Υπό κανονικές συνθήκες, σε μία φυσιολογική χώρα και σε ένα νορμάλ ποδοσφαιρικό "περιβάλλον", θα έπρεπε άπαντες σήμερα -Μεγαλοδευτεριάτικα- να καταπιανόμαστε μόνο με το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του χθεσινού (Κυριακή 25/04) αγώνα της Τούμπας.

Να αναλύουμε τι... όνειρο είδε ο Λάζλο Μπόλονι κι άφησε εκτός σε τόσο απαιτητικό -από πλευράς τρεξιμάτων- παιχνίδι, τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο, ξεκινώντας ξανά βασικό τον μόνιμα ράθυμο σε κινήσεις Σανκαρέ (τη στιγμή που "φωνάζει" από χιλιόμετρα πως -ειδικά- μετά την επέμβαση στο γόνατό του, ο Σενεγαλέζος έχει ακόμα θέμα με τα τρεξίματά του και την έντασή του μέσα στο γήπεδο).

Να συζητάμε για... νιοστή φορά την αδυναμία του Παναθηναϊκού να δημιουργήσει και να απειλήσει -αν όχι με συνέπεια- τουλάχιστον με αξιοπρεπής αριθμούς την αντίπαλη άμυνα.

Να σταθούμε στη νέα, εξαιρετική εμφάνιση του Σεχ Νιάς. Να μιλήσουμε για την αυταπάρνηση του Φραν Βέλεθ. Να δούμε με θετική αύρα την παρουσία του Αργύρη Καμπετσή, ο οποίος μπήκε αλλαγή στο ματς και για πρώτη φορά μετά από καιρό, ήταν τόσο επιδραστικός, ανακατεύοντας τα δεδομένα του αγώνα...

Δυστυχώς όμως, δεν ζούμε σε μία φυσιολογική χώρα και ΔΕΝ έχουμε νορμάλ ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Κι όλη η κουβέντα έχει επικεντρωθεί από χθες (Κυριακή 25/04) το απόγευμα -διόλου άδικα- ξανά στα διαιτητικά καμώματα και στους νέους... όρους που ανακάλυψε κι έβαλε στο παιχνίδι, ένας διαιτητής απ’ τη Φινλανδία, με... φοβιστικό επίθετο: Γκεστράνιους... Διότι με αυτό που έκανε στο 78ο λεπτό στη φάση των Καμπετσή-Μακέντα, γελάνε (θέλοντας και μη) και οι 1.000+1 λίμνες της πατρίδας του...

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΛΑΤΕΝΜΠΕΡΓΚ

Επειδή τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι... Η αποκλειστική ευθύνη (και) για το σφύριγμα-παρωδία της Τούμπας, ανήκει σε ένα και μόνο άτομο: Τον Μαρκ Κλάτενμπεργκ. Όσο ο αδρά αμειβόμενος Άγγλος αρχιδιαιτητής το βλέπει όλο αυτό σαν... αγγαρεία και πορεύεται στην επιλογή των ξένων διαιτητών που έρχονται στην Ελλάδα, με λογική "πάμε μωρέ να βγάλουμε την υποχρέωση", η κουβέντα Κυριακή παρά Κυριακή, στα διαιτητικά θα περιστρέφεται...

Ναι, οι ξένοι διαιτητές την τελευταία τριετία (μαζί βεβαίως με το VAR και τη γραμμή του οφσάιντ) βοήθησαν πολύ στο να βελτιωθεί η κατάσταση στη διαιτησία των αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά από ένα σημείο και μετά -ειδικά σ’ αυτή τη φάση, όπου όλα τα ματς "καίνε"- οι επιλογές του Άγγλου κατάντησαν να είναι από το... καλάθι.

ΔΕΝ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΜΠΡΙΧ

Αυτό είναι το πρόβλημα κι εκεί εντοπίζεται και η μεγαλύτερη ευθύνη του Κλάτενμπεργκ. Δεν του ζήτησε κανείς να φέρνει κάθε Κυριακή τον... Μπριχ στην Ελλάδα, αλλά απ’ την άλλη δεν γίνεται να μην μπορεί, να μην είσαι σε θέση να φέρει (στα 1-2 ματς που πραγματικά "καίνε") διαιτητές απ’ τα πρωταθλήματα της πρώτης ποδοσφαιρικής ταχύτητας. Και να έρχονται όλοι οι... απίθανοι από Λετονίες, Εσθονίες και λοιπές ποδοσφαιρομάνες χώρες! Κι αυτό άλλωστε του ζήτησε ο Παναθηναϊκός στη συνάντηση που έκανε μαζί του πριν από 13 μέρες ο Αλαφούζος. Φέρε καλύτερους, ειδικά τώρα, όπου όλα κρίνονται στις... λεπτομέρειες.

