Οι 32οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μια διοργάνωση που πέρασε πολλά και τελικά έγινε γιατί δεν μπορούσε να μη γίνει αφού οι ρήτρες ήταν δυσβάσταχτες για τη ΔΟΕ και την Ιαπωνία.

Παρ' όλα αυτά οι Ιάπωνες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κάνουν το καλύτερο δυνατό έχοντας πάντα ως προτεραιότητα τα μέτρα κατά του κορονοϊού. Καθημερινά τεστ, συνεχόμενοι έλεγχοι και περιορισμοί ήταν ορισμένα απ' όσα αντιμετώπισαν όσοι βρέθηκαν στην Ιαπωνία για τους Αγώνες και έζησαν κάτω από τη φούσκα που δημιούργησαν οι διοργανωτές.

Ανάμεσα τους και οι Έλληνες πρωταθλητές που μετά τον άθλο της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες τα έδωσαν όλα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ όμως πραγματικά όλοι όσοι βρέθηκαν στο Τόκιο είναι Ολυμπιονίκες.

Κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες. Ο κορονοϊός άλλαξε σε τεράστιο βαθμό την καθημερινότητά τους, τον προγραμματισμό τους και τους ανάγκασε να μετατρέψουν σε τελικό κάθε αγώνα που συμμετείχαν μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη πρόκριση αφού δεν ήξεραν πότε θα τους δίνονταν ξανά η ευκαιρία να αγωνιστούν για να τη διεκδικήσουν.

Επιτυχία και μόνο η παρουσία

Πάμε τώρα και στο κομμάτι της ελληνικής παρουσίας. Ο τελικός απολογισμός μπορεί να γράφει τέσσερα μετάλλια, αλλά επί της ουσίας οι Έλληνες πρωταθλητές κατέκτησαν πολλά περισσότερα ανεξάρτητα από τη θέση τους.

Είδαμε πολλούς να δείχνουν την πιο ανθρώπινη πλευρά τους. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι αναφερόμαστε σε ανθρώπους νεαρής ηλικίας οι οποίοι δίνουν τα πάντα κάτω από απίστευτες συνθήκες για να καταφέρουν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους.

Μην νομίζετε ότι προβλήματα αντιμετωπίζει πχ μόνο ο Ιακωβίδης ο οποίος βγήκε και τα είπε στην κάμερα. Όλοι τους, όσοι προκρίθηκαν και όσοι δεν τα κατάφεραν, προετοιμάζονται σε συνθήκες οι οποίες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτές των αντιπάλων τους.

Ακόμα και ο Τεντόγλου, ο Πετρούνιας, ο Ντούσκος και η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών έφτασαν στην κατάκτηση μεταλλίων έχοντας τεράστιες αφετηριακές ανισότητες σε σχέση με τους συνδιεκδικητές των μεταλλίων τους.

Τα δάκρυα της ψυχής τους

Αυτός ήταν και ο λόγος που είδαμε πολλούς να κλαίνε μπροστά στην κάμερα. Ήταν η στιγμή που όλα όσα είχαν μέσα τους ξεσπούσαν.

Η πίεση και η αγωνία για την πιθανή απώλεια του ονείρου λόγω των περιοριστικών μέτρων για τον κορονοϊό, οι καθημερινές συνθήκες αβεβαιότητας ακόμα και για τα αυτονόητα σε συνδυασμό με την πίεση των αγώνων δημιούργησαν μέσα τους ένα ηφαίστειο συναισθημάτων που απλά περίμενε να εκραγεί.

Φτάσαμε στο σημείο να δούμε αθλητές που κρατάνε μόνοι τους ολόκληρα αθλήματα να λυγίζουν επειδή δεν μπόρεσαν να πετύχουν αυτό που ήθελαν. Ποιος θα τολμήσει να πει και τί στον Βολικάκη ή την Πρεβολαράκη; Ο πρώτος έχει συνδέσει το όνομά του με 9 στις 10 επιτυχίες της ελληνικής ποδηλασίας και η άλλη είναι η μόνιμη εκπρόσωπος της πάλης γυναικών στις κορυφαίες διοργανώσεις.

Ποιος θα μιλήσει στην Άννα Ντουντουνάκη; Ένα κορίτσι που έφτασε μια ανάσα από τον τελικό, πήρε το χρυσό στο πρόσφατο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και έκανε πανελλήνιο ρεκόρ στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων χάνοντας την πρόκριση στην λεπτομέρεια των λεπτομερειών.

Η λίστα αυτή πραγματικά θα μπορούσε να είναι ατελείωτη αφού είδαμε ακόμα και αθλητές και αθλήτριες που αντικειμενικά ήταν επιτυχημένοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες να κλαίνε, όπως η Χριστίνα Μπούρμπου, επειδή δεν πήραν κάποιο μετάλλιο. Ενώ, φυσικά υπήρξαν και άλλοι που ξέσπασαν αλλά δεν τους είδαμε και μπορεί να μην το μάθουμε και ποτέ.

Αυτό το ξέσπασμα αντικατοπτρίζει την αλήθεια στις ψυχές όλων αυτών των σπουδαίων αθλητών που καθημερινά τα έδωσαν όλα για να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους στο υψηλότερο επίπεδο.

Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε πρότυπα

Φυσικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά παραδείγματα της ανθρώπινης πλευράς των Ελλήνων αθλητών που παρακολουθήσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι τι πρότυπα θέλουμε να έχουμε ως κοινωνία. Πολλοί θα βιαστείτε πχ να φέρεται ως παράδειγμα τον αντι-στάρ Τεντόγλου ή τον Εμμανουήλ Καραλή που έριχνε τον πήχη και χαμογελούσε απολαμβάνοντας τη στιγμή του.

Δυστυχώς, όμως, η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη. Δεν είναι, γιατί πλέον η λογική έχει υποκατασταθεί από τη βλακεία. Βλέπετε, όλα αυτά τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στα social media και κάποια από αυτά που δεν κατάφεραν να φέρουν μετάλλια όπως κάποιοι θα περίμεναν δέχτηκαν ντροπιαστικά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν.

Ναι, συνέβη και αυτό. Το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Τώρα, θα μου πείτε δεν έχουμε παιδεία γενικότερα, αλλά κάποια στιγμή από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.

Μακάρι αυτή η αρχή να γίνει από την επιλογή προτύπων και αντί οι νέοι να ακολουθούν φελλούς που μέσα από την ακολούθηση στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους δίνουν δύναμη, να αρχίσουν να δίνουν αυτή τη δύναμη σε όλους τους Έλληνες πρωταθλητές.

Θα ήταν ουτοπικό να θεωρώ ότι ξαφνικά όλοι θα αρχίσουν να νοιάζονται για το πόσο επίπονη είναι η προετοιμασία πχ του Ντούσκου για να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του μεταλλίου. Άλλωστε οι κάλοι στα χέρια του το μαρτυρούν από μόνοι τους.

Σίγουρα δεν μπορούν όλοι να αρχίσουν να παρακολουθούν με ενδιαφέρον αγώνες ξιφασκίας ή σκοποβολής. Δεδομένα, όμως, μπορούν όλοι να σέβονται και να αγαπούν αυτούς τους αθλητές λίγο παραπάνω.

Αντί επιλόγου θα ήθελα σύντομα να τελειώσει επιτέλους αυτός ο εφιάλτης που ζουν οι κάτοικοι στις περιοχές που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται από τις φωτιές και να παρθούν επιτέλους μέτρα ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοιες εικόνες. Αρκετή μαυρίλα έχουμε ζήσει εδώ και δώδεκα χρόνια, ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος. Αν και αυτό μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.