Όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε της κανονικής περιόδου και το φίνις της εφετινής σεζόν της Stoiximan Super League, όπου τα πάντα πια είναι στην κόψη του ξυραφιού και μας περιμένει μία σειρά αγώνων... αίμα κι άμμος στα playoffs, αξίζει τον κόπο να δούμε λίγο διαφορετικά και πολύ πιο στοχευμένα κάποια πράγματα για τον εφετινό Παναθηναϊκό.

Αφουγκράζομαι εδώ και πολύ καιρό την αγωνία των φίλων του "τριφυλλιού" για τη μάχη του τίτλου και το άγχος τους πρώτα για τη διαφορά που χάθηκε απ’ τους ανταγωνιστές του στον καταστροφικό Ιανουάριο και κυρίως για το ότι "δεν πρέπει να χαθεί αυτή η ευκαιρία, γιατί αν χάσουμε αυτό το πρωτάθλημα, πότε θα μπορέσουμε να το διεκδικήσουμε πάλι με αυτές τις πιθανότητες;" Το τελευταίο, το ακούω εδώ και καιρό από πολύ κόσμο και μολονότι αποδέχομαι, λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου και σέβομαι πάντα την αγωνία του φιλάθλου και του οπαδού, στην προκειμένη περίπτωση δεν συμφωνώ, διότι η συγκεκριμένη κουβέντα γίνεται σε λάθος βάση.

Κατανοώ επίσης, πως -ειδικά- ο φίλος του Παναθηναϊκού επειδή έχει περάσει πολλά, πάρα πολλά τα τελευταία χρόνια, βλέποντας την ομάδα του σεζόν και σεζόν να μην μπορεί καν να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο, να είναι με τη θηλιά στο λαιμό απ’ τα χρέη του 2017, να ζει για καιρό μέσα σε μνημονιακές καταστάσεις και ρόστερ ελάχιστα ανταγωνιστικά, ανησυχεί για όσα προηγήθηκαν και νιώθει -ακόμη- έντονη ανασφάλεια για την επόμενη μέρα.

Τα δεδομένα, εντούτοις, έχουν πλέον αλλάξει εδώ και δύο χρόνια κι αυτό είναι κάτι που ίσως ακόμη δεν έχουν καταλάβει πολλοί φίλοι του "τριφυλλιού". Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε όχι για ένα ή δύο χρόνια, αλλά ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ για τα καλά. Όχι σαν φωτοβολίδα, αλλά σαν κοιμώμενος γίγαντας που βαδίζει προς το δρόμο που θα τον (ξανα)φέρει βήμα με το βήμα στην κορυφή. Μολονότι δεν έχει πλέον απέναντί του μόνο έναν, αλλά τρεις πολύ δυνατούς αντιπάλους οι οποίοι παίζουν τη δική τους "μπάλα" εντός κι εκτός γηπέδου.

Η ανασφάλεια και η επιφύλαξη

Έγιναν ασύλληπτα κι εγκληματικά λάθη απ’ τον Γιάννη Αλαφούζο για χρόνια και χρόνια: Κάθε λίγο και λιγάκι "ξηλώνονταν" ρόστερ και πρότζεκτ το ένα πίσω απ’ το άλλο. Πετάχτηκαν χρήματα με το τσουβάλι στην ποδοσφαιρική χωματερή απ’ τον κάθε Στραματσόνι (που βεβαίως δεν είδε... φως και μπήκε, κάποιος τον προσέλαβε αντί του Παούνοβιτς την ύστατη ώρα).

Αποκτήθηκαν παίκτες που χρυσοπληρώθηκαν δίχως να προσφέρουν ούτε το 1% των χρημάτων που δόθηκαν (χώρια τις αποζημιώσεις που πήραν για να σπάσουν τα συμβόλαιά τους). Γιγαντώθηκε το χρέος στα 54,7 εκατ. ευρώ και για να απομειωθεί σταδιακά και να σβήσει, η ομάδα το "πλήρωσε" με το χειρότερο τρόπο ισοπεδώνοντας το μπάτζετ και το ρόστερ της. Βίωσε ευτελισμούς στα διαιτητικά δικαστήρια (απ’ τον κάθε Βέμερ και Ρινάλντι) και στις αδειοδοτήσεις κ.ο.κ.

