Δεν είναι ποτέ τυχαία τα λόγια και οι κουβέντες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στις συνεντεύξεις Τύπου μετά τους αγώνες. Απλώς πολλές φορές, ένα μέρος απ’ όσα λέει -είτε λόγω της πίεσης του χρόνου αμέσως μετά από ένα παιχνίδι, είτε λόγω άλλων καταστάσεων που τραβούν πάνω τους τα φώτα- περνούν λίγο στο "ντούκου" και δεν εισπράττουν την αξία και την προσοχή που αξίζουν.

Αμέσως μετά το ντέρμπι της περασμένης Κυριακής (9/4) με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και την κυριαρχική εμφάνιση του Παναθηναϊκού επί του "αιώνιου" αντιπάλου του, ο Σέρβος τεχνικός στάθηκε στις -πάντα αναλυτικές- τοποθετήσεις του σε μία απ’ τις πιο σημαντικές "κατακτήσεις" αυτού του γκρουπ, που ξεκίνησε μαζί πριν από 22 μήνες κι έχει φτάσει πλέον να διεκδικεί τον τίτλο έπειτα από πάρα πολλά χρόνια.

Σε ένα στοιχείο που, εν πολλοίς, είναι ένα απ’ τα μυστικά αυτής της παρέας και της υπερβατικής πορείας του "τριφυλλιού", που παραμένει πρώτο μολονότι ξεκίνησε την κούρσα τον περασμένο Αύγουστο με το 4ο μπάτζετ της Λίγκας. Και με πολύ μικρότερη τριβή τα τελευταία χρόνια πάνω στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, σε σχέση πάντα με τον ανταγωνισμό του. Χρησιμοποίησε λοιπόν ο Σέρβος τεχνικός, πολλές φορές μία και μόνο λέξη: Αυτοθυσία!

"Είμαστε μια ομάδα δεμένη μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Η άμυνα δεν είναι μόνο οι αμυντικοί, αλλά όλοι οι παίκτες θυσιάζονται. Και οι εξτρέμ και τα χαφ παίζουν άμυνα. Η αυτοθυσία απ’ τους παίκτες μου, για τον στόχο που έχεις μπροστά σου, είναι κάτι που με ικανοποιεί, γιατί υπερβαίνουν αυτό που θέλουμε. Είμαι από τους τυχερούς προπονητές που έχω παίκτες οι οποίοι ξέρουν τι σημαίνει αυτοθυσία".

Τι είναι όμως πραγματικά "αυτοθυσία" στον φετινό Παναθηναϊκό

Αυτοθυσία είναι η ατάκα του Ζβόνιμιρ Σάρλια στο 12ο λεπτό του clasico με τον Ολυμπιακό προς τον γιατρό της ομάδας "μη με βγάλεις, με ακούς, μη με βγάλεις, θέλω να παίξω, σ’ αυτό το ματς πρέπει να παίξω" την ώρα που το αριστερό πόδι του ήταν "τούμπανο" στο μετατάρσιο, από πάτημα που είχε δεχθεί και δεν χωρούσε να ξαναμπεί το παπούτσι του.

Με φόβους στην αρχή ακόμη και για ράγισμα. Κι ο Κροάτης βγήκε έξω βουρκωμένος όχι απ’ τον πόνο, αλλά γιατί θα έχανε τη συνέχεια του ντέρμπι.

Αυτοθυσία είναι αυτό που κάνει απ’ το ξεκίνημα της σεζόν ο Γιούρι Λοντίγκιν. Η καταπληκτική συμπεριφορά του και το team spirit που βγάζει σε προπονήσεις κι αγώνες, μολονότι το καλοκαίρι πήγε στον Παναθηναϊκό με στόχο να γίνει βασικός. Κι όχι μόνο δεν έχει "γκρινιάξει" ούτε μέρα για το γεγονός ότι είναι δεύτερος στην ιεραρχία των γκολκίπερ, αλλά δουλεύει σαν "σκύλος" στις προπονήσεις για να είναι έτοιμος όποτε κι όπου χρειαστεί.

Όπως και ήταν -και με το παραπάνω- έτοιμος στο "Βικελίδης", όπως θα είναι και την επόμενη φορά. Είναι ο πρώτος που θα πάει για να υποστηρίξει τον Μπρινιόλι και να τον συγχαρεί μετά τα ματς, είναι ο πρώτος που θα βάλει την ομάδα πάνω απ’ όλα.

