Η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός το χειρίστηκε (επιτέλους) με ηρεμία κι όχι με τον κλασικό πανικό του

Επί ένα ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έβγαλε στο γήπεδο (και) στο χθεσινό (22/11) ματς με τη Λαμία στο Πανθεσσαλικό, όλα τα αγωνιστικά "κουσούρια" των προηγούμενων εκτός έδρας αγώνων του: Είχε πολύ υψηλό ποσοστό κατοχή, κι όντως άρχισε από ένα σημείο και μετά να κυκλοφορεί καλά την μπάλα και να βγάζει ωραίες συνεργασίες, ωστόσο αφενός δεν είχε την απαιτούμενη ένταση στις κινήσεις του κι αφετέρου δεν έβρισκε τρόπο για να "μπει" στο αντίπαλο... κουτί.

Συν τις άλλοις, πληρώνοντας την (κουραστικά επαναλαμβανόμενη) αφέλειά τους, οι "πράσινοι" δέχθηκαν άλλο ένα πολύ "φθηνό" γκολ (στο 35’) στην πρώτη φάση που πάτησε η Λαμία στη δική τους περιοχή. Επειδή ο Κώτσιρας -για άλλη μία φορά- δεν πήγε επιθετικά πάνω στο μαρκάρισμα του ποδοσφαιριστή που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο αντίπαλο "φτερό" (Μανούσος), αλλά έκανε πίσω βήματα και τον άφησε να βγάλει ανενόχλητος σέντρα και οι Βέλεθ, Σάρλια δεν ζύγισαν σωστά την πορεία της μπάλας, με αποτέλεσμα ο Αραμπούλι να πηδήξει για κεφαλιά με τον... Χουάνκαρ και να κάνει σε ρυθμό προπόνησης το 1-0. Προσθέστε στα παραπάνω και την αναγκαστική αλλαγή του Καρλίτος στο 28’ με μυϊκό τραυματισμό κι έχετε μπροστά σας όλο το σκηνικό νέας... γκέλας του Παναθηναϊκού, που είχε στηθεί στον αγωνιστικό χώρο του Πανθεσσαλικού...

Κι όλα αυτά από δικές του αδυναμίες, παρότι το σχέδιο που είχε ετοιμάσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς για το συγκεκριμένο ματς δεν ήταν κακό και είχε συγκεκριμένη λογική: Ο Σέρβος τεχνικός γνωρίζοντας πως είχε να αντιμετωπίσει μία ομάδα η οποία συνηθίζει να παίξει με 8 παίκτες κάτω από τη μεσαία γραμμή (καθαρή πεντάδα στην άμυνα, τρία χαφ σε πολύ χαμηλά μέτρα) επέλεξε να προσθέσει στο παιχνίδι των "πράσινων" δημιουργία κι έναν έξτρα παίκτη στην κυκλοφορία της μπάλας ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές. Γι’ αυτό και πήρε την απόφαση να κατεβάσει για πρώτη φορά τον Βιγιαφάνιες στο "8", δίπλα στον Ρούμπεν, έχοντας παράλληλα και τον Λούντκβιστ στο "10" προκειμένου να "γεμίσει" το χώρο του άξονα και των 15-20 μέτρων έξω απ’ την αντίπαλη περιοχή, με παίκτες ικανούς στο να κρατούν την μπάλα και να δημιουργούν "σκαλοπάτια" στην ανάπτυξη.

Η λογική του "Βίγια" στο "8"

Το όποιο ρίσκο για τη χρησιμοποίηση του Βιγιαφάνιες ως "8άρι", στη θέση του πολύ πιο aggressive και ικανού ανασταλτικά Αλεξανδρόπουλου, ήταν σαφώς μικρότερο σε σχέση με άλλα ματς (π.χ. με τον ΟΦΗ), διότι τα χαρακτηριστικά των αντίπαλων κεντρικών χαφ (Μπεχαράνο, Γκέντσογλου και Τζανδάρη) δεν ήταν τέτοια που θα μπορούσαν να τον... τρομάξουν στις φάσεις που θα χανόταν η μπάλα και θα επιχειρούσε η Λαμία να τον χτυπήσει στο transition.

Το σχέδιο εντούτοις δεν λειτούργησε όσο θα ήθελε επιθετικά, αφενός διότι χρειάστηκε ένα μικρό διάστημα μέχρι να προσαρμοστούν οι κεντρικοί χαφ του Παναθηναϊκού στους ρόλους τους κι αφετέρου, διότι οι ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στα άκρα (με εξαίρεση τον Χουάνκαρ) δεν ήταν σε καλή βραδιά και δεν "διάβασαν" σωστά το παιχνίδι (εκτός... αγώνα οι Βιτάλ και Χατζηγιοβάνης). Έπαιζαν διαρκώς σε πολύ χαμηλή ένταση, με αποτέλεσμα να μην γίνονται οι κατάλληλες κινήσεις και να μην βγαίνουν οι απαιτούμενες συνεργασίες.

