Η χρονιά στο βόλεϊ γυναικών ντύθηκε στα πράσινα. Μετά το Κύπελλο ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και το πρωτάθλημα δηλώνοντας πως επέστρεψε, με εμφατικό μάλιστα τρόπο.

Έντεκα χρόνια μακριά από τους τίτλους ήταν πολλά για τον Παναθηναϊκό στο βόλεϊ γυναικών. Ωστόσο, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο σύλλογος όλο αυτό το διάστημα δεν επέτρεπε να γίνει κάτι διαφορετικό.

Τα χρέη που έπνιγαν τον Παναθηναϊκό σε συνδυασμό με την άνοδο του Ολυμπιακού δεν άφηναν κανένα περιθώριο για διεκδίκηση τίτλων. Οι ερυθρόλευκοι αυτά τα χρόνια της κυριαρχίας τους ακολούθησαν την πετυχημένη συνταγή του Παναθηναϊκού της προηγούμενης δεκαετίας.

Δημιούργησαν έναν εξαιρετικό ελληνικό κορμό με τις Χριστοδούλου, Κονόμη, Γιώτα και Λαμπρούση στις οποίες προσέθεταν κάθε φορά αξιόλογες ξένες με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους.

Ο ελληνικός κορμός ήταν προτεραιότητα

Ο Παναθηναϊκός εξυγιάνθηκε οικονομικά και άρχισε σιγά σιγά να επιστρέφει σε όλα τα αθλήματα. Στο βόλεϊ γυναικών μεγάλο ρόλο έπαιξε η παρουσία του Θάνου Αραγιάννη ο οποίος ήταν και ο βασικός οικονομικός αιμοδότης του τμήματος φέτος.

Μάλιστα, ήταν αυτός που ανέλαβε επί προσωπικού πολλές διαπραγματεύσεις και κατάφερε να πετύχει σημαντικές συμφωνίες. Με αυτό τον τρόπο η ομάδα δημιουργήθηκε με ταχύτατους ρυθμούς.

Η Αθηνά Παπαφωτίου επέστρεψε για να λύσει με την δεδομένη ποιότητά της το θέμα της πάσας. Σε αυτήν προστέθηκαν παίκτριες όπως η Ειρήνη Χατζηευστρατιάδου που έκανε εξαιρετική χρονιά στον ΑΟ Θήρας και η Μανωλίνα Κωνσταντίνου που ήταν πιο ώριμη από ποτέ.

Σε αυτές πρέπει να προσθέσουμε και τις παίκτριες που ήδη υπήρχαν στην ομάδα όπως η Ρόγκα και η Χαντάβα και όλες μαζί δημιούργησαν έναν εξαιρετικό ελληνικό κορμό.

Γκρόθες και Κρος έκαναν τη διαφορά

Στο κομμάτι των ξένων ο Παναθηναϊκός πήρε συνολικά τέσσερις αθλήτριες, ωστόσο οι δύο από αυτές έκαναν πραγματικά τη διαφορά. Αναφερόμαστε στην Γκρόθες και την Κρος.

Η Ολλανδή ήρθε με ένα τεράστιο βιογραφικό και το επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας στο γήπεδο. Για την ακρίβεια έκανε περισσότερα απ' όσα θα περίμενε κανείς. Η Γκρόθες ήταν πάντοτε μία παίκτρια με εξαιρετική υποδοχή, ωστόσο όσο περνούσε ο καιρός ανέβηκε αισθητά στην επίθεση με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία παιχνίδια.

Από την άλλη η Κρος στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς αποτέλεσε τείχος πάνω στο φιλέ, ενώ στα τελευταία ματς έπαιξε και με πρόβλημα τραυματισμού. Η Στεπανένκο βοήθησε, αλλά ο πόλεμος στην πατρίδα της την λύγισε, ενώ η Μπραμπίλα χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα.

Η ομάδα νίκησε τις μονάδες

Αν ψάξουμε να βρούμε που κρίθηκε ο τίτλος θα πρέπει να σταθούμε σε ένα βασικό γεγονός. Ο Παναθηναϊκός από την αρχή της χρονιάς έδειχνε και ήταν η καλύτερη ομάδα.

Οι πράσινες ειδικά στο κομμάτι του μπλοκ άμυνα ήταν εξαιρετικές και παιχνίδι με παιχνίδι βελτιώνονταν. Μετά την κοιλιά που έκαναν στο τέλος της κανονικής περιόδου κατάφεραν να επανέλθουν στους τελικούς και στο φινάλε κατάφεραν μέσα από αυτό το στοιχείο του παιχνιδιού τους να φτάσουν στον τίτλο.

Από την άλλη ο Ολυμπιακός είχε παίκτριες όπως η Σάλας και η Χίπε που μπορούσαν να του δώσουν θεωρητικά πιο εύκολα τον πόντο, αλλά όταν το πράσινο μπλοκ έκλεισε τη Γερμανίδα τότε η πλάστιγγα έγειρε ξεκάθαρα υπέρ του Παναθηναϊκού και οδήγησε το Τριφύλλι στον τίτλο.

Πλέον περιμένουμε να δούμε το σχεδιασμό των δύο ομάδων, αλλά και των υπόλοιπων μονομάχων για την επόμενη περίοδο.