Κληρώσεις. Ακόμη και αυτές, οι σύγχρονες, οι φετινές, που ουσιαστικά δεν… είναι κληρώσεις. Με – ακόμη περισσότερο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν – περιορισμένο εύρος δυνατών αντιπάλων, προκαθορισμένο μάλιστα και, επίσης, ορισμένο από τη στιγμή της πρώτης απόφασης της κληρωτίδας στα νοκ-άουτ, το μονοπάτι ως και τον τελικό. Το πατροπαράδοτο σασπένς, η εσάνς της αγωνίας και του άγνωστου, τα μόνα δηλαδή που είχαν κάποιο νόημα συζήτησης και αξίας σε αυτή τη διαδικασία, πάνε, πήγαν – και αυτά – περίπατο.
Η αμέσως προηγούμενη που έγινε με τον Παναθηναϊκό παρόντα, για την ενδιάμεση φάση του Conference League, αντιμετωπίστηκε εκ των προτέρων ως τυπική διαδικασία. Ποιος ασχολείται, παραμονές Χριστουγέννων, με τη Μπόρατς Μπάνια Λούκα (δευτερεύουσα ανθυπολεπτομέρεια ότι στη League Phase η ισοπαλία στη Βοσνία κόστισε άγχος, πίεση και καρδιοχτύπι για την πρόκριση ως την τελευταία αγωνιστική) ή τη Βίκινγκουρ. Με μια από δαύτες θα κληρώνονταν οι «πράσινοι».
Όλο, τότε, το ενδιαφέρον, η προσοχή, ήταν στα… επόμενα. Ποιος θα έρθει στους «16». Φιορεντίνα η Ραπίντ Βιέννης. Νωπό, πολύ νωπό το τι χρειάστηκε, το τι έγινε για να φτάσει ο Παναθηναϊκός να βρίσκεται όντως και στη σημερινή κλήρωση για να τον απασχολεί ο… επόμενος. Μια ήττα – και πάλι καλά που ήταν μόνο με 2-1 – στο Ελσίνκι στο πρώτο ραντεβού με τους… ψαράδες από την Ισλανδία και μια ανατροπή με δύο σπόντες και τη δεύτερη στα χασομέρια στη χτεσινοβραδινή ρεβάνς.
Τι λοιπόν να αναλυθεί, να συζητηθεί για κληρώσεις; Για καθήκον, αυτονόητα, δυσκολίες και ευκολίες; Για τύχη ή ατυχία; Για βατό ή όχι, περισσότερο ή λιγότερο, αντίπαλο; O Παναθηναϊκός, το καλοκαίρι του ’22, στην επιστροφή του στις διεθνείς διοργανώσεις, όλα κι όλα δύο παιχνίδια πρόλαβε να δώσει, τα πρώτα της τότε χρονιάς του (και της εποχής Ιβάν Γιοβάνοβιτς) και αποκλείστηκε από τη Σλάβια Πράγας.
Τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι δεν απαγορεύονται για τον Παναθηναϊκό
Πέρυσι, ξεπέρασε διαδοχικά Νντίπρο και Μαρσέιγ, προτού σε γεμάτο Στάδιο αυγουστιάτικα αποκλειστεί, στη λεπτομέρεια, από την Μπράγκα, χάνοντας τους ομίλους (η τελευταία φορά που τους λέγαμε έτσι) του Champions League. Φέτος, τα δεκάδες πέναλτι κόντρα στον Άγιαξ τον άφησαν εκτός διεκδίκησης Europa League, με την αναπάντεχη – όπως προεικάζονταν… – πρόκριση επί της Λανς να δίνει παράταση στην ευρωπαϊκή παρουσία του «τριφυλλιού» στο… παρακατιανό Conference League.
Και παράλληλα, άμεσα αναβαθμίζοντάς το, αφού απλώς και μόνο με το άκουσμα των αντιπάλων στη League Phase, γεννήθηκε και η “υποχρέωση” όχι μόνο πρόκρισης, αλλά απ’ ευθείας παρουσίας στην τελική 16αδα και, ακόμη ακόμη, περαιτέρω διάκρισης και συνέχειας.
Εννοείται πως τα όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι στόχοι δεν απαγορεύονται. Το αντίθετο. Επιβάλλονται. Δεν διαμορφώνουν όμως πραγματικότητα. Και ακόμη περισσότερο δεν διαμορφώνουν πραγματικότητα στο γήπεδο, την ώρα που το… μπαλάκι μιας κληρωτίδας, γίνεται στην πράξη αντίπαλος, ομάδα.
Το… μπαλάκι λοιπόν, από το 50-50 της επιλογής, έφερε Φιορεντίνα. Για τη νοητική ισορροπία και την τάξη μοιάζει, ακούγεται, πιο βολικό, κατάλληλο. Διαφορετικά, αν κάθονταν το άλλο πενηντάρι, η Ραπίντ Βιέννης, το μάτι, το μυαλό, η καρδιά θα έτρεχαν όλα και πάλι στον… επόμενο. Στον νικητή του Τσέλιε – Λουγκάνο στα προημιτελικά. Και μετά στην τετράδα.
Μια ομάδα η οποία έφτυσε αίμα να αποκλείσει τη Βίκινγκουρ αφενός δεν δικαιούται να βαρυγκωμά για την «ατυχία» της (ακόμη και υπό αυτό το περιορισμένο πλαίσιο) ή από την άλλη να μακαρίζει την τύχη της, αλλά το κυριότερο δεν νομιμοποιείται να βλέπει μακρύτερα από το αμέσως επόμενο παιχνίδι της. Δεν είναι κλισέ, εν προκειμένω – και ειδικά για τον φετινό Παναθηναϊκό – είναι μια πραγματικότητα.
Γεγονός είναι και η αμεσότητα των ραντεβού με τους «βιόλα». Αυτό ναι, μπορεί να έχει τη σημασία του. Με τους δευτεραθλητές Ισλανδίας οι «πράσινοι» κοντραρίστηκαν δύο μήνες μετά την κλήρωση. Με τη Φιορεντίνα θα τα πουν για πρώτη φορά τη μεθεπόμενη Πέμπτη.
Ο αντίπαλος και ο χρόνος
Όσο μετρήσιμη είναι η δική τους κατάσταση (χωριό που φαίνεται), άλλο τόσο και είναι και της ιταλικής ομάδας, η οποία για πρώτη φορά στη σεζόν προέρχεται από δύο διαδοχικές ήττες, έχοντας το τελευταίο δίμηνο σε μια ντουζίνα παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, επικρατήσει μόλις σε τρία (όχι όποια κι όποια βέβαια: στη Ρώμη κόντρα στη Λάτσιο, στη Φλωρεντία κόντρα στην Ίντερ τα δύο εξ αυτών).
Άντε να μπει στο ζύγι και το πνευματικό, λόγω της συγκυρίας του συναπαντήματος. Δυο σερί χαμένους τελικούς στη διοργάνωση μετράει η Φιορεντίνα, ο δεύτερος σε ελληνικό έδαφος, κόντρα σε ελληνική ομάδα. Ως εκεί όμως, αφού άνετα μια τέτοια οπτική, πέραν της υποκειμενικότητάς της, μπορεί να αντιπαραβληθεί ως (τουλάχιστον) υπερβατική.
Τα μόνα, έτσι κι αλλιώς, πρακτικά συμπεράσματα, οι μόνες ουσιαστικές συζητήσεις μιας κλήρωσης αυτά είναι: ο αντίπαλος και ο χρόνος. Τίποτε άλλο. Ο Παναθηναϊκός γνωρίζει πλέον πως τον περιμένει η Φιορεντίνα στους «16». Και για να έχει νόημα και ουσία οποιαδήποτε, ακόμη και κλεφτή, ματιά… παρακάτω, αυτό το συναπάντημα επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί ακριβώς ως ένα χωρίς αύριο, χωρίς συνέχεια.
Διαφορετικά, έτσι και όντως θα εξελιχτεί.
