Το απαιτούμενο πριν τη σέντρα στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο μόνο ένα για τον Παναθηναϊκό: Η νίκη και η πρόκριση, με κάθε τρόπο... Για να μην "τορπιλιστεί" η χρονιά του -πριν καν συμπληρωθεί ένα δίμηνο επίσημων αγώνων- με έναν αποκλεισμό, που θα τον έβαζε σε πολύ μεγάλο κύκλο εσωστρέφειας και θα αδικούσε όλη τη δουλειά και την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από τον περασμένο Ιούνιο. Ήρθε με το 1-0 επί του Ατρόμητου κι ας μην ήταν και η πλέον πειστική εμφάνιση, κόντρα σε μία ίσως απ’ τις χειρότερες ομάδες (αυτή τη στιγμή) στην κατηγορία...

Το ζητούμενο πλέον είναι η σταδιακή βελτίωση της εικόνας και η ισορροπία των εμφανίσεων (και) εκτός έδρας, με τα πολύ υψηλότερα στάνταρντς που καταθέτει κάθε φορά το "τριφύλλι" στη Λεωφόρο. Παραμένει πολύ μεγάλη η διαφορά και η απόσταση για μία ομάδα που έχει τις δυνατότητες να παίξει πολύ καλύτερα μακριά απ’ την έδρα της και πρέπει να το αποδείξει. Για να μην γίνει η νίκη στο Περιστέρι... εξαίρεση, αλλά ο κανόνας από εδώ και πέρα.

Το διπλό επί του Ατρόμητου πρέπει να αποτελέσει "βάση" για τη συνέχεια. Το καπάκι τη χύτρας με την πίεση που κουβαλούσε η ομάδα κάθε φορά που έβγαινε απ’ την ασφάλεια της Λεωφόρου επιτέλους βγήκε κι ο "μαύρος κύκλος" των εκτός έδρας αποτελεσμάτων έκλεισε, εκεί που άνοιξε πριν από 8,5 μήνες. Στο Περιστέρι...

Καιρός λοιπόν να φύγουν απ’ το μυαλό οι φοβίες και οι ανασφάλειες, να βρει όλο το γκρουπ την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι το παράδειγμα του Καρλίτος, του μοναδικού που μπήκε απ’ την αρχή του αγώνα με τον Ατρόμητο με λογική "no fear". Ο εφετινός Παναθηναϊκός δεν έχει λόγο να φοβάται κανέναν κι όταν το αντιληφθούν αυτό άπαντες, όταν νικήσουν πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό, κάθε φορά που φορούν τη φανέλα για να αγωνιστούν εκτός Λεωφόρου, τότε όλα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα...

Ξανά φοβισμένη εκκίνηση

Το πρώτο 20λεπτο ήταν ξανά παράδειγμα προς αποφυγήν. Ο Παναθηναϊκός μπήκε φοβισμένα, έβαλε τον Ατρόμητο στο δικό του μισό, αντί να προσπαθήσει να γίνει εκείνος "αφεντικό" στο ματς. Κι αν στο 6’ ο Κουλούρης σημάδευε καλύτερα, οι πράσινοι θα έβαζαν ξανά τους εαυτούς τους με την πλάτη στον τοίχο. Όπως έγινε στα Γιάννινα με τον ΠΑΣ, στο "Βικελίδης" με τον Άρη και μέσα σε 12 λεπτά στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα...

Αυτές οι "αναιμικές" εκκινήσεις θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουν. Ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται να μπαίνει στο γήπεδο με το... μαχαίρι στα δόντια, όπως κάνει στη Λεωφόρο. Αν είχαμε απέναντί μας για να κρίνουμε το περσινό "flat" πράγμα, αυτό το... κάτι σαν ομάδα που παρουσιάστηκε επί Πογιάτος και αυτό το απαρχαιωμένο ποδοσφαιρικό στυλ που βλέπαμε επί Μπόλονι, ίσως υπήρχαν... δικαιολογίες. Φέτος, όμως δεν υπάρχουν. Η ομάδα είναι "κανονική" και πρέπει να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και να έχει τον ίδιο αγωνιστικό προσανατολισμό, όπου κι αν αγωνίζεται, όποιον αντίπαλο κι αν έχει απέναντί της.

