Δεν ήταν απλή νίκη. Ήταν η βραδιά που ο Παναθηναϊκός όχι μόνο "ξόρκισε" κι άφησε πίσω του όλα τα βάσανα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά πάτησε πλέον για τα καλά το κουμπί της τελικής "αναγέννησής". Σε αυτό που είναι κανονικά, σ’ αυτό που επιβάλλει το DNA του και ήταν "θαμμένο" για χρόνια, μέχρι την (Άγια για τους "πράσινους") ώρα που ανέλαβε τα ηνία του ο μεγάλος αναμορφωτής Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Ήταν η βραδιά που ο Παναθηναϊκός βροντοφώναξε προς όλους, πως είναι πια κανονικός, που μπορεί να νικάει με εμφατικό τρόπο τον αιώνιο αντίπαλό του Ολυμπιακό σε τέτοια ματς "τελικούς", που έχει ποιότητα πρώτα απ' όλα μέσα απ’ τη δουλειά του για να ξαναγίνει πρωταθλητής.

Όχι, δεν τελείωσε το πρωτάθλημα, έχει άλλους 6 τελικούς μπροστά του σε μία λυσσασμένη μάχη για την κούπα, αλλά αλήθεια ποιος μπορεί να τον... ειρωνευτεί ξανά, ποιος μπορεί να του πει πως δεν θα "αντέξει" κι ένα σωρό άλλα... δροσερά που άκουγε καθ’ όλη τη διάρκεια της εφετινής σεζόν;

Ποιος μπορεί να τον αμφισβητήσει ξανά γι' αυτό που έχει δημιουργήσει ο Σέρβος τεχνικός και γι’ αυτή την εικόνα πολεμιστή που βγάζει μέσα στο γήπεδο απέναντι σ’ όλον τον ανταγωνισμό του;

Μία νίκη που προετοιμάστηκε κομμάτι - κομμάτι

Αυτή η μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού δεν ήρθε μόνο μέσα στο γήπεδο. Πρώτα απ’ όλα προετοιμάστηκε κομμάτι - κομμάτι άριστα απ’ το τεχνικό τιμ του, που "διάβασε" εξαιρετικά όλα όσα δεν είχε κάνει καλά το "τριφύλλι" στα δύο προηγούμενα ανταμώματά του με τον Ολυμπιακό και τον αιφνιδίασε απ’ την αρχή μέσα στο γήπεδο.

Η επιλογή του Γιοβάνοβιτς να κρατήσει την "σκληρή" τριάδα των Ρουμπέν Πέρεθ, Δημήτρη Κουρμπέλη και Άνταμ Τσέριν και να ξεκινήσει τον Μπερνάρ στ' αριστερά, αποφορτίζοντάς τον Βραζιλιάνο απ’ τις "δαγκάνες" των κεντρικών χαφ του Ολυμπιακού, αποδείχθηκε καταλυτική.

Ο Παναθηναϊκός πήρε όλες τις μονομαχίες, κυριάρχησε στη μεσαία γραμμή, έβγαλε τρομερή ένταση, τρεξίματα και φυσική κατάσταση (αυτό που ξέρει πάντα να μετατρέπει σε "όπλο" ο Γιοβάνοβιτς στα φίνις των ομάδων του) και έβαλε τον αντίπαλό του σε ρόλο... κομπάρσου απ’ τα πρώτα λεπτά.

Επιτέθηκε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, πίεσε ψηλά με τον Τσέριν να κάνει καμιά... 20αριά χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο, κυνηγώντας και τα... ball boys, είχε τον Σπόραρ σε τρομερή βραδιά (αλήθεια πότε θα σταματήσουμε σ’ αυτή τη χώρα να ψάχνουμε πάντα την εύκολη... αποδοκιμασία) να παίζει υποδειγματικά το ρόλο του στην κορυφή της επίθεσης και χτύπησε τον Ολυμπιακό στο κατάλληλο σημείο, εκμεταλλευόμενος κάθε λάθος του.

Σπόραρ το… λαγωνικό και Μπερνάρ

Σ' ένα απ’ αυτά ο Σλοβένος λειτούργησε σαν λαγωνικό και μυρίστηκε την γκέλα του Παπασταθόπουλου και πέτυχε το γκολ που έβαλε "φωτιά" στη Λεωφόρο.

Πριν ο Ολυμπιακός συνέλθει απ’ το πρώτο χτύπημα, ο Παναθηναϊκός τον ξαναχτύπησε σαν... μποξέρ απ’ το μαγικό άγγιγμα του Μπερνάρ στην μπάλα και το κόρνερ, εκεί ακριβώς που θα ακινητοποιούσε την αντίπαλη άμυνα. Είτε απ’ το κεφάλι του Κουρμπέλη, ήταν απ’ την σπόντα του Ελ Αραμπί, το γκολ θα ερχόταν και πλέον οι "πράσινοι" είχαν το παιχνίδι... σερβιρισμένο στα πόδια τους.

Η άριστη διαχείριση του 2-0 στο β' μέρος

Η διαχείριση του προβαδίσματος στο δεύτερο ημίχρονο ήταν υποδειγματική, με τους Ρουμπέν, Κουρμπέλη, Σένκεφελντ και Μάγκνουσον να απορροφούν κάθε πίεση και προσπάθεια για να παίξει ο Ολυμπιακός κάθετα, ο -μοναδικός "μπελάς" της "πράσινης" άμυνας- Ροντινέι, αντιμετωπίστηκε καλά από ένα σημείο και μετά κι ο Παναθηναϊκός έφτασε με ηρεμία σε μία νίκη πρωταθληματική.

Έχει πολύ δρόμο ακόμη η όλη διαδικασία στα playoffs, αλλά αυτή ήταν μια νίκη που και ψυχολογία δίνει στον Παναθηναϊκό και τα πόδια... κόβει στους αντιπάλους του.

Ή όπως είπε κι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου του Φλεβάρη στο Φάληρο, στην ιστορικότερη ατάκα όλης της χρονιάς: "Μην υποτιμάτε την ομάδα μου, μην το κάνετε αυτό...".