Οκέι, μην περιμένει κανείς "μεγάλες" αναλύσεις για το συγκεκριμένο, πρώτο φιλικό του Παναθηναϊκού στην Αυστρία, με αντίπαλο μία ομάδα (Ουνιόν Χάους) που παίζει στην 4η κατηγορία της Αυστρίας. Αυτά τα παιχνίδια, με ομάδες τόσο χαμηλής δυναμικότητας, συνηθίζονται σαν πρώτο τεστ στα βασικά στάδια προετοιμασίας, για να χρησιμεύουν ως "ξεμούδιασμα" μετά από ένα πολύ έντονο πρώτο στάδιο προπονήσεων.

Κι ως intro για να μπαίνουν οι ομάδες σιγά-σιγά σε ρυθμό και να λύνονται για τα επόμενα φιλικά τους. Δεν υπάρχουν λοιπόν πολλά για να σχολιάσει κανείς για ένα παιχνίδι που... σταμάτησε στο 14-0 και θα μπορούσε να έχει γράψει κι άλλα τόσα γκολ. Πολύ μικρή σημασία έχουν όλα αυτά...

Υπάρχουν ένα-δυο πραγματάκια πάντως τα οποία αξίζει να αναφέρει κανείς, μετά απ’ αυτή την πρώτη ματιά σ’ ένα ματς προπόνησης. Το πρώτο αφορά τον Γιώργο Νίκα. Σύμφωνοι, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις (που λέει κι ο λαός), όμως ειλικρινά αυτός ο παίκτης δεν γίνεται να μην παίξει μπάλα στον Παναθηναϊκό.

Όχι με το... καλησπέρα, αλλά σιγά και σταθερά. Ο Νίκας έχει ένα πολύ ξεχωριστό πακέτο κι από πλευράς τεχνικής, αλλά κι από πλευράς αντίληψης και σωματικών προσόντων που δεν τα συναντάει κανείς εύκολα. Έχει το γκολ, μπορεί να ανταποκριθεί στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο, έχει πολύ καλό διάβασμα των χώρων και του παιχνιδιού και μπορεί να κάνει την εφετινή σεζόν το step-up.

Σαφώς κι έχει μπροστά του πάρα πολλά περιθώρια βελτίωσης και θα πρέπει να μάθει και να αφομοιώσει άλλα τόσα, για να γίνει πλήρης παίκτης, όμως είναι ένα πρότζεκτ με τρομερό ενδιαφέρον που και τις ευκαιρίες του θα βρει με τον Αλόνσο και το θράσος έχει για να βρει χώρο και ρόλο μέσα στον Παναθηναϊκό.

Ξεχώριζε από τον Λεβαδειακό

Και βεβαίως, προσωπικά δεν περίμενα το... αποψινό (29/6) φιλικό με τους Ερασιτέχνες της Ουνιόν για να τα καταθέσω όλα αυτά. Ο Νίκας μου έκανε τεράστια εντύπωση πριν από δυόμισι χρόνια σε ένα ματς Κυπέλλου του Λεβαδειακού με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2021.

Ο Λεβαδειακός ηττήθηκε δύσκολα σ’ εκείνο το παιχνίδι, όμως ο Νίκας έπαιζε κυριολεκτικά... μόνος του όλη τη μεσαία γραμμή και την άμυνα του Ολυμπιακού. Είναι παίκτης που εκείνη τη χρονιά, στον υποβιβασμό του Λεβαδειακού έκλεισε τη σεζόν με 7 γκολ κι ξεχώριζε σαν τη... μύγα μες το γάλα, ενώ και πέρσι ήταν στους πρωταγωνιστές της επιστροφής της ομάδας της Βοιωτίας στη Super League.

Έφαγε το... ξύλο του στη Super League 2, ζυμώθηκε ακόμη περισσότερο κι δείχνει πως έχει το θράσος για να "σταθεί". Στο χέρι του είναι… Ο Αλόνσο πάντως μία φορά δείχνει ότι τον πιστεύει και σ’ αυτό το πρώτο φιλικό ήταν ο μοναδικός που άφησε σε όλο το 90λεπτο. Και προφανώς δεν το έκανε... τυχαία.

Από εκεί και πέρα, είναι ευχάριστο το γεγονός πως ο Φίλιπ Τζούριτσιτς έβγαλε τόσο κέφι και διάθεση σε ένα "πεθαμένο" φιλικό και θα είναι πάρα πολύ σημαντικό να μπορέσει ο Αλόνσο να "ξεζουμίσει" απ’ τον Σέρβο μεσοεπιθετικό όλη την ποιότητα που κουβαλάει σαν παίκτης και δεν μπόρεσε (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους) να τη δείξει την περσινή σεζόν.

Πρέπει να πάρει... απαντήσεις

Σε ότι αφορά τώρα τις μεταγραφές, ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλα περιθώρια και θα πρέπει να αρχίσει να κλείνει τα βασικά μέτωπά του. Καλά έκανε και περίμενε τόσο καιρό τον Γιαννούλη, στον οποίο έχει καταθέσει τη μεγαλύτερη πρόταση που έχει γίνει ποτέ απ’ το "τριφύλλι" σε αριστερό μπακ (πάνω από 1,3 εκατ. ευρώ), όμως επιβάλλεται πλέον μέσα στο επόμενο 48ωρο να έχει απαντήσεις.

Κι αν ο Γιαννούλης επιλέξει εντέλει να μείνει στο εξωτερικό (κάτι πολύ λογικό), θα πρέπει ο Παναθηναϊκός έως την Τετάρτη (3/7) να έχει βασικό αριστερό μπακ. Και βεβαίως μετά από λίγες μέρες και τον έναν (βασικό) αριστερό εξτρέμ. Η αγορά δεν είναι "εύκολη" αυτό το διάστημα, όμως ο χρόνος παραμένει πιεστικός. Κι ο Αλόνσο χρειάζεται να περάσει τη φιλοσοφία του από νωρίς, έχοντας το μεγαλύτερο μέρος του ρόστερ του διαθέσιμος μέσα στον επόμενο μήνα...