Γνωστά, γραμμένα αναλυτικά εδώ και χρόνια. Ότι γράφει δεν ξεγράφει και δεν θα ξεγράψει και είναι λογικό όλο αυτό το παρελθόν να δημιουργεί μία μόνιμη ανασφάλεια, η οποία έχει ριζώσει στο μυαλό χιλιάδων φίλων του Παναθηναϊκό. Ξαναγράφω, δεν αδικώ κανέναν που νιώθει έτσι, είναι πολύ φυσιολογικό να υπάρχει ακόμα (κι) αυτό το συναίσθημα και μία συνολική επιφύλαξη για όλα... Διότι πάντα θα υπάρχει στην άκρη του μυαλού όλων αυτό το "what if..." συνδεδεμένο με το "...ο Αλαφούζος ξυπνήσει αλλιώς μια μέρα;". Τα κατανοώ όλα, τα εισπράττω καθημερινά και στις ατελείωτες συζητήσεις που κάνουμε πάνω σ’ όλα αυτά τα θέματα και με τον κουμπάρο μου τον Ματθαίο...

Η εφετινή σεζόν είναι το επόμενο μεγάλο βήμα

Όμως η άλλη όψη του νομίσματος, την οποία οφείλουν όλοι να δουν με μεγαλύτερη προσοχή -κοιτώντας το δάσος κι όχι διαρκώς το δέντρο του παρελθόντος- λέει πως ο Παναθηναϊκός εδώ και μία διετία έχει φυλακίσει πια στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας όσα στρεβλά έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Αφήνοντας μόνο μία μικρή χαραμάδα, προκειμένου να βλέπει και να ξαναβλέπει τα λάθη του και να μην τα επαναλάβει ξανά στο μέλλον. Και η εφετινή σεζόν δεν είναι μία... εφήμερη χαρά, αλλά το επόμενο μεγάλο βήμα για να επανέλθει στο κανονικό μέγεθός του, μετά την περσινή απαρχή...

Ναι, εννοείται πως οι "πράσινοι" θα παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους για να κόψουν πρώτοι το νήμα στον τερματισμό. Κι αν το καταφέρουν εντέλει στα 14 ματς που απομένουν ως το φινάλε, θα το ΑΞΙΖΟΥΝ πέρα ως πέρα, ανεξαρτήτως τι μπορεί να "λέει" ο κάθε επικοινωνιακός μηχανισμός, που προσπάθησε να απαξιώσει την προσπάθεια του "τριφυλλιού" απ’ το ξεκίνημα της εφετινής σεζόν. Πιθανότατα γιατί "βόλευε" όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός της... παρακμής και δεν "ενοχλούσε". Λογικό κι αυτό θα μου πει κανείς, άλλο να έχεις να ανταγωνιστείς δύο ή έναν κι άλλο να επιστρέφει πλήρως ανταγωνιστικός ο Παναθηναϊκός.

Η προοπτική, είναι αυτό που δεν είχε εδώ και χρόνια

Η κουβέντα λοιπόν κι εσωτερικά, στο μυαλό, στις συζητήσεις, στις ανησυχίες των φίλων της ομάδας, σε κάθε παναθηναϊκό στέκι ή παρέα, δεν πρέπει να εστιάζεται μόνο στο τώρα και στη "μεγάλη εφετινή ευκαιρία", αλλά στην ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ που φέρνει κι έχει (ξανα)γεννήσει απ’ το καλοκαίρι του 2021 ο οργανισμός του Παναθηναϊκού. Με όλες τις παθογένειες, τα λάθη και τις ατέλειες που κουβαλάει ακόμα πάνω του...

