Μην το πολυπιλαλάμε… Αυτό που έγινε το βράδυ της Πέμπτης (13/2) στο Ελσίνκι και στην “Bolt Arena” ήταν ένα τεράστιο στραπάτσο και μια βραδιά ντροπής για τον Παναθηναϊκό, που μπήκε στα… βιβλία της ιστορίας της (αχαρτογράφητης στα Κύπελλα Ευρώπης) Βίκινγκουρ, ως η πρώτη ομάδα που νίκησε ισλανδικός σύλλογος σε νοκ-άουτ φάσης ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Νέτα-σκέτα και χωρίς καμία δικαιολογία από κανέναν και για τίποτα. Δεν έχει καμία σημασία που οι “πράσινοι” πήγαν στη Φινλανδία με 6 βασικές απουσίες (Ουναΐ, Αράο, Πελίστρι, Βαγιαννίδη, Γεντβάι και Ντραγκόφσκι). Δεν έχει καμία σημασία που έπρεπε να μείνουν στον πάγκο “σκασμένοι” απ’ τα σερί παιχνίδια οι Ιωαννίδης, Τετέ και Τσέριν. Όσα έδωσε πριν από δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός στον Άρη για να πάρει τον Μαντσίνι (3 εκατ. ευρώ) κάνει όλη η Βίκινγκουρ. Κι εκεί τελειώνει κάθε κουβέντα…
Βίκινγκουρ – Παναθηναϊκός: Τι συνέβη στη φάση του πέναλτι, γιατί κάλεσε ο VAR τον Σάγκι και αυτός έδωσε άλλη παράβαση
Επειδή όμως ΔΕΝ παίζουν μπάλα τα μπάτζετ, αλλά η νοοτροπία, η θέληση, το πάθος, το πόσο το θες και πόσο (και πως) το κυνηγάς κάθε παιχνίδι, το πως το αποδεικνύεις καταθέτοντας ότι έχεις μέσα στο γήπεδο, ήρθε ένα στραπάτσο ξεγυρισμένο για τον Παναθηναϊκό που δεν κατάλαβε από πού του… ήρθε η ξανάστροφη απ’ τους Ισλανδούς.
Και θα μπορούσε να είναι σε ακόμη πιο δυσμενή θέση και με την πλάτη ακόμη περισσότερο κολλημένη στον τοίχο, εάν δεν το “μάζευε” (όσο μαζευόταν αυτό το χάλι) στις καθυστερήσεις. Πρώτα με το εύστοχο πέναλτι του Ιωαννίδη στο 90’+1’ και στη συνέχεια με τη μεγάλη επέμβαση του Λοντίγκιν στο 90’+5’ που δεν επέτρεψε στους Ισλανδούς να έρθουν σε μία εβδομάδα στην Αθήνα με προβάδισμα δύο γκολ στις αποσκευές τους. Και μη χειρότερα δηλαδή…
Επειδή όμως το “κακό” πλέον τρίτωσε, με τρίτη σερί ήττα σε διαφορετική διοργάνωση μέσα σε 8 μέρες, καλό θα ήταν άπαντες στον Παναθηναϊκό να αναλογιστούν πως πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια. Αυτό που έγινε στο Ελσίνκι ήταν “λεκές” και θα πρέπει να τον… καθαρίσουν πειστικά σε μία εβδομάδα στο ΟΑΚΑ για να μην μείνει (άλλο ένα) στίγμα για το κλαμπ και να μην τους γράψει η Ιστορία με πικρό μελάνι.
