Άλλο ένα τέτοιο παιχνίδι και δεν θα μείνει... τρίχα για τρίχα στο κεφάλι κάθε φίλου του Παναθηναϊκού! Από το τράβηγμα των μαλλιών εννοείται για τις απίστευτες χαμένες ευκαιρίες και τον τρόπο που κατάφεραν οι "πράσινοι" να χάσουν (ειδικά) αυτό το ντέρμπι από τον Ολυμπιακό. Διότι στην οικονομία της κουβέντας, περί... κατορθώματος πρόκειται, το να παρουσιάζει μία ομάδα τόσο διπολική εικόνα μέσα στο γήπεδο και να χάνει ένα ντέρμπι, που αν ήσουν στοιχειωδώς αποτελεσματική, θα έπρεπε να έχει φύγει -μίνιμουμ- το "Χ".

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο στα πρώτα 25-30 λεπτά σαν να του είχαν κάνει ένεση... ξυλοκαΐνης. "Μουδιασμένος", με λανθασμένο προσανατολισμό και φοβία μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Η επιλογή του Χουάνκαρ στα εξτρέμ δεν βοήθησε καθόλου ούτε στη δημιουργία, ούτε στο κράτημα της μπάλας, οι δύο κεντρικοί χαφ του "τριφυλλιού" υστερούσαν μονίμως σε τρεξίματα, απέναντι στους τρεις του Ολυμπιακού που το μόνο που έκανε ήταν τα βασικά: Να πιέζει καλά ψηλά τον αντίπαλό του, την ώρα που ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε καλά-καλά να αλλάξει δεύτερη πάσα. Να μη μιλήσουμε για τα λάθη, τα ατελείωτα λάθη και την παθητικότητα που έβγαζαν οι "πράσινοι" απέναντι σε έναν αντίπαλο που το "φώναζε" από το 30' πως δεν ήταν καλά.

Κι όταν το πήραν κάποια στιγμή... χαμπάρι στον Παναθηναϊκό ότι ο Ολυμπιακός δεν "τσούλαγε" και αναρωτήθηκαν "ρε φίλε, τι κάνω εγώ μέσα στο γήπεδο και δεν βγαίνω λίγο πιο μπροστά να παίξω μπάλα;" η "ζημιά" είχε ήδη γίνει. Οι Πειραιώτες είχαν βρει το γκολ που ήθελαν και μετά προσπάθησαν απλώς να το διαχειριστούν.

Η είσοδος των Σαβιέρ (τρομερά άτυχος ο Πορτογάλος, που έπαθε μεγάλη "ζημιά") και του Αλεξανδρόπουλου, αλλά και η οπισθοχώρηση του Κουρμπέλη στους στόπερ, άλλαξαν άρδην την εικόνα του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο. Πολύ απλά διότι έκλεισε η... τρύπα στον άξονα, αυξήθηκαν τα τρεξίματα, έγινε πιο ορθολογικό το "χτίσιμο" των επιθέσεων από πίσω και υπήρχαν πλέον περισσότερα σημεία αναφοράς στο κράτημα της μπάλας.

Αλλά μπροστά... Μπροστά, η σούμα έγραψε πάλι "ζερό", διότι οι "πράσινοι" κατάφεραν να χάσουν για άλλη μία φορά τα... άχαστα. Και να αδικήσουν τους εαυτούς τους σε ένα ντέρμπι που το "είχαν", μένοντας με την θλιβερή διαπίστωση του "μπορούσα".

Το χαμένο τετ-α-τετ του Χατζηγιοβάνη (που καλό θα ήταν να βελτιώσει κάποια στιγμή τα τελειώματά του, απ’ το να ανοίγει κάθε φορά διάλογο -απορημένος- με τον προπονητή του όταν τον κάνει αλλαγή) και το τελείωμα πάνω απ’ τα δοκάρια του Μακέντα στο 77’ (φάση που απλά δεν... χάνεται για τις δεδομένες ικανότητες του Ιταλού) θα "στοιχειώνουν" τον Παναθηναϊκό σ' αυτό το clasico.

Όσο βλέπει και ξαναβλέπει κανείς το τελευταίο εικοσάλεπτο, ειλικρινά, δεν το χωράει ο νους το πώς χάθηκε αυτό το ματς από τους "πράσινους", που έφτασαν να παίζουν τον Ολυμπιακό σαν τη... γάτα με το ποντίκι, αλλά δίκτυα δεν "μάτωσαν" και πάλι. Ή απλά για να το θέσουμε όσο πιο απλά γίνεται, επιβεβαιώθηκε εκ νέου πως εκεί που σταματάει η λογική, ξεκινάει ο εφετινός Παναθηναϊκός...

ΥΓ.: Συγχαρητήρια σε όσους επέτρεψαν σε αγώνα εν μέσω της πανδημίας του Covid-19, να παρεισφρήσουν διάφοροι... άσχετοι με το ματς πάνω από τη φυσούνα, για να βρίσουν χυδαία τον προπονητή του Παναθηναϊκού την ώρα που έκανε live δηλώσεις στο συνδρομητικό κανάλι. Και βεβαίως για άλλη μία φορά δεν θα... ασχοληθεί κανείς.

Photo Credits: Eurokinissi