Στα δικά μας παιδικά και εφηβικά χρόνια, υποστηρίζαμε ομάδες από συγκυρίες. Δεν υπήρχε τόσο άμεση ενημέρωση για τα πρωταθλήματα του εξωτερικού και περιμέναμε τις εφημερίδες της Δευτέρας για να μάθουμε τα αποτελέσματα και να δούμε τις βαθμολογίες. Για μπάλα στη τηλεόραση ούτε λόγος να γίνεται…

Μόνο κάθε Σάββατο βλέπαμε στην ΕΡΤ 2 (αν θυμόμαστε καλά…) ένα αγγλικό ματς και η επαφή μας, με τις ομάδες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών ξεκίνησε με ματς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, του Κυπελλούχων και του ΟΥΕΦΑ…

Το μεγάλο μας ποδοσφαιρικό πάρτι, στηνόταν κάθε τέσσερα χρόνια στο Παγκόσμιο Κύπελλο και το καλοκαίρι του 1982 στο Μουντιάλ της Ισπανίας, ξεκίνησε ο μεγάλος μας έρωτας με τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Η Telefunken που είχαμε σπίτι, έπαιζε συνεχώς το Μουντιάλ της Ισπανίας και εκεί είδαμε τον βασιλιά Ντιέγκο. Τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που είδαν ποτέ τα μάτια μας.

Τον «αντάρτη» που δεν τον ένοιαζε να κρατά χαμηλό προφίλ, που ζούσε τη ζωή του στο όριο, που δεν έκανε ποτέ συνηθισμένες δηλώσεις, που κατάφερε τέσσερα χρόνια αργότερα να κατακτήσει σχεδόν μόνος του το Μουντιάλ στο Μεξικό.

Είπαμε προηγουμένως ότι ομάδες του εξωτερικού υποστηρίζαμε από συγκυρίες. Για παράδειγμα, συμπαθούσα και συμπαθώ την Μπαρτσελόνα, λόγω τους Ερίκ Καστέλ! Του ήρωα στο καλύτερο κατά τη γνώμη μας εικονογραφημένο περιοδικό (λόγω ποδοσφαίρου κέρδιζε στα σημεία τον Αστερίξ και τον Λούκι Λουκ…) που έπιασαν ποτέ τα χέρια μας. Με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η συμπάθεια ξεκίνησε από αντίδραση στην καθηγήτρια μου των Αγγλικών, που ήταν από το Λίβερπουλ…

Νάπολι όμως γίναμε, λόγω του «Θεού». Σε ηλικία εννέα ετών, διαβάσαμε στο ΦΩΣ, ότι ο Μαραντόνα θα συνεχίσει την καριέρα του στην άγνωστη μέχρι τότε ομάδα του Νότου και ότι στην παρουσίασή του, συγκεντρώθηκε στο γήπεδο 80.000 κόσμος για να τον υποδεχθεί. Ήταν τέτοια η αγάπη για τον Ντιέγκο, που στο Μουντιάλ του 1990, οι Ναπολιτάνοι απαρνήθηκαν την πατρίδα τους και στον μεγάλο ημιτελικό, ανάμεσα σε Ιταλία και Αργεντινή, υποστήριζαν τον «Θεό»…

Από τότε λοιπόν, τα Σαββατοκύριακα, απέκτησαν και ευρωπαϊκό χρώμα. Αφού ακούγαμε τα παιχνίδια του Ολυμπιακού στο ραδιόφωνο, βλέπαμε τις φάσεις στην Αθλητική Κυριακή, περιμέναμε να μάθουμε και το τι είχε γίνει στην Ιταλία…

Τη σεζόν 1986-87 ο Ντιέγκο έκανε το δεύτερο θαύμα του. Το πρώτο έγινε στο Μουντιάλ του 1986 και το δεύτερο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Νάπολι. Ο Νότος στην Ιταλία, είχε σηκώσει κεφάλι και πήρε τον τίτλο από τις ομάδες του Βορρά…

Κάτι που στη γειτονική χώρα δεν συμβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα 84 από τα 112 πρωταθλήματα στην Ιταλία, έχουν πάει σε ομάδες του Βορρά και φέτος ελπίζουμε ότι το ποσοστό θα μειωθεί. Να παραμείνουν 84 οι κατακτήσεις σε 113 πρωταθλήματα…

Αυτή άλλωστε, ήταν και η αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο. Η ομάδα που το 2004 πτώχευσε, ταλαιπωρήθηκε στις μικρές κατηγορίες και σιγά σιγά άρχισε να επιστρέφει και να γίνεται και πάλι μεγάλη. Αρχικά με τον Καβάνι και την παρέα του και τώρα με ένα σύνολο, που είναι ομάδα με όλη της σημασίας της λέξης.

Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου, η Νάπολι απολαμβάνει την γλυκιά μοναξιά της κορυφής. Σε 19 ματς έχει γνωρίσει μόλις δύο φορές την ήττα (τις λιγότερες από κάθε άλλη ομάδα), διαθέτει την καλύτερη επίθεση (με τον Ιγκουαΐν να κάνει όργια…) και τη δεύτερη καλύτερη άμυνα. Κι όλα αυτά με το ξεκίνημά της να είναι τραγικό, μετρώντας στα πρώτα τρία ματς μόλις δύο βαθμούς…

Μπορεί η φετινή Νάπολι να παραμείνει πρώτη μέχρι τέλους και να σηκώσει την κούπα; Φυσικά και μπορεί, αλλά και να μην τα καταφέρει δεν πειράζει. Μόνο και μόνο που ήρθαν πάλι στο μυαλό μας οι εικόνες από την παιδική και εφηβική ηλικία, η χρονιά είναι άκρως επιτυχημένη. Forza Napoli!