Κοντά έξι εβδομάδες πίσω, όταν ο Παναθηναϊκός έφερνε 1-1 με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, μένοντας 7 βαθμούς πίσω απ’ την πρώτη θέση (και σε ματς που ήταν πολύ, πολύ καλύτερος απ’ τον αντίπαλό του), η κατάσταση στο "τριφύλλι" έδειχνε τόσο πολύ "μπουκωμένη" και ψυχολογικά ημί-διαλυμένη, που σχεδόν κάθε φίλος της ομάδας έτρεμε για το υπόλοιπο της σεζόν, όλα (μα όλα) τα χειρότερα δυνατά σενάρια... Και ποιος αλήθεια (θα) μπορούσε να τον αδικήσει, με όσα έβλεπε και δεν... έβλεπε μέσα στο γήπεδο;

Αυτό από μόνο του, "δείχνει" το μέγεθος αυτού που έχει καταφέρει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο άνθρωπος που διαδέχθηκε τον άκρως ανασφαλή (όπως αποδείχθηκε) Ντιέγκο Αλόνσο: ο Ρουί Βιτόρια.

Ο Πορτογάλος τεχνικός συμπλήρωσε το βράδυ της Κυριακής (15/12) στο ματς με τον Λεβαδειακό 10 αγώνες στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Απολογισμός; 8 νίκες (σε δύο... buzzer beaters), μία ισοπαλία (με γκολ ισοφάρισης του Ατρόμητου στο 90’) και μία ήττα με ανατροπή και κάκιστο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στην Τζουργκάρντεν.

Η σούμα του είναι μέχρι στιγμής εξαιρετική. Όχι μόνο λόγω των βαθμών που έχει βάλει ο Παναθηναϊκός στο σακούλι του απ’ την ημέρα που ανέλαβε τα ηνία ο 54χρονος τεχνικός ή γιατί πήρε διπλό μισή... πρόκριση στο Περιστέρι. Αλλά γιατί κατάφερε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξει πάρα πολλά στον Παναθηναϊκό.

Μία ομάδα που δεν ήταν "δική" του, που δεν δούλεψε μαζί της απ’ το καλοκαίρι, που είχε διαπιστωμένες αδυναμίες κι ένα σωρό ανασφάλειες, πέτυχε μέσα σε έξι εβδομάδες να της γυρίσει το διακόπτη. Να της δώσει αυτοπεποίθηση και σιγουριά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, να της αλλάξει το "τσιπάκι" αποβάλλοντας καθετί "εύθραυστο" υπήρχε στο παιχνίδι της. Και πάνω απ’ όλα στην ψυχολογία.

Μοιράζοντας ρόλους, δίνοντας σαφές πλάνο στο γήπεδο και κάνοντας εξαιρετική διαχείριση σχεδόν όλου του δυναμικού του, αναγνωρίζοντας βεβαίως πως τον Ιανουάριο θα πρέπει να υπάρξει ενίσχυση, ιδίως στην κορυφή της επίθεσης. Κι αυτό, αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, όχι πολύ μακριά ενάμιση μήνα πίσω, μοιάζει με ένα μίνι-άθλο. Και σίγουρα είναι μια καλή βάση και παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Είχε απόλυτο έλεγχο στη Λιβαδειά

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν το ίδιο καλός σ’ αυτό το ματς στη Λιβαδειά. Κι αυτό, διότι από ένα σημείο και μετά έπαιξε ρόλο (και) η κόπωση. Όχι στα τρεξίματα, αλλά στο μυαλό και στις τελικές αποφάσεις μέσα ή έξω απ’ το "κουτί". Κατάφερε όμως να νικήσει και το όποιο άγχος προέκυψε στο πρώτο ημίχρονο απ’ το γεγονός πως δεν πήρε ξανά γρήγορο κι εύκολο γκολ.

Έλεγξε το παιχνίδι απόλυτα, έπαιξε όσο χρειαζόταν και είχε υπομονή μέχρι να βρει το γκολ. Και το βρήκε απ’ τον άνθρωπο που το χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλον. Απ’ τον Φώτη Ιωαννίδη, ο οποίος ήταν πολύ σημαντικό για όλη την ομάδα να επιστρέψει (και) στο εσωτερικό, μετά τις καλύτερες εμφανίσεις που είχε κάνει ως τώρα στα παιχνίδια εκτός συνόρων.

Επιστρέφει σε καλά στάνταρντς

Ο Φώτης επιστρέφει σιγά-σιγά σε πολύ καλά στάνταρντς κι αυτό δεν το "δείχνει" μόνο το γεγονός ότι έχει σκοράρει στα δύο τελευταία ματς του "τριφυλλιού", αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο παίζει. Οι δυνάμεις του, η αυτοπεποίθησή του, η ένταση με την οποία κινείται στο γήπεδο. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία και για τον ίδιο και για τον Παναθηναϊκό, φτάνοντας στο φίνις του 2024.

Η σειρά με τα road games (που λένε και οι Αμερικανοί) πέρασε με το απόλυτο νικών για τους "πράσινους" και στις τρεις διοργανώσεις και πλέον το ζητούμενο είναι να συνεχίσει το σερί του και στα δύο τελευταία ματς στο ΟΑΚΑ με την Ντινάμο Μινσκ και την Athens Kallithea, για να φτιάξει κι άλλο τη ζωή του πριν την αυγή του 2025.

Εκεί όπου τον περιμένει ένα δίμηνο... κολασμένο σε όλα τα μέτωπα. Και πρέπει να έχει από νωρίς όλα τα απαιτούμενα μεταγραφικά εφόδια...