Μία θάλασσα δάκρυα έχουν χυθεί για την τραγωδία της Θύρας 7. Και όσο περνούν τα χρόνια, τα μάτια θα συνεχίζουν να είναι υγρά, γιατί κανείς μα κανείς στην ερυθρόλευκη οικογένεια δεν ξεχνά. Οι φίλοι του Ολυμπιακού θα τιμούν πάντα τη μνήμη των 21 παιδιών που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους…

Όπως συνέβη το Σάββατο στο ετήσιο μνημόσυνο της μεγαλύτερης αθλητικής τραγωδίας της χώρας μας, όπως συνέβη το βράδυ της Κυριακής στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Τις εικόνες τις έχετε δει και δε χρειάζεται να προσθέσουμε εμείς κάτι περισσότερο…

Τα 21 παιδιά, χάθηκαν τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα, χωρίς ουσιαστικά ακόμα και σήμερα να εξηγήσει το γιατί; Ο Χάρος, δυστυχώς στις 8 Φεβρουαρίου 1981 είχε εισιτήριο στο πέταλο και αποφάσισε τη μέρα θριάμβου να την μετατρέψει σε μακελειό και να τα πάρει μαζί του…

Εκείνο το απόγευμα ο υπογράφων ήταν σπίτι του και σε ηλικία έξι ετών, το μόνο που γνώριζε ήταν ότι ο Ολυμπιακός έπαιζε με την ΑΕΚ. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Το αποτέλεσμα το έμαθε αργά το βράδυ και χωρίς να του έχει επιτρέψει κανείς, να κατέβει έναν όροφο για να δει τηλεόραση στη νονά του.

"Δεν έχει απόψε αθλητικά", μου είπε ο πατέρας μου και το μόνο που είπαν ήταν το σκορ. "Έξι γκολ βάλατε", ήταν τα λόγια της νονάς και μετά από χρόνια, έμαθα τελικά το τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ και χωρίς … σκανδαλιά δεν μου επέτρεψαν οι δικοί μου να δω τηλεόραση…

Για την ακρίβεια στην εφηβεία, όταν άρχισα και εγώ να ανεβαίνω τα συγκεκριμένα σκαλιά για να πάρω την "θέση μου", κάτω από το ρολόι. Την πρώτη φορά που μπήκα στη Θύρα 7, κοντοστάθηκα και κοιτούσα τα σκαλιά. Κοιτούσα να δω τον χώρο στο οποίο ο Χάρος είχε στήσει καρτέρι και γέμισε με πόνο τις καρδιές τόσων οικογενειών.

Προσπαθούσα να καταλάβω, πώς και γιατί έγινε το κακό. Και πάντα εξοργιζόμουν με τα εμετικά συνθήματα που αφορούσαν τα νεκρά αυτά παιδιά. Και στο μόνο που έχουμε βελτιωθεί, σε σχέση με εκείνα τα χρόνια, είναι ότι κανείς από τους αντιπάλους οπαδούς δεν τα έχει ξεθάψει…

Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από 35 χρόνια το Καραϊσκάκη βάφτηκε κόκκινο, όχι από τα χρώματα του Ολυμπιακού, αλλά από το αίμα των ανθρώπων. Είναι μέρα μνήμης, είναι μέρα σεβασμού. Και επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ καν στο παιχνίδι και στη νίκη με 1-0 επί του ΠΑΟΚ.

Τέτοιες στιγμές δεν χρειάζονται, ούτε πολλές κουβέντες, ούτε ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Έχουμε μέρες για αυτά. Όποιος έχει καθίσει στο… ρολόι, καταλαβαίνει…