Να το καταλάβω ως ένα βαθμό…
Μπορώ να καταλάβω ως ένα βαθμό πως, ναι, όταν έχεις μαζεμένες τόσες πολλές απουσίες δυσκολεύεσαι να βρεις ισορροπία στο πλάνο σου, έχοντας παίκτες που έχουν ήδη επιβαρυνθεί επειδή λείπουν οι τραυματίες. Και σίγουρα δεν είναι εύκολο για κανέναν προπονητή να διαχειριστεί εν ώρα αγώνα κι άλλους δύο μυϊκούς τραυματισμούς, σημαντικότατων παικτών για την λειτουργία της ομάδας όπως είναι ο Μπακασέτας κι ο Πάλμερ-Μπράουν. Σε σημείο όπου ο Παναθηναϊκός ήταν ήδη με ένα γκολ στην… πλάτη και λίγο μετά είδε και τον ρέφερι Σάγκι να του “τρώει” ένα πέναλτι στο γκρέμισμα από ελληνορωμαϊκή λαβή στο 43’.
Μπορώ να “ακούσω” και να συζητήσω πως οι πολικές συνθήκες, ο πλαστικός τάπητας, το ζόρι ακόμη και να μείνεις όρθιος στο γήπεδο λόγω του παγωμένου τερέν, δυσκολεύουν πάντα μια ομάδα που δεν έχει “μάθει” σ’ αυτό το περιβάλλον. Ειδικά όταν απέναντί της έχει έναν αντίπαλο που έπαιζε στο… στοιχείο του.
Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό αυτό
Αυτό που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό με τίποτα, είναι η έλλειψη πάθους κι έντασης σε ένα ματς που δεν επιτρέπεται να πηγαίνεις χαλαρός και “μπλαζέ”. Ετσι την πάτησε στην Στοκχόλμη κόντρα στην Τζουργκάρντεν, έτσι (κι ακόμη χειρότερα) την πάτησε με τους Ισλανδούς, όπου ο ήχος απ’ τα χαστούκι ήταν ακόμη μεγαλύτερος.
Μαζεύτηκαν πολλά, η πίεση χτυπάει πλέον… κόκκινο κι ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει με πλήρη εκτροχιασμό. Ας φροντίσει να ηρεμήσει στις δύο μέρες που θα έχει ως το ματς με το Βόλο, ας ψάξει να βρει ο Βιτόρια τις λύσεις με όποιους κι όσους έχει διαθέσιμους κι ας μετατρέψει αυτή τη μεγάλη απογοήτευση των τελευταίων 8 ημερών σε αγωνιστική ορμή που τον τελευταίο μήνα έδειξε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον ΟΦΗ. Κι ας δώσει επιτέλους απαντήσεις.
Ο Βιτόρια στη συνέντευξη Τύπου προσπάθησε να κρατήσει το φρόνημα ψηλά, εκφράζοντας την πίστη του στην ανατροπή των δεδομένων. Ότι είναι να γίνει όμως, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ πια να γίνει ΤΩΡΑ. Διότι άλλα περιθώρια πλέον δεν υπάρχουν ούτε στο πρωτάθλημα, ούτε στο Conference League…
Υ.Γ.: Τουλάχιστον αν έμεινε κάτι “καλό” -όσο μπορεί να το πει κανείς μετά από ένα τέτοιο βράδυ- σ’ αυτό το ματς ήταν η “πρώτη” του Έλτον Φικάι, ο οποίος μπήκε μέσα στην… τούρλα του ματς μετά τον τραυματισμό του Πάλμερ-Μπράουν και δεν “μάσησε” έχοντας μία ικανοποιητική παρουσία (παρά τα 1-2 μικρολάθη που έκανε), παρότι ήταν μόλις η πρώτη κανονική εμφάνισή του με την πρώτη ομάδα (δεν μετράμε το 6λεπτο που τον είχε βάλει κάποια στιγμή πέρσι ο Τερίμ). Ο 19χρονος είναι πολύ σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για τον Παναθηναϊκό και θα είναι σημαντικό να “βγει”. Κι εντέλει, ίσως όντως η ατυχία ενός παίκτη, να είναι η “ευκαιρία” για έναν άλλον, όπως συνηθίζει να λέει κι ο Βιτόρια…
