Ήταν απλά ο τρόπος με τον οποίο κάθε οπαδός του Ολυμπιακού ονειρεύεται να εξελίσσεται και να τελειώνει κάθε μεγάλο παιχνίδι της ομάδας του. Ήταν μια μυθική νίκη, έτσι όπως αντιλαμβάνεται κάποιος την οπαδική ονείρωξη. Μόνο που ήταν πραγματικότητα...

Ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ έχει κι άλλες μεγάλες βραδιές. Έχει το έπος της Κωνσταντινούπολης, το back to back στο Λονδίνο, την προσπάθεια στον τελικό με την Ρεάλ στη Μαδρίτη. Έχει πολλούς τίτλους να καμαρώνει, τους σερί με τον Ιωαννίδη, το triple crown του Ντούντα, αλλά αυτός ο φετινός είναι μοναδικός, ιδιαίτερος, ιστορικός και απολύτως απολαυστικός...

Μετά την ήττα στο ΣΕΦ στον πρώτο τελικό, λίγοι πίστευαν ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να κάνει τρεις σερί νίκες κόντρα στους πράσινους που είχαν πάρει το πάνω χέρι και στην ψυχολογία. Κανείς, μα κανείς, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι οι τρεις νίκες θα έρχονταν έτσι όπως ήρθαν. Δυο φορές, μάλιστα, με τρίποντο στο φινάλε από τον κορυφαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα, τον Βασίλη Σπανούλη.

Κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί. Ούτε ένας από τους χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού που ξεχύθηκαν τη νύχτα στο Φάληρο για να υποδεχτούν τους θριαμβευτές του ΟΑΚΑ και τους πρωταθλητές. Αναβιώνοντας εικόνες πλήθους από την εποχή της άφιξης του... Ντέταρι!

Οι ερυθρόλευκοι οπαδοί συνέρρευσαν μαζικά στο ΣΕΦ για να εκδηλώσουν τη λατρεία τους στον Σπανούλη, τον αθλητικό ήρωα μιας ολόκληρης Ολυμπιακής γενιάς, τον άνθρωπο που θα γίνει για πάντα μύθος στην ιστορία του συλλόγου, αυτόν που επιβάλλεται να είναι ο μπροστάρης στη νέα εποχή θριάμβων που ανοίγεται γι΄αυτή την ομάδα.

Μαζί με τον ΓΙΓΑΝΤΑ Γιώργο Πρίντεζη. Με τον Παπανικολάου που ξαναγίνεται ο παικταράς τον οποίο κάλεσε το ΝΒΑ. Με τον Μάντζαρη που στην κρίσιμη στιγμή της πρώτης παράτασης και παρά το βάρος των μέτριων τελικών του, είχε όλη τη μαγκιά και το σθένος να ευστοχήσει στο τρίποντο-μαχαιριά.

Με τον Χάκετ που τραγουδούσε στα αποδυτήρια «Θρύλε ολέ», ενώ νωρίτερα είχε κάνει το ριμπάουντ-ασίστ στον Βαγγέλη, μετά την επίτηδες χαμένη βολή. Τον Αγραβάνη που από το πουθενά έγινε πρωταγωνιστής με καίρια τρίποντα στον τελικό.

Με όλα αυτά τα παιδιά του Γιάννη Σφαιρόπουλου που παρά τις ατυχίες με τους τραυματισμούς του Γιανγκ από την αρχή της σεζόν και του Πρίντεζη με τον Λοτζέσκι στο πιο καθοριστικό σημείο της σειρά των τελικών, έφεραν αυτήν την κούπα στον Πειραιά με τρόπο που θα μείνει για πάντα χαραγμένος στις μνήμες όλων και ποτισμένος με τα δάκρυα της χαράς και του ενθουσιασμού.

Οι Αγγελόπουλοι πανηγύρισαν σαν μικρά παιδιά μαζί με την ομάδα και τον κόσμο. Άξιζαν μια τέτοια χαρά οι άνθρωποι που έχουν δώσει πάρα πολλά χρήματα, μάχες σε κάθε επίπεδο και την ψυχή τους ολόκληρη γι΄αυτή την ομάδα.

Γνωρίζουν πολύ καλά και πρώτοι απ' όλους ότι αυτή η ομάδα, με ηγέτη τον Σπανούλη, με τη διατήρηση του κορμού των σπουδαίων Ελλήνων παικτών και με την προσθήκη ξένων που θα έχουν σημαντική συνεισφορά σε όλο το παιχνίδι και δεν θα έρχονται βοηθητικοί από τον πάγκο, τα καλύτερα είναι μπροστά.

Και μια αυτοκρατορία, με σερί τίτλους μετά από τους δύο που πήρε την τελευταία διετία, μπορεί να γεννηθεί στο ελληνικό μπάσκετ και να διεκδικεί κάθε χρόνο τα ευρωπαϊκά πρωτεία. Ειδικά στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός έχει μεγάλη ευκαιρία να περιορίσει για χρόνια τον Παναθηναϊκό σε δεύτερο ρόλο, από τη στιγμή που αποχώρησε ο ηγέτης του αντίπαλου.

Για τον Διαμαντίδη μπορεί κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού να ονειρεύονταν επίσης ένα τέτοιο φινάλε, με ήττα σε τελικό και απώλεια πρωταθλήματος, ωστόσο δεν υπάρχει επίσης ούτε ένας που ενδόμυχα να μην αναγνωρίζει ότι υπήρξε ένας τεράστιος αθλητής και αντίπαλος. Κι αυτός ένας μύθος για την ομάδα του και το ελληνικό μπάσκετ.

Για τη διαιτησία είναι λάθος να ασχοληθεί και να μιλήσει οποιοσδήποτε μετά από ένα τέτοιο συγκλονιστικό παιχνίδι. Έστω κι αν είναι παγκόσμιο ρεκόρ σε τελικό αυτού του επιπέδου η μία από τις δύο ομάδες να κάνει 25 λεπτά να εκτελέσει βολές! Αλλά, πραγματικά, τέτοιες στιγμές και μετά από αυτό το μπασκετικό αριστούργημα, ποιός ασχολείται με τους διαιτητές...

Photo Credits: Action Images