Όταν το μάτι γυαλίζει, όταν το πάθος ξεχειλίζει και όταν "τα παιδιά του Ντιέγκο", αποδέχονται τον τίτλο τους, τότε όλα είναι πιθανά. Ακόμα και να παίξει η ρεαλίστρια αλλά όχι θεαματική Αργεντινή, τελικό μέσα στο Μαρακανά, με την Βραζιλία ταπεινωμένη στο μικρό τελικό. Με τον Μαστσεράνο να φωνάζει "Όχι", σε κάθε "θέλω" αντιπάλου και την ανήμπορη Ολλανδία να βλέπει την Αλμπισελέστε να προχωράει και να είναι πολύ κοντά σε μία ανεπανάληπτη ποδοσφαιρική ιστορία, ως αουτσάιντερ, απέναντι στη Γερμανία.

Η Αργεντινή ξεπέρασε τον εαυτό της. Η 4άδα ήταν ο πρωταρχικός στόχος αυτής της ομάδας, αλλά και ο αντικειμενικός, βάση της εικόνας που είχε δείξει. Αυτό που δεν έχει βγάλει ακόμα στο χορτάρι και την έφερε στον τελικό, είναι η ποδοσφαιρική μαγκιά που εμφάνισε στο Σάο Πάολο.

Η Αργεντινή θα παίξει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μαρακανά, γιατί οι ποδοσφαιριστές της θυμήθηκαν την καταγωγή τους και συνειδητοποίησαν πως όταν αναφέρονται σε σένα ως "τα παιδιά του Ντιέγκο", μπορεί να είναι τεράστιο ένα βάρος, αλλά το dna Του είναι περασμένο στη φανέλα αν και ξεχασμένο για 24 ολόκληρα χρόνια. Όχι δεν έφτιαξε ο Μαραντόνα τη Αργεντίνικη ψυχοσύνθεση, αλλά αυτός την πέρασε στη φανέλα της Εθνικής.

Το παιχνίδι με την Ολλανδία είναι σίγουρο πως δεν άρεσε σε πολλούς, αλλά δεν ήταν κακό. Ήταν ένας ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΣ Παγκοσμίου Κυπέλλου που κρεμόταν σε μία κλωστή, με την αγωνία στο κόκκινο για 120 λεπτά και την μπίλια να χορεύει πάνω από το κόκκινο και το μαύρο. Με την Αργεντινή ελαφρώς καλύτερη και με περισσότερες ευκαιρίες και τον Μαστσεράνο να κερδίζει τον Ρόμπεν στο buzzer beater που επιχείρησε ο τελευταίος.

Οι Αργεντίνοι δεν άπλωσαν το ταλέντο τους στο χορτάρι, αλλά έδειξαν τα αστέρια τους στους Ολλανδούς. Θυμήθηκαν πως αυτή η φανέλα όταν παίζει ημιτελικό κερδίζει. Άφησαν στην άκρη τα μεγάλα τους συμβόλαια και κατέθεσαν την ψυχή τους στο Σαο Πάολο. Εκεί όπου θα την κατέθετε, χωρίς κανένα αντίκρισμα, κάθε ένας από τους 40 εκατομμύρια Αργεντίνους. Η Αλμπισελέστε θα παίξει μετά από 24 χρόνια σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου έχοντας την ευτυχία να βλέπει τον Μέσι να γεμίζει τα παπούτσια του Μαραντόνα και τον Μαστσεράνο να είναι ο ιδανικός υπΑΡΧΗΓΟΣ με καρδιά... Μαραντονική και μέσα του την ψυχή ΟΛΩΝ των Αργεντίνων. Κάπως σαν δύο σε ένα, αφού Ντιέγκο ήταν και θα είναι ένας. Οι δυο τους είχαν αναλάβει από την αρχή να την πάνε στο Μαρακανά. Τώρα έχουν ακόμα ένα μικρό βήμα να κάνουν.

Ένας Μαστσεράνο ανίκητος και ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΣ

Ο Λέο κουβαλάει το περιβραχιόνιο και έτσι πρέπει να είναι, αλλά ο καραφλός εκτός από τρελός είναι επίσης αρχηγός και μάλιστα λυσσασμένος για τη νίκη. Με κάθε κόστος. Με κάθε τρόπο. Ξέρει πως αυτή είναι η τελευταία δική του ευκαιρία να μείνει στην Μεγάλη Ιστορία του ποδοσφαίρου και έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Αργεντινή. Με πολλές φωνές, ουσιαστικά "Μπράβο" και συνεχής οδηγίες σε όλους τους συμπαίκτες του, είναι ΑΥΤΟ που θέλουν να βλέπουν οι Αργεντίνοι στο γήπεδο. Ένα αμυντικό χαφ που θα δαγκώνει. Έναν που θα βλέπει τον πυραυλοκίνητο Ρόμπεν και σε κάθε τάκλιν θα του εξηγεί, πως αυτά δεν πιάνουν εδώ. Άλλωστε η μούρλια των Αργεντίνων με τα αμυντικά χαφ είναι γνωστή, όπως και η παράδοσή τους σε αυτά.

Ο Μαστσεράνο κάνει το τουρνουά της ζωής του, σε μία θέση που τον είχαμε ξεχάσει και η αλήθεια είναι πως μας έλειψε. Η προσφορά του σε αυτή την μαγική πορεία της Αργεντινής, μέχρι τον τελικό μέσα στη Βραζιλία, δεν μπορεί να μετρηθεί με γκολ ή έστω ασίστ, αλλά είναι ένα από τα θεμελιώδη κομμάτια της. Η ψυχραιμία του όταν έχει τη μπάλα αλλά και η ηρεμία που μοιράζει σε όσους την έχουν γύρω του, είναι ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχημένης συνταγής της Αργεντινής. Το μόνο που δεν έχει κάνει σε αυτό το τουρνουά, είναι να σκοράρει. Ο Μπουρουσάγα το έκανε στο 83ο λεπτό του τελικού με την Γερμανία, το 1986.

Τα cojones του Μαστσεράνο είναι αυτά που χρειάζεται η Αργεντινή μέσα στο γήπεδο. Αυτό που δεν είχαν οι Ολλανδοί αρνούμενοι να χτυπήσουν το πρώτο πέναλτι. Στην Αλμπισελέστε, ο Μέσι πήρε το πρώτο και ο καραφλός το τελευταίο. Αλλά δεν χρειάστηκε αφού η ντόπα στον Ρομέρο έπιασε: "Σέρχιο είναι η μέρα σου! Σήμερα, σήμερα, θα γίνεις ήρωας. Το κατάλαβες;", ήταν η χαρακτηριστική φράση του στον Ρομέρο, λίγο πριν τον φιλήσει στο μάγουλο για να του ευχηθεί καλή δύναμη.

Αφόπλισε την Ολλανδία, αλλά δεν απαίτησε το γκολ

Ο Αλεχάντρο Σαμπέγια έχει ακούσει πάρα πολλά από το 2011 και μετά. Είναι σχεδόν δεδομένο πως δεν έχει το ραβδάκι που χρειάζεται για να κάνει αυτή την ομάδα να παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο που θεωρητικά μπορεί με τους παίκτες που έχει, αλλά δεν παύει να είναι προπονητής. Στο παιχνίδι με την Ολλανδία, με δεδομένη την απουσία του Ντι Μαρία, σκέφτηκε μόνο πως θα αφοπλίσει την παρέα του Ρόμπεν, αφήνοντας όμως αποκομμένη την επίθεση του, ελπίζοντας στο ατομικό ταλέντο του κάθε ένα ξεχωριστά. Με τον Πέρεζ αντί του μέσου της Ρεάλ, αυτό ήταν πιο εύκολο, αλλά ο Μέσι, ο Λαβέτσι και ο Ιγκουαΐν θα έχουν σίγουρα διαφορετική άποψη όσον αφορά το δικό τους παιχνίδι.

Η Αργεντινή είχε καλύτερη κυκλοφορία στο πρώτο ημίχρονο, αλλά οι αποστάσεις των τριών της επίθεσης να είναι μεγάλες. Γι αυτό το λόγο βλέπαμε πολλά one man show με έναν Αργεντίνο ανάμεσα σε πολλές πορτοκαλί φανέλες. Αμυντικά όμως το σχέδιο δούλεψε άψογα. Ο Ρόμπεν βγήκε από την εξίσωση, ο Φαν Πέρσι δεν πηρε καν άδεια από Γκαράι, Ντεμιτσέλις να μπει σε αυτή και η Ολλανδία έμεινε με τον Κάτι. Ο μοναδικός που έδειχνε να μπορεί να κάνει κάτι καλό, αλλά ακόμα κι αυτός ήταν αναποτελεσματικός όταν επιχειρούσε σέντρα ή τελική πάσα.