Μα με έναν προπονητή (Ιβάν Γιοβάνοβιτς) ο οποίος έχει καταφέρει, ότι δεν κατάφεραν όλοι οι προπονητές της εποχής Αλαφούζου (κι ακόμη πιο πίσω): Να ενώσει και να συσπειρώσει ξανά όλες τις παναθηναϊκές φωνές γύρω απ’ το ποδοσφαιρικό τμήμα, κάνοντας τον σύλλογο και πάλι πρωταγωνιστή κι όχι "φτωχό συγγενή" και τον κόσμο "καψούρη" ξανά με την ομάδα του.

Με ένα αγωνιστικό τμήμα που μεγαλώνει ξανά, εξελίσσεται, βελτιώνεται, έχει συνέπεια και συνέχεια (με τις ανανεώσεις τύπου Αϊτόρ, Σένκεφελντ, Ρουμπέν κ.α.) και μπολιάζεται ολοένα και περισσότερο με μεγαλύτερη ποιότητα. Με μία ομάδα έχει καθαρίσει απ’ τα χρέη της και τις οικονομικές αμαρτίες που δημιούργησε και κουβαλούσε για χρόνια και είναι πια σε θέση να κάνει μεταγραφές 3,5 εκατ. ευρώ (Σπόραρ) και 2,6 εκατ. ευρώ (Μαντσίνι), να δίνει συμβόλαια άλλων εποχών σε παίκτες που μπορούν να του κάνουν τη διαφορά (Μπερνάρ) και να έχει ξαναφτιάξει συνολικά το όνομά του στην αγορά μετά από μία πολύ δύσκολη τετραετία...

Με μια μεγάλη προοπτική που φέρνει σε ορίζοντα 3,5-4 ετών (πιο κοντά από κάθε άλλη φορά) ένα νέο γήπεδο, με πολλά οφέλη για όλο τον σύλλογο κι αγωνιστικά κι εξωαγωνιστικά (έσοδα, δυναμική, status, διεθνή αναγνώριση).

Με διάθεση να ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός club με όλη τη σημασία της λέξης κι εκτός συνόρων, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και σε επίπεδο παρουσίας κι εκπροσώπησης. Κι επ’ αυτού θα υπάρξουν αντίστοιχες ενισχυτικές κινήσεις το προσεχές διάστημα.

Θα πολεμάει με σταθερή στάση καθετί στρεβλό

"Και με το παρασκήνιο;" θα ρωτήσουν εύλογα πολλοί φίλοι του "τριφυλλιού". Με το παρασκήνιο... Εκεί ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται, ούτε έχει τη δυνατότητα να γίνει αυτά που... κορόιδευε επί χρόνια. Δεν τον απασχολεί να γίνει, για να ακριβολογούμε... Θα συνεχίσει να το παλεύει, έχοντας περισσότερη εμπειρία και σοφία στο πως θα πρέπει να ελίσσεται, ανάλογα με την κατάσταση που έχει μπροστά του.

Άλλες φορές θα τα καταφέρνει, όπως έγινε π.χ. τον περασμένο Σεπτέμβριο με την περίπτωση του Σιδηρόπουλου, όταν ορίστηκε τρεις μέρες πριν τον αγώνα με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, μολονότι υπάρχει εδώ και μία τετραετία συμφωνία και με τις UEFA/FIFA, για ξένους διαιτητές στα παιχνίδια ανάμεσα στις ομάδες της Big-5. Εκεί έπεσαν τα τηλέφωνα που έπρεπε προς UEFA μεριά, ακολούθησε η... απογείωση με ουκ ολίγα "γκάζια" απ’ τα κεντρικά της Νιόν και λίγες ώρες μετά κάποιοι έτρεχαν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ, αλλάζοντας μαζί με τον Μπένετ τον διαιτητή.

Άλλες φορές δεν θα τα καταφέρνει... Αλλά θα το παλεύει και θα το πολεμάει με σταθερή στάση απέναντι σε καθετί στρεβλό απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Και θα το κάνει πολύ πιο πειστικά κι αποφασιστικά πια και σαν κανονικός Παναθηναϊκός, διότι πλέον υπάρχει στον ορίζοντά του η "μαγική" λέξη που ανέφερα λίγο πιο πάνω. Η προοπτική...