Ένα ελληνικό ποδόσφαιρο αιχμάλωτο στις ορέξεις των χούλιγκαν και εθισμένο στην ανοργανωσιά

Σε όλα τα προηγμένα κράτη του κόσμου η διεξαγωγή ενός τελικού Κυπέλλου αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή, αλλά και μία ευκαιρία προκειμένου να εισέλθουν στα ταμεία των Ομοσπονδιών σημαντικά ποσά μέσω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων και των χορηγιών.

Στην Αγγλία είναι μέρος της παράδοσης, στην Ισπανία ή την Ιταλία έχει βγει πλέον εκτός συνόρων, αφού διεξάγεται σε άλλες χώρες και σε άλλες Ηπείρους, προσφέροντας πολύτιμα έσοδα και προσελκύοντας νέους "πελάτες".

Πεδίο αντιπαραθέσεων και αντεγκλήσεων αντί για γιορτή

Αντίθετα, στην Ελλάδα αποτελεί ένα πεδίο έντονων αντιπαραθέσεων και διαρκών αντεγκλήσεων μεταξύ των συλλόγων, της Ομοσπονδίας και οπαδών. Γι' ακόμη μία χρονιά η έδρα αποτελεί άλυτο γρίφο για την ΕΠΟ, αφού η μία μετά την άλλη οι πόλεις που είναι υποψήφιες για τη διεξαγωγή του τελικού εκφράζουν την αντίθεσή τους, προβάλλοντας ενστάσεις υπό το φόβο σοβαρών επεισοδίων μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων.

Από την άλλη πλευρά, η Ομοσπονδία υποστηρίζει ότι υπάρχει μία συντονισμένη προσπάθεια παρεμπόδισης της διεξαγωγής του τελικού. Βέβαια, πριν από τη "συντονισμένη προσπάθεια παρεμπόδισης" είχαν προηγηθεί κάποια γεγονότα. Αρχικά η ΕΠΟ και ο πρόεδρος της, Τάκης Μπαλτάκος είχαν ρίξει στο τραπέζι τη διεξαγωγή του τελικού στο εξωτερικό. Από την Αγγλία έως την Αυστραλία και τη Γερμανία έως την Κύπρο. Τελικά, καμία απ' τις προτάσεις δεν προχώρησαν για πολλούς και διάφορους λόγους, ενώ υπήρξε και ολοφάνερη αδυναμία συνεννόησης με τον Δήμαρχο Βόλου, Αχιλλέα Μπέο για τη διεξαγωγή στο Πανθεσσαλικό, το οποίο ήταν το γήπεδο του τελικού βάσει προκήρυξης.

Ο τελικός, βέβαια, δεν είχε ούτε σταθερή ημερομηνία διεξαγωγής. Μία η ανακοίνωση των εκλογών, μία η επιθυμία των ομάδων να γίνει όσο πιο σύντομα γίνεται προκειμένου να υπάρχει χρόνος για ξεκούραση πριν από τη νέα σεζόν, προκάλεσαν έξτρα προβλήματα και στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Ανίκανοι να ελέγξουν τους χούλιγκαν

Στο τέλος της ημέρας, όμως, αυτό που ζημιώνεται ανεπανόρθωτα είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς είναι ξεκάθαρο πως όσοι έχουν στα χέρια τους τις τύχες του είναι ανίκανοι να ελέγξουν τους χούλιγκαν. Είναι ανίκανοι να διοργανώσουν έναν τελικό με την παρουσία κόσμου, διότι δεν μπορούν να εγγυηθούν πως όλα θα κυλήσουν ομαλά και δεν θα έχουμε δυσάρεστες καταστάσεις.

Προφανώς και το θέμα δεν αφορά ένα πρόσωπο, ένα χρώμα, μία ομάδα, αλλά όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο που έχει ευθύνη για την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων. Που έχει ευθύνη για το "προϊόν", το οποίο στην Ελλάδα έχουμε κατακρεουργήσει και αποτελεί μόνιμο παράδειγμα αποφυγής.

Θα μου πείτε, εδώ δεν ενδιαφέρεται η ίδια η UEFA που έτρεξε να πάρει άρον-άρον τους διαιτητές της, με φανερή την έλλειψη διάθεσης να ασχοληθεί με όσα συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, το οποίο αποτελεί κομμάτι της. Ουσιαστικά, μας είπαν με κυνικό τρόπο: "Και τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας".

Δεν μας ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο, αλλά μόνο η ομάδα μας

Η πηγή του "κακού" είναι δίχως αμφιβολία το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν μας ενδιαφέρει το καλό του ποδόσφαιρου, η εξέλιξη, η βελτίωσή του, αλλά μόνο το πώς θα τα πηγαίνει καλά η ομάδα μας και θα υπερισχύει έναντι των υπολοίπων. Τόσο αγωνιστικά όσο και εξωαγωνιστικά.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Ντέμης Νικολαΐδης, σε μία συνέντευξη που είχε δώσει στο SPORT24, είχε υποστηρίξει πως για να πάει μπροστά μία ομάδα, θα πρέπει να πάει πρώτα μπροστά ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη σκέψη επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά.

Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι πως όταν το καταλάβουμε, μάλλον θα είναι αργά. Διότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει μάθει να λειτουργεί συλλογικά, δεν έχει μάθει να βγάζει υγεία, αλλά "τρέφεται" από το μίσος και τις διαφωνίες. Επομένως, τα χειρότερα είναι μπροστά, αν δεν αλλάξουμε λογική και νοοτροπία.

Αν δεν είσαι ικανός να διοργανώσεις έναν τελικό, πόσο αισιόδοξος μπορείς να είσαι;