Τα κατάλοιπα της περσινής χρονιάς, πρέπει πλέον να αποβληθούν πρώτα απ’ όλα απ’ το μυαλό των παικτών του Παναθηναϊκού. Και το διπλό πρόκρισης στο Περιστέρι πρέπει να αξιοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Να καταλάβουν άπαντες ότι εδώ δεν χωράει φόβος, αλλά οφείλουν να μεταφέρουν αυτό το συναίσθημα στους αντιπάλους τους. Όπως κάνουν φέτος, σε κάθε ματς στο "Απόστολος Νικολαΐδης".

Ο Καρλίτος έκανε τα... πάντα

Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα βελτιώθηκε για περίπου 30 με 35 λεπτά, όπου όντως οι πράσινοι κυκλοφόρησαν καλύτερα την μπάλα, είχαν συνοχή, σωστές αποστάσεις και κατέθεσαν στο χορτάρι πολλά απ’ τα στοιχεία που έχουν φέτος σαν ομάδα. Με τον Καρλίτος να κάνει τα... πάντα. Από το να κρατάει απασχολημένους και τους τρεις στόπερ του Ατρόμητου, μέχρι να κάνει τον... play maker. Κι αν ο Τάσος Χατζηγιοβάνης ήταν λίγο πιο αποφασιστικός στις τελικές επιλογές του (στο χαμένο τετ-α-τετ του 63ου λεπτού μετά την ασίστ του Ισπανού, όφειλε να έχει δει δίπλα του τον αμαρκάριστο Φώτη Ιωαννίδη), το... έργο θα είχε τελειώσει νωρίτερα στο Περιστέρι.

Έπρεπε να βγει πρώτα... αίμα

Στο τελευταίο δεκάλεπτο, ο Παναθηναϊκός πλημμύρισε ξανά με άγχος. Σταμάτησε να κρατάει την μπάλα, βιαζόταν να την... ξεφορτωθεί απ’ την περιοχή του, έδωσε δικαιώματα στον κάκιστο κι ακίνδυνο μεσοεπιθετικά Ατρόμητο να πιστέψει ότι μπορούσε να ισοφαρίσει. Ναι, στο όλο έργο έπαιξαν ρόλο και οι υποδείξεις του ανεκδιήγητου Ευαγγέλου, ο οποίος για να σφυρίξει, έπρεπε να βγει πρώτα... αίμα. Με αποκορύφωμα τη φάση του τραυματισμού του Χουάνκαρ, όπου δεν έδωσε καν φάουλ (!), αλλά και το σφύριγμα... εφεύρεση στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων έξω απ’ την περιοχή των πράσινων. Σαν να ήθελε να το πάει το ματς στην παράταση ένα πράμα. Δεν του έκατσε.

Επειδή όμως θα του... κάτσει του επόμενου, καλό θα ήταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού να "τελειώνουν" τα ματς που μπορούν και να μην τα κάνουν "θρίλερ" ως το φινάλε...

Υ.Γ. Για μία ομάδα που έχει "πληγωθεί" πολλάκις στις αίθουσες των αθλητικών δικαστηρίων, η χθεσινή απόφαση της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής που δικαίωσε τον Παναθηναϊκό για την ποινή που του επιβλήθηκε πρωτόδικα μετά τα περιστατικά στον αγώνα με τον Ιωνικό, είναι τεράστια υπόθεση. Η επιθετική στρατηγική με σωστά επιχειρήματα κι όχι με... αερολογίες, που κατέθεσε το νομικό τμήμα του "τριφυλλιού", έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, ως προς το που ξεκινάει και που τελειώνει η αντικειμενική ευθύνη μίας ομάδας πέριξ του γηπέδου της. Χωρίς αυθαίρετες σκέψεις κι αποφάσεις για το που είναι τα όρια ευθύνης στο "Απόστολος Νικολαΐδης". Γιατί την επόμενη φορά, με βάση το σκεπτικό του πρωτοδίκη, θα πέσει ξύλο σε καμιά πορεία στο Πεδίον Άρεως και θα τιμωρηθεί με 4-5 αγωνιστικές η... Λεωφόρος. Επίσης κάποιοι πρέπει να δώσουν εξηγήσεις για το περίφημο βίντεο και την ημερομηνία του. Έτσι;

Παρακολουθήστε την Game Night της Τετάρτης (27/10):