Ο δε Γκεστράνιους, ήταν τόσο... επιτυχημένος την περσινή σεζόν στο ντέρμπι των "αιωνίων", που τον κάναμε πια και μόνιμο ταξιδιώτη σε ότι (μεγάλο) ματς... περισσεύει, για να μην τον χάσουμε. Το δε "my fault" που επαναλάμβανε ενοχικά και λουσμένος στον ιδρώτα του, μετά την ανεκδιήγητη απόφασή του να γυρίσει τη μπάλα πίσω, την ώρα που ο Μακέντα έχει ήδη "πυροβολήσει" και την έχει στείλει στα δίκτυα του Πασχαλάκη, φανερώνει ακόμη περισσότερο το πόσο περιορισμένων δυνατοτήτων είναι σαν διαιτητής. "Λίγος", σαν τις επιλογές του Άγγλου αρχιδιαιτητή...

ΑΥΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ"

Αυτό φώναζε κι ο Λάζλο Μπόλονι μετά το ματς, που όσο κι αν τον έχω κατακρίνει για τα τεράστια λάθη του, το αντί-ποδόσφαιρο και τις εμμονές του, τόσο δίκιο –βουνά δίκιου- του δίνω στην προκειμένη περίπτωση που αναρωτιόταν, αν το επόμενο level διαιτησίας, είναι να έρθουν και refs απ’ τη... Μογγολία.

Κι επειδή όλα πάντα "μεταφράζονται" κατά το... δοκούν και ο καθείς παίρνει ένα κομμάτι της δήλωσης, για να το "παντρέψει" όπως τον βολεύει, η ατάκα του Ρουμάνου τεχνικού για το "πως μπορεί να αισθάνονται οι Έλληνες διαιτητές βλέποντας αυτές τις διαιτησίες", δεν πήγαινε στο πόσο "καλοί" και "άρτιοι" ή ολοκληρωμένοι είναι οι ρέφερι στα μέρη μας. Πήγαινε στο πως νιώθουν να είναι οι ίδιοι στην απ’ έξω, για να σφυρίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτού του -χαμηλού- επιπέδου ξένοι διαιτητές. Αλλά έτσι όπως τα έκαναν κι αυτοί τα προηγούμενα χρόνια...

ΜΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ "Χ" ΚΑΙ "ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ"

Πάμε τώρα και στο αγωνιστικό, για να τα... ακούσει κι ο Μπόλονι, ο οποίος επέλεξε να πάει σε ένα τέτοιο ματς "τελικό" με νοοτροπία... ισοπαλίας. Με ένα καλά μακιγιαρισμένο "προσέχουμε, για να έχουμε". Το θέμα όμως ήταν αν θα έφτανε στο τέλος, αυτό που θα... είχε ο Παναθηναϊκός, διότι το "Χ" κάθε άλλο παρά τον βόλευε, έτσι όπως είναι πια τα βαθμολογικά δεδομένα.

Απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ που κατέβηκε με φουλ rotation και το μυαλό στον δεύτερο ημιτελικό με την ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τα ρίσκα που έπρεπε να πάρει σ’ αυτό το παιχνίδι. Παρά το γεγονός ότι είχε παίκτη παραπάνω στα χαφ κι αυτό που έδινε μία λίγο μεγαλύτερη ασφάλεια στο κράτημα της μπάλας, για να μην δεχθεί μεγάλη πίεση (μοιρασμένη η κατοχή σχεδόν σε όλο το ματς), οι ιδέες του Παναθηναϊκού στο "τι την κάνω τη μπάλα, όταν την έχω στα πόδια μου; " ήταν ξανά κάτω απ’ τη... βάση. Ίσα-ίσα που την... έξυσαν.

ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΑΕΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΟΥ

Έπρεπε να είναι πολύ πιο τολμηρός, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, όπου όλος ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να λειτουργεί λίγο καλύτερα και χρειαζόταν απλά να πάρει ένα λίγο μεγαλύτερο ρίσκο για να "πατήσει" στην περιοχή του Πασχαλάκη, πολύ πριν το κάνει ο Μακέντα στο 78’ (στη φάση... ανακάλυψη του Γκεστράνιους) κι ο Καρλίτος στο 90’+6’ (αλήθεια πότε επιτέλους θα βάλει ένα "μεγάλο" γκολ ο Ισπανός;).

Μαθηματικά ο Παναθηναϊκός έχει ακόμη ελπίδες. Και θα πρέπει να τις εξαντλήσει πρώτα απ’ όλα, στα δύο κολλητά εντός έδρας παιχνίδια που έρχονται μετά τη διακοπή του Πάσχα, με τον Αστέρα Τρίπολης και την ΑΕΚ. Πλέον δεν έχει τίποτε (άλλο) για να χάσει. Ο... βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Μα κι ο Μπόλονι οφείλει να σταματήσει να υποτιμάει τόσο πολύ το ρόστερ και το υλικό του και να ψάξει τους τρόπους για να κάνει την ομάδα του λίγο πιο λειτουργική και δημιουργική. Δεν είναι πια... πυρηνική φυσική, μπάλα είναι. Κι ο Παναθηναϊκός, ακόμη και τώρα, μπορεί να παίξει...