποντας τι ακολούθησε την επιτυχία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ το 1987 ήλπιζα πως το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να κερδίσει κάτι ανάλογο. Αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι πιο μίζερο από ποτέ ακόμα και αν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που βγαίνουν είναι καλύτεροι από ποτέ. Το επίπεδο πέφτει συνεχώς με τις ομάδες να αδυνατούν να συντηρηθούν και να φτιάξουν ανταγωνιστικά σύνολα. Οι ποδοσφαιριστές που βγάζουμε σαν χώρα είναι ποιοτικότεροι και ανταγωνιστικότεροι από ποτέ αλλά το επίπεδο του ποδοσφαίρου της χώρας δεν έχει τη δυνατότητα να τους κρατήσει.

Η συνέχεια φαντάζει χειρότερη αν και το μέλλον της Εθνικής θα είναι σίγουρα καλύτερο. Με την συμμετοχή στο επόμενο Μουντιάλ και Euro να είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Με τους παίκτες μας να παίζουν στο εξωτερικό και να μαθαίνουν το ποδόσφαιρο στην καλύτερή του μορφή.

Μιζέριασα όμως πάλι σκεπτόμενος πως αυτό που γουστάρω όσο λίγα πράγματα στη ζωή (ποδόσφαιρο) στην Ελλάδα καταστρέφεται μέρα με τη μέρα. Και αφού η τεράστια επιτυχία της Εθνικής το 2004 δεν κατάφερε να το σώσει οκτώ χρόνια μετά, τότε δεν νομίζω πως μπορεί να σωθεί... Ας θυμηθώ/ουμε την 4η Ιουλίου, ας την τιμήσουμε μαζί με την ΕΠΟ που την έχει ορίσει ως αργία.

Αντί για επίλογο και υστερόγραφα ένα... παράπονο

Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είχε ποτέ φανατικούς φιλάθλους για την Εθνική ομάδα και η προσωπική μου άποψη είναι πως δεν θα αποκτήσει ποτέ σαν αυτούς της Αργεντινής, της Αγγλίας, της Ιταλίας κλπ. Όχι γιατί δεν είναι καλή ομάδα. Όχι γιατί δεν έχει επιτυχίες αλλά γιατί ο Έλληνας δεν πρόκειται να την αντιμετωπίσει ποτέ έτσι. Τι ημέρες του Euro της Πορτογαλίας όλοι έγιναν ξαφνικά οπαδοί της Εθνικής. Όλοι την αγάπησαν σα να ήταν η δική τους ομάδα. Με την επιστροφή τους στην Ελλάδα οι διεθνείς έγιναν αντικείμενο λατρείας και όλοι έψαχναν ένα εισιτήριο για το Καραϊσκάκη. Λίγους μήνες αργότερα το Φαληρικό γήπεδο είχε περισσότερο κόσμο τις ημέρες που γινόταν σινεμά παρά στα παιχνίδια της Εθνικής.

Η... μόδα πέρασε και η Εθνική αφέθηκε στη μοίρα της. Όλοι άρχισαν να βλέπουν την Ελλάδα με τα πράσινα-κόκκινα-κίτρινα γυαλιά τους. Η γκρίνια κυριάρχησε και όλα επανήλθαν στα φυσιολογικά -για τα ελληνικά δεδομένα- επίπεδα. Μετά το 2004 πίστεψα πως η γαλανόλευκη κέρδισε τον κόσμο και θα τον έχει δίπλα της. Πλέον είμαι σίγουρος πως αυτή η ομάδα ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ θα γνωρίζει μόνο εφήμερη αποθέωση. Δυστυχώς ο Έλληνας δεν θα γίνει ποτέ οπαδός της συγκεκριμένη ομάδας ακόμα και αν το αξίζει όσο καμία άλλη. Θα την βλέπει πάντα με τα συλλογικά του συναισθήματα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων-ξεσπασμάτων όπως συνέβη για παράδειγμα μετά την Ρωσία.