Η "καταιγίδα" του πρώτου ημιώρου με τον Άρη να γίνει ο οδηγός του Παναθηναϊκού στα playoffs

Τη... μισή απ’ την ένταση και την ορμή που έβγαλε ο Παναθηναϊκός στην εκκίνηση του αγώνα με τον Άρη (2-0), να είχε στα δύο προηγούμενα ματς με τη Λαμία και (πολύ περισσότερο βάσει εικόνας) την Κηφισιά, μπορεί σήμερα να κάναμε άλλη κουβέντα.

Ότι έγινε όμως, δεν αλλάζει και πλέον το ζητούμενο για τους πράσινους είναι να πατήσουν πάνω σ’ αυτή την εικόνα και τη σωστή νοοτροπία που κατέθεσαν στο γήπεδο και να δείξουν την ίδια συνέχεια και συνέπεια στα 11 ματς που μένουν ως το φινάλε της σεζόν σε Stoiximan Super League και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson.

Καταιγιστικός στο πρώτο ημίωρο

Το intro των παικτών του Παναθηναϊκού στον ματς με τους "κιτρινόμαυρους" ήταν ακριβώς αυτό που επιβάλλεται να βγάζουν σε κάθε αγώνα, όποιον αντίπαλο αν έχουν απέναντι τους: Καταιγιστικό!

Γκολ στο 3ο λεπτό από πίεση και κλέψιμο ψηλά κι εξαιρετικό συνδυασμό ως την εκτέλεση του Μπακασέτα με τη μία. Νέα μεγάλη ευκαιρία και τετ-α-τετ απ’ τον αρχηγό της Εθνικής Ομάδας στο 5’, που θα μπορούσε να έχει τελειώσει το ματς με το "καλησπέρα σας".

Στρώσιμο του Μπακασέτα προς τον Μπερνάρ και τελείωμα του Βραζιλιάνου πολύ ψηλά απ’ το ύψος του πέναλτι στο 14’. Πλασέ-σκάψιμο μεγάλης κλάσης στο δοκάρι απ’ τον Ιωαννίδη στο 18’.

Όλα μέσα από ασφυκτική πίεση πάνω στην μπάλα, συντονισμένο pressing, σωστές συνεργασίες και πάτημα της αντίπαλης περιοχής με πολλούς παίκτες.

Αν υπήρχε ένα ψεγάδι σ’ όλο αυτό το πολύ καλό πρώτο ημίωρο των πράσινων ήταν το γεγονός πως δεν πέτυχαν δεύτερο γκολ για να φέρουν το παιχνίδι στον απόλυτο έλεγχο τους.

Μετά το 30’ ο Άρης προσπάθησε να το ισορροπήσει, κυρίως χάρις στην οξυδέρκεια του εξαιρετικού Νταρίντα (ο Τσέχος είναι πραγματικά πολύ καλός παίκτης κι έπαιζε εύκολα σ’ όλες τις ομάδας της Big-4) και στην έλλειψη χημείας των Ακαϊντίν-Ούγκο στα μετόπισθεν, ιδίως σε συνθήκες transition και στις στατικές φάσεις, όπου υπήρχε πίσω μία άνευ λόγου αναστάτωση.

Ίσως και υπό το φόβο και το άγχος να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη που έγιναν στα παιχνίδια με τη Λαμία και την Κηφισιά. Πάντα παίζει ρόλο (κι) αυτό στο μυαλό των ποδοσφαιριστών.

Εκεί οι "κιτρινόμαυροι" όντως άρχισαν να γίνονται λίγο πιο απειλητικοί για 15-20 λεπτά, χωρίς όμως να ξεφύγει το ματς απ’ τον έλεγχο των παικτών του "τριφυλλιού".

Κι αυτό συνέβη για έναν πολύ απλό, μα και πολύ βασικό λόγο: Ο Παναθηναϊκός είχε την μπάλα στα πόδια του με πολύ υψηλά επίπεδα κατοχής, αλλά και πολύ πιο ορθολογικές συνεργασίες στο build up, διότι στο γήπεδο υπήρχαν ο Μπερνάρ κι ο Τσέριν.

Η απουσία του Σλοβένου ήταν πολύ κομβική στα τρία προηγούμενα ματς, όχι γιατί είναι ο... Πίρλο, αλλά γιατί προσφέρει ηρεμία, σωστό κράτημα της μπάλας, καλές επιλογές στην ανάπτυξη και τρεξίματα σε υψηλότερο επίπεδο από κάθε άλλον κεντρικό χαφ της ομάδας.

Ο δε Μπερνάρ συνεχίζει να παίζει... σεληνιασμένος και να αποτελεί παράδειγμα για όλους. Πρέπει να έχει κάνει προσωπικό ρεκόρ σε ανακτήσεις μπάλας, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχε πολύ πιο ελεύθερο ρόλο, με το εσωτερικό τρικ "υπερφόρτωσης" του άξονα που έκανε ο Τερίμ, δίνοντας όλη την πλευρά στον Μλαντένοβιτς, κι έδειξε για άλλη μία φορά πόσο πολύ θέλει να φύγει ως "νικητής" κι όχι ως "νικημένος" το καλοκαίρι για την πατρίδα του.

Ο Ιωαννίδης έβγαλε από πάνω του την πίεση

Στην εκκίνηση του δευτέρου ημιχρόνου, οι πράσινοι λίγο έλλειψε να πληρώσουν άλλη μία στιγμή αδράνειας στον αέρα όταν ο Ζαμόρα στο 47’ σηκώθηκε και πήρε μόνος του την κεφαλιά μέσα στην περιοχή, όμως πολύ γρήγορα ξανάφεραν το παιχνίδι στον πλήρη έλεγχό τους.

Το πέναλτι στο καθαρό χέρι του Σουλεϊμάνοφ στο 49’ που (σωστά) είδε ο VAR Φαν Μπέκερ και δεν... είδε ο -χαμηλότατου επιπέδου- Σουηδός ρέφερι Αλ-Χακίμ Μοχάμεντ, έφερε τον Παναθηναϊκό στο 2-0 χάρις στην εύστοχη εκτέλεση του Ιωαννίδη.

Κι έδωσε την ευκαιρία στον διεθνή φορ να βγάλει από πάνω του ένα μέρος της μεγάλης πίεσης που αισθανόταν, με δεδομένο ότι δεν είχε βρει δίχτυα για επτά εβδομάδες (απ’ το 1-1 με τον Ολυμπιακό στο πρώτο ματς του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson), εκ των οποίων τις πέντε τις είχε περάσει στα "πιτς".

Το ήθελε πολύ, το έψαχνε πολύ ίσως και με λίγο... υπερβολικό ζήλο κάποιες φορές, όπως στη φάση του 32’ όπου θα μπορούσε να έχει σπάσει προς τη μικρή περιοχή όπου βρίσκονταν δύο συμπαίκτες του, αλλά πήγε μόνος του στο τελείωμα έπειτα απ’ το υπέροχο "άδειασμά" του πάνω στον Ζιλ.

Απ’ την άλλη όμως, καμιά φορά το δικαιούται αυτό το "κάτι παραπάνω" ένας φορ που πάντα έχει στις επιλογές του το πώς θα "ταΐσει" (και) τους συμπαίκτες του.

Όπως έκανε στο 5ο λεπτό με το υπέροχο πάρσιμο της μπάλας μέσα από έκρηξη στα πρώτα μέτρα, το κοντρόλ και η ασίστ προς τον Μπακασέτα που θα μπορούσε να έχει τελειώσει το παιχνίδι πριν καλά-καλά ξεκινήσει...

Ο Ντραγκόφσκι κι η αξία της συγκεκριμένης νίκης

Μετά το 2-0 ο Παναθηναϊκός ήταν πια απόλυτο αφεντικό στο ματς, καθώς στη μία και μοναδική στιγμή που θα μπορούσε να το "ανακατέψει" λίγο το παιχνίδι ο Άρης, τα αντανακλαστικά κι η ευλυγισία του Ντραγκόφσκι δεν επέτρεψαν στον "κεραυνό" του Νταρίντα στο 60’ να αλλάξει τα δεδομένα του αγώνα.

Κι εκεί φαίνονται οι πραγματικά πολύ καλοί γκολκίπερς. Σ’ αυτή τη μία και μοναδική φάση που θα χρειαστεί να επέμβουν στο παιχνίδι...

Εν κατακλείδι, ήταν πολύ σημαντική αυτή η νίκη για τον Παναθηναϊκό, αφενός γιατί ήρθε μέσα από σωστή νοοτροπία και τακτική συμπεριφορά (με τα ψεγάδια της αμυντικής ισορροπίας, που χρίζουν άμεσης βελτίωσης) κι αφετέρου διότι του προσφέρει την ηρεμία που χρειαζόταν για να πάει πολύ πιο συγκροτημένα και συγκεντρωμένα στο εξίσου σημαντικό και "ειδικών συνθηκών" ματς της Κυριακής (3/3) με τον ΟΦΗ στην Κρήτη.

Κι αυτό το εκρηκτικό πρώτο 30λεπτο πρέπει να γίνει ο "οδηγός" των πράσινων στο φίνις της σεζόν. Από πλευράς διάθεσης, έντασης, νοοτροπίας και συνολικής προσέγγισης στο πώς πρέπει να "μπαίνει" στα παιχνίδια.

Αν τον κάνει "κανόνα" του, θα δούμε "άλλα" πράγματα στα playoffs κι ας μην τον υπολογίζει ο ανταγωνισμός του...