Στην επίθεση ο Μέσι τροφοδοτήθηκε αρκετά αλλά πολύ μακριά από την περιοχή και δίχως στήριγμα, ενώ το ίδιο συνέβη με τον Ιγκουαΐν που πάλεψε αλλά ήταν και αυτός μόνος, όπως και ο τρίτος της παρέας, Εζεκιέλ Λαβέτσι. Ακόμα κι έτσι όμως η Αργεντινή ήταν καλύτερη. Με τον Πέρεζ να δημιουργεί την υπερφόρτωση και μαζί κάποιες καλές στιγμές της Αλμπισελέστε. Μέχρι εκεί όμως, τίποτα περισσότερο. Απέναντι σε μία ακίνδυνη Ολλανδία, η Αργεντινή έδειχνε και ήταν ανώτερη αλλά όχι όσο χρειαζόταν για να γραφτεί στον φωτεινό πίνακα.

Γκαράι-Ντεμιτσέλις, οι άρχοντες των αιθέρων

Στο δεύτερο ημίχρονο το σκηνικό δεν άλλαξε πολύ αλλά η Ολλανδία βελτιώθηκε. Διόρθωσε την κυκλοφορία της μπάλας και σε μεγάλο χρονικό διάστημα είχε σαφώς καλύτερη κίνηση της στρογγυλής θεάς στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ρόμπεν όμως παρέμενε εκτός εξίσωσης και όταν η πίεση αυξήθηκε, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο που αρκετοί χλεύαζαν χωρίς να ξέρουν, ύψωσε ένα αξεπέραστο τοίχος μπροστά από την εστία του Ρομέρο. Γκαράι και Ντεμιτσέλις ήταν εξαιρετικοί με τον πρώτο να πραγματοποιεί ρεκόρ σε απομακρύνσεις και να δημιουργεί ένα αμυντικό πίνακα που θα τον ζήλευε και ο Πασαρέλα.

Αλάνθαστος και ανίκητος ο αμυντικός της Μπενφίκα και μαζί με τον κουρεμένο αλήτη να τον συμπληρώνει, έδειχναν σε όλο τον κόσμο, πως το γκολ από τη μία πλευρά του γηπέδου δεν θα μπει. Όπως σε όλα τα νοκ-άουτ παιχνίδια της Αργεντινής (πολύ σημαντικό στοιχείο). Τη μία φορά που μπήκε η Ολλανδία στην περιοχή, ο Μαστσεράνο πήρε το πορτοφόλι του Ρόμπεν και καθάρισε τη φάση με ένα ακόμα τάκλιν υψηλού επιπέδου. Και για να αποδοθεί δικαιοσύνη: Δεν το έχασε. Ο καραφλός τον έκοψε.

Τα πέναλτι ήταν το πιο εύκολο

Όταν το παιχνίδι πήγε στα πέναλτι, όλη η Βραζιλία σίγησε. Όλοι κατάλαβαν πως εκεί η Αργεντινή δεν έχει να φοβηθεί την Ολλανδία. Καλύτεροι εκτελεστές οι Λατινοαμερικάνοι και χωρίς τερματοφύλακα οι Ευρωπαίοι. Αν είχε μία ελπίδα να πιάσει πέναλτι ο τότε αυτή χάθηκε μαζί με την αλλαγή του και την πρόκριση των Ορανιε στον ημιτελικό. Οι Ολλανδοί λύγισαν αποφεύγοντας να χτυπήσουν τα πρώτα πέναλτι, τη στιγμή που ο Μέσι έπαιρνε τη μπάλα για να βγει πρώτος στην αρένα. Όλα ήταν υπέρ της Αργεντινής και ο Ρομέρο έτοιμος να βγάλει τη δική του κραυγή με το πνεύμα του Γκοϊκοετσέα πάνω από το κεφάλι του. Το πέναλτι του Μάξι Ροντίγκες, έστειλε την Αργεντινή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Έναν τελικό που θα δώσει μέσα στο Μαρακανά, με την Βραζιλία να παίζει στον μικρό τελικό, προσπαθώντας να μαζέψει τα συντρίμμια της που έχουν σκορπίσει στις επτά θάλασσες της γης.

Όνειρο ζουν μην τους ξυπνάτε!