Ως εκ τούτου, η μπάλα περνούσε διαρκώς από τον άξονα και δεν υπήρχε χώρος και πολλές επιλογές, για να ακουμπήσει εντός της αντίπαλης περιοχής. Σαφώς και θέλει χρόνο, δουλειά, υπομονή και διάρκεια ένα τέτοιο σχέδιο... μάχης και είναι αλήθεια συνολικά στο πρώτο ημίχρονο αρκετοί παίκτες του Παναθηναϊκού έχασαν χρόνο, μέχρι να καταλάβουν πως έπρεπε να παίξουν.

Τα τρία στοιχεία που τον άλλαξαν

Η εικόνα άλλαξε άρδην στο δεύτερο 45λεπτο για τρεις λόγους:

1. Άρχισε να παίζει όλος ο Παναθηναϊκός σε πιο υψηλή ταχύτητα κι ένταση απέναντι σε μία ομάδα που πλέον είχε αποφασίσει να παίξει με 11 παίκτες πίσω απ’ την μπάλα. Και οι "πράσινοι" κατάλαβαν πως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουν να αδικούν (ξανά) τους εαυτούς τους. Και για πρώτη φορά δεν έβγαλαν τον... κλασικό "πανικό" τους, αλλά διαχειρίστηκαν τον αγώνα με υπομονή και ηρεμία. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος τους απ’ το συγκεκριμένο παιχνίδι. Μεγαλύτερο ίσως κι απ’ το ίδιο το τρίποντο...

2. Μπήκε πολύ περισσότερο στο... πετσί του ρόλου του ως "8άρι" ο Βιγιαφάνιες, ο οποίος άρχισε να λειτουργεί πολύ πιο συντονισμένα με τον Λούντκβιστ, τον Ρούμπεν και τον Χουάνκαρ από τα αριστερά, με αποτέλεσμα να σουλουπώσει και "σηκώσει" όλη την εικόνα του Παναθηναϊκού. Γενικά ο Αργεντινός έκανε την πρώτη "κανονική" εμφάνισή του μετά από πολύ καιρό. Δεν σημαίνει ότι από εδώ και πέρα θα παίζει (μόνο) εκεί, δηλαδή ως "8άρι", αλλά απέδειξε πως εφόσον υπάρχουν οι συνθήκες -με βάση το πώς παίζει ο αντίπαλος- μπορεί να βοηθήσει σημαντικά και στο "8".

3. Βοήθησαν πάρα πολύ και σε καίρια σημεία όλες οι αλλαγές που έκανε ο Γιοβάνοβιτς, η παρεμβατικότητα του οποίου αυτή τη φορά πήρε υψηλό βαθμό. Ακόμη κι ο (μόνιμα αρνητικός) Αϊτόρ βοήθησε στο τελευταίο 17λεπτο του αγώνα στο να ανέβει ακόμη περισσότερο η πίεση μπροστά από την περιοχή της Λαμίας, που είχε αρχίσει πλέον να κουράζεται.

Ο game changer Μαουρίσιο

Μα πάνω απ’ όλα βοήθησε ο Μαουρίσιο, ο οποίος επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά την κλάση και την ποιότητά του, με τις καίριες τοποθετήσεις του πέριξ αλλά (πολύ περισσότερο) κι εντός του "κουτιού" στη φάση του κερδισμένου πέναλτι, αλλά και στο τρίτο (δικό του) γκολ. Ο Βραζιλιάνος είναι απ’ τις πιο ποιοτικές μονάδες που διαθέτει το ρόστερ του Παναθηναϊκού. Το "πρόβλημα" είναι ότι πλέον δεν μπορεί να βγάζει 90λεπτα σε υψηλές εντάσεις και δεν "κουμπώνει" σε πλάνο ολόκληρου αγώνα με τον Ρούμπεν. Το θέμα λοιπόν είναι αν μπορεί να "συμβιβαστεί" με αυτό το ρόλο του game changer από τον πάγκο. Δεν είναι εύκολο για κανέναν ποδοσφαιριστή του κόσμου (ειδικά για παίκτη κλάσης που έμαθε σε όλη την καριέρα του να είναι πρωταγωνιστής) να αρκείται σε μία τέτοια "αποστολή" σε κάθε αγώνα. Ο "Μάου" ωστόσο, το κάνει, κι όσο το κάνει θα δίνει πάντα αυτό το έξτρα που χρειάζεται το "τριφύλλι".

Έχει δύσκολο δρόμο μπροστά του

Σε κάθε περίπτωση το χθεσινοβραδινό (Δευτέρα, 22/11) διπλό με τη Λαμία ήταν απλά ένα βήμα και η πρώτη σωστή αντίδραση της ομάδας σε