Ιβάν Γιοβάνοβιτς και πάσης Ελλάδος: Ο Σέρβος στην πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας του
Ο Ηλίας Καλλονάς γράφει για τον ενθουσιασμό που έχει προκαλέσει η πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής, την κίνηση-ματ του Μάκη Γκαγκάτση πριν καν αναλάβει επίσημα πρόεδρος της ΕΠΟ, αλλά και τον Σέρβο τεχνικό που γνωρίζει καλά από "Mission Impossible".
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε έχουμε έναν πολύ σημαντικό λόγο να είμαστε αισιόδοξοι πως η Εθνική μπαίνει σε μία νέα εποχή που οι αποτυχίες θα αποτελούν παρελθόν και η μη παρουσία σε τελική φάση διοργάνωσης μία κακή -δεκαετή- παρένθεση.
Η πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην τεχνική ηγεσία της γαλανόλευκης γέμισε ενθουσιασμό τον κόσμο που βλέπει στον πρόσωπο του Σέρβου τεχνικού τον άνθρωπο που είναι ικανός να μας οδηγήσει στην -ποδοσφαιρική- Γη της Επαγγελίας.
Ο Γιοβάνοβιτς είναι μία σπάνια και ξεχωριστή περίπτωση προπονητή για τα ελληνικά δεδομένα. Έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση του συνόλου των φιλάθλων χάρη στο ήθος και τη γενικότερη ποδοσφαιρική φιλοσοφία του.
Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει μπολιαστεί από τοξικότητα, ο Σέρβος τεχνικός κατάφερε να διαφοροποιηθεί και να ακολουθήσει το δικό του δρόμο. Μακριά από εμπρηστικές δηλώσεις και καυστικά σχόλια. Με όπλο μόνο την αγάπη για την ομάδα και τους παίκτες του. Υπερασπιστής των ιδανικών που πρεσβεύσει τόσο ο ίδιος, όσο και οι ομάδες του.
Γι' αυτούς τους λόγους είναι ο καταλληλότερος
Όπως παρουσιάσαμε και στο SPORT24, ο Γιοβάνοβιτς αποτελούσε τη Νο.1 επιλογή του Μάκη Γκαγκάτση από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να κατέβει για την προεδρία της ΕΠΟ. Κι οι λόγοι είναι τρεις και πολύ απλοί:
- Πρόκειται για έναν προπονητή κοινής αποδοχής.
- Γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας.
- Έμπειρο στο να αναλαμβάνει "επικίνδυνες αποστολές" και να τις φέρνει εις πέρας
Παράλληλα, η σχέση που δημιουργεί με τους παίκτες του αποτελεί τη δικλείδα ασφαλείας στην ομαλή λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ο Γιοβάνοβιτς θέλει να είναι δίκαιος απέναντι στο ρόστερ του, αλλά ακόμα κι αν θεωρήσει πως έχει αδικήσει έναν παίκτη, δεν διστάζει να βγει μπροστά και να παραδεχθεί το λάθος του. Τα παραδείγματα των Αϊτόρ και Γιούρι Λοντίγκιν στον Παναθηναϊκό είναι τα πιο χαρακτηριστικά.
Η πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας του...
Σε αγωνιστικό επίπεδο, όσα πέτυχε με τον ΑΠΟΕΛ και τον Παναθηναϊκό αποτελούν τα εχέγγυα για όσα προσμένουμε και με την εθνική ομάδα. Είναι αλήθεια πως τα δεδομένα σε έναν σύλλογο είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με μία εθνική ομάδα. Δεν υπάρχει ούτε η καθημερινή τριβή με τους παίκτες, ούτε η καθημερινή παρουσία στις προπονήσεις.
Επομένως, είναι και πιο δύσκολο να δημιουργηθεί άμεσα ομοιογένεια. Κι είναι βέβαιο πως και ο ίδιος θα χρειαστεί λίγο χρόνο για να εμπεδώσει τα νέα δεδομένα, αφού μέχρι στιγμής δεν είχε βρεθεί σε πάγκο αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Το Nations League του προσφέρει -θεωρητικά- το χρόνο, αλλά και την ευκαιρία να χτίσει την ομάδα του δίχως το άγχος της πρόκρισης, από την στιγμή που στον όμιλο βρίσκεται το απόλυτο φαβορί, Αγγλία.
Κι έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε, ειδικά το πρώτο διάστημα, αν θα λειτουργήσει στη λογική ενός "κλειστού κλαμπ", στηριζόμενος σε παίκτες που εμπιστεύεται ανερξατήτως απόδοσης με τις ομάδες τους ή θα επιβραβεύει στις κλήσεις του τους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση.
...και η μεγαλύτερη πρόκληση
Όπως και να έχει, ο Γιοβάνοβιτς δεν είναι ο άνθρωπος που θα τα παρατήσει. Το αντίθετο. Είναι βέβαιο πως βλέπει την Εθνική ως τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Διότι δεν έχει βρεθεί ποτέ ξανά σε αντίστοιχη κατάσταση, έχοντας παράλληλα και την πίεση των αποτυχιών του παρελθόντος.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, έχει για μεγάλο σύμμαχο τον ενθουσιασμό και την πίστη των φιλάθλων προς το πρόσωπό του. Αλλά και μία διοίκηση στην ΕΠΟ που είναι αποφασισμένη να αφήσει στην άκρη τα λάθη των προηγούμενων ετών. Τελευταία φορά που υπήρξε αντίστοιχη θετική αύρα ήταν το 2010, όταν ανέλαβε την Εθνική ο Φερνάντο Σάντος.
Η διαφορά ήταν, βέβαια, πως ο Πορτογάλος διαδέχθηκε τότε τον απόλυτα επιτυχημένο Ρεχάγκελ, αναλαμβάνοντας μία ομάδα που είχε πίσω της πολλές επιτυχίες, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro 2004. Τώρα, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Σέρβος τεχνικός καλείται να πατήσει πάνω στην αγωνιστική πρόοδο της τελευταίας διετίας, στο καλό κλίμα που υπάρχει εντός της ομάδας και να ανεβάσει επίπεδο την Εθνική.
Τα καλύτερα φαίνεται πως είναι μπροστά.