Αλήθεια πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο για έναν τερματοφύλακα του επιπέδου και των παραστάσεων του, με καμιά 30αριά αγώνες Champions League και τίτλους με τη Ζενίτ, συμμετοχή στο Μουντιάλ του 2018 με τη Ρωσία κ.ο.κ.

Αυτοθυσία είναι ο Μπερνάρ, ο Φακούντο, ο Φώτης...

Αυτοθυσία είναι να μπαίνει ο Μπερνάρ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (έχοντας δεχθεί σκληρή κριτική για τις εμφανίσεις του τον τελευταίο ενάμισι μήνα) για να παίξει στο αριστερό "φτερό" της επίθεσης και να δείχνει απόλυτη αφοσίωση στο τακτικό πλάνο.

Να μην "προδίδει" ούτε... δευτερόλεπτο στις καλύψεις τον παίκτη πίσω του (Χουάνκαρ), να εφαρμόζει μέχρι... χιλιοστό το σχέδιο που έχει καταστρώσει ο προπονητής του δημιουργώντας υπεραριθμία στα χαφ με τις εσωτερικές κινήσεις του, να κυνηγάει και την τελευταία μπαλιά σαν να είναι 18 χρονών κι όχι με την "ταμπέλα" του πιο ακριβοπληρωμένου παίκτη της ομάδας.

Αυτοθυσία είναι να μένει εκτός αγώνων για έναν γύρο ο Φακούντο Σάντσες (είτε στην πάγκο, είτε στην εξέδρα) και να μπαίνει στα δύο τελευταία ματς, κάνοντας τα καλύτερά του παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, σαν να ήταν οι "τελικοί" της ζωής του.

Αυτοθυσία είναι όσοι βρίσκονται στον πάγκο και δεν παίζουν, να ζουν το ματς σαν μία ψυχή με τους "μέσα" και να είναι οι πρώτοι που θα "ντοπάρουν" ψυχολογικά την υπόλοιπη ομάδα.

Αυτοθυσία είναι να είσαι ο Φώτης Ιωαννίδης και παρότι έχεις χάσει -σ’ αυτή τη φάση- τη θέση σου στην ενδεκάδα, να κάνεις σπριντ "100άρη" και να φεύγεις στο κόρνερ για να βουτήξεις για πανηγυρισμό τον ("ανταγωνιστή" σου στο βασικό σχήμα) Άντραζ Σπόραρ, σαν να είχες σκοράρει εσύ.

"The caravan goes on..."

Αυτοθυσία είναι να λειτουργεί μία ομάδα σαν ένα "σώμα" στα αποδυτήρια και στο χαμένο πέναλτι του Σπόραρ με τον Βόλο, να πέφτουν όλοι πάνω στον Σλοβένο και να του δείχνουν πόσο τον σέβονται και τον εμπιστεύονται στην πιο δύσκολη στιγμή του. Κι εκείνος να το "ξεπληρώνει" με δύο κρίσιμα όσο και πολύτιμα γκολ στα αμέσως επόμενα καθοριστικά ματς.

Κάθε ομάδα έχει τα δικά της, τον δικό της τρόπο, τις δικές της σταθερές, τη δική της εσωτερική λειτουργία. Αυτό όμως που έχει καταφέρει στο κομμάτι της διαχείρισης του "ανθρώπινου δυναμικού" του Παναθηναϊκού ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το επιτελείο του, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο τα προηγούμενα χρόνια στο κλαμπ.

Υπάρχει μία inside ατάκα την εφετινή σεζόν στο Κορωπί που λέει "the caravan goes on". Και ισχύει... Διότι όλοι όσοι αποτελούν κομμάτι του Παναθηναϊκού ακολουθούν πιστά το "καραβάνι" έτοιμοι να θυσιαστούν γι’ αυτό.

Κι αυτή η αυτοθυσία (μαζί με καθετί άλλο όσον αφορά το αγωνιστικό σκέλος) έχει φέρει τον Παναθηναϊκό πρώτο στα 28 απ’ τα 30 παιχνίδια της σεζόν. Κι αυτή θα τον οδηγήσει ως το τέλος του δρόμου...