Μια τρελή κούπα

Το ημερολόγιο έγραφε 26 Απριλίου του 2018 όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε τελικό παραμονής με την Νίκη Αιγινίου και με τη νίκη του με 3-1 σετ εξασφάλιζε την παρουσία του στη Volley League για μία ακόμα σεζόν. Δύο χρόνια αργότερα οι πράσινοι πανηγυρίζουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Μέσα σε τρία ουσιαστικά χρόνια το τμήμα βόλεϊ ανδρών του Τριφυλλιού έζησε την απόλυτη παράνοια. Από την μία η αβεβαιότητα και η μάχη επιβίωσης και από την άλλη η κατάκτηση δύο τίτλων.

Η 12η Ιουλίου 2020 θα γραφτεί στην ιστορία του τμήματος βόλεϊ του Παναθηναϊκού με χρυσά γράμματα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από 14 χρόνια. Οι πράσινοι έβαλαν τέλος φέτος στα πέτρινα χρόνια του τμήματος πρώτα με την κατάκτηση του Λιγκ Καπ και τώρα με τον τίτλο στη Volley League.

Τα κοινά στοιχεία αυτής της τριετίας; Το τεχνικό τιμ προεξάρχοντος του Δημήτρη Ανδρεόπουλου και σε αγωνιστικό επίπεδο ο Σωτήρης Πανταλέων και οι πιτσιρικάδες Χαράλαμπος Ανδρεόπουλος και Θεοφάνης Ρουσόπουλος.

Η παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στη διοίκηση της ομάδας έφερε την απαιτούμενη σταθερότητα, οι παίκτες πληρώνονταν στην ώρα τους και είχαν το μυαλό τους μόνο στο βόλεϊ. Μπορεί αυτά να φαντάζουν ως φυσιολογικά, αλλά στον Παναθηναϊκό από το 2010 και μετά δεν είναι.

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε κυρίως στους αντιπάλους του ότι μία ομάδα μπορεί να κατακτήσει πρωτάθλημα και με λιγότερα χρήματα, αρκεί να υπάρχουν ορισμένα πράγματα. Ποια είναι αυτά; Η εξαιρετική χημεία των παικτών, το οικογενειακό κλίμα μέσα στα αποδυτήρια και ο σεβασμός ανάμεσα στον προπονητή και τους παίκτες.

Ναι, δεν ήταν όλα ρόδινα στους πράσινους. Υπήρξαν και δύσκολες στιγμές, ειδικά όταν ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, όμως οι πράσινοι όχι μόνο κατάφεραν να παραμείνουν ενωμένοι, αλλά και να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Ας πάμε στα καθαρά αγωνιστικά και το τι είδαμε από τους πράσινους, αλλά και από τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός φαινόταν ότι το ήθελε περισσότερο, οι παίκτες του πάλευαν για κάθε μπάλα και είχαν ξεκάθαρους ρόλους.

Ο Τσάτσιτς κατά κύριο λόγο και ο Ανδρεόπουλος κράτησαν στην πίεση που τους άσκησαν οι ερυθρόλευκοι με το σερβίς, ενώ οι δυο τους μαζί με τον Ζήση έδωσαν ρεσιτάλ στην άμυνα. Ο Ράπτης όχι απλά μπήκε στα παπούτσια του Στάροβιτς ο οποίος προτίμησε να μείνει στη Σερβία λόγω κορονοϊού, αλλά απέδειξε πως μπορεί να σταθεί σε κορυφαίο επίπεδο και ως διαγώνιος.

Πάμε τώρα και στα δύο μεγάλα όπλα του Παναθηναϊκού το κέντρο και την πάσα. Ο Ρανγκέλ με τρέλα που κουβαλάει ήρθε και έδεσε με τον Πελεκούδα και τον αειθαλή Σωτήρη Πανταλέοντα. Το μπλοκ των πρασίνων κάθε φορά που χαλούσε η υποδοχή του Ολυμπιακού και ο Τερβαπόρτι έτρεχε για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα ήταν εκεί είτε για να πάρει πόντους, είτε για να σπάσει μπάλες.

Φυσικά, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στον Άξελ Γιάκομπσεν. Ο Δανός πασαδόρος επιβεβαίωσε τις Αργεντίνικες ρίζες του, χόρεψε τάνγκο το μπλοκ του Ολυμπιακού και ήταν ο καταλύτης για τους πράσινους.

ΤΟ ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟ

Πάμε τώρα και στον ηττημένο Ολυμπιακό. Οι ερυθρόλευκοι όλοι τη χρονιά αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα. Η ήττα στο Λιγκ Καπ και κυρίως η ήττα στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκού στου Ρέντη φανέρωσαν τις αδυναμίες της ομάδας.

Θα διαφωνήσω με τον Φερνάντο Μουνιόθ ότι η διακοπή ήταν εκείνη που έκανε κακό στον Ολυμπιακό. Αν σε μία ομάδα έκανε κακό αυτή ήταν ο Παναθηναϊκός, ο οποίος τη στιγμή της διακοπής έπαιζε σαφέστατα το καλύτερο βόλεϊ σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες.

Πάμε όμως στο δια ταύτα. Ο Ολυμπιακός έπαιξε επτά σετ απέναντι στον Παναθηναϊκό σε δύο αγώνες και πήρε μόνο ένα. Αυτό στο οποίο αγωνίστηκε στα κόκκινα. Το σερβίς του λειτούργησε άψογα στο πρώτο σετ του τελικού, το μπλοκ του μπόρεσε και στήθηκε σωστά και κάπως έτσι ήρθε το 0-1 στον Άγιο Θωμά.

Ο Μουνιόθ σε αντίθεση με το πρώτο ματς ανακάτεψε την τράπουλα μέχρι τελικής πτώσης. Για την ακρίβεια την ανακάτεψε τόσο που προκάλεσε ζάλη ακόμα και στους ίδιους τους παίκτες του. Δείγμα του θολωμένου μυαλού του Ισπανού κόουτς.

Βέβαια, δεν φταίει μόνο εκείνος για την απώλεια του τίτλου. Οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν στο μυαλό τους περισσότερο να διαμαρτυρηθούν στον διαιτητή και λιγότερο στο να παίξουν βόλεϊ. Ο Πετρέας προσπαθούσε να ηρεμήσει τους παίκτες του, αλλά μετά από κάθε σχεδόν αμφισβητούμενη φάση ο Τερβαπόρτι έτρεχε στον διαιτητή.

Πόσες μονομαχίες ακόμα και με μονό μπλοκ έχασαν πάνω στο φιλέ οι ερυθρόλευκοι; Πόσες φορές που οι πράσινοι του έκλεισαν τη διαγώνιο ο Χουσάι κάρφωσε άουτ; Πόσες φορές ο Τσάτσιτς τελείωσε “χαλασμένες” μπάλες κόντρα σε διπλό ή τριπλό μπλοκ; Υπάρχουν και πράγματα για τα οποία δεν φταίει ο προπονητής του Ολυμπιακού ο οποίος θα είναι και ο πρώτος που θα πληρώσει για την απώλεια του τίτλου.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Τώρα όμως αρχίζουν τα σπουδαία τόσο για τον Παναθηναϊκό, όσο και για τον Ολυμπιακό. Οι πράσινοι έχουν κάνει έκκληση με κάθε τρόπο να βρεθούν άνθρωποι οι οποίοι θα αναλάβουν το τμήμα για να συνεχίσει να βρίσκεται στο δρόμο των επιτυχιών. Παράλληλα, γίνονται προσπάθειες μέσα από την καμπάνια για τα μέλη να βρεθούν χρήματα.

Το τι θα γίνει είναι άγνωστο να το προβλέψει κανείς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η νέα διοίκηση του Τάκη Μαλακατέ έχει δύσκολο έργο μπροστά της. Σχεδόν όλοι οι βασικοί των πρασίνων βρίσκονται στο στόχαστρο άλλων ομάδων (ανάμεσα τους και ο Ολυμπιακός) και σύντομα θα πρέπει να υπάρξουν εξελίξεις για να μη διαλυθεί το τμήμα.

Πολλές και σημαντικές αλλαγές θα έχουμε και στον Ολυμπιακό. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Μουνιόθ θα αποτελέσει παρελθόν με τον Δημήτρη Καζάζη να είναι το μεγάλο φαβορί. Σε ότι αφορά το ρόστερ και οι τέσσερις ξένοι αναμένεται να φύγουν όπως και κάποιοι από τους Έλληνες. Για παράδειγμα ο Κουμεντάκης ετοιμάζεται να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ.

Μάλιστα, μάνατζερ έχει πλησιάσει και παίκτες από την ελληνική αγορά (Έλληνες και ξένους) στους οποίους έχει γίνει γνωστό το ενδιαφέρον τον ερυθρολεύκων για του χρόνου. Ανάμεσά τους και παίκτες που τώρα χθες αγωνίζονταν στο αντίπαλο στρατόπεδο χωρίς όμως αποτέλεσμα σε πρώτη φάση.

Όπως και να έχει το προσεχές διάστημα θα ξεκαθαρίσουν πολλά στα ρόστερ των δύο ομάδων.

Υ.Γ. Υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία δεν χωρούν οπαδικά. Ο Ρούλης Αγραπιδάκης έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων στο χώρο του βόλεϊ με τον χαρακτήρα και την αγάπη του για το άθλημα και τον Παναθηναϊκό. Η εικόνα του να κλαίει από χαρά μετά το τέλος του τελικού είναι μία από τις πιο δυνατές και σίγουρα από αυτές που θα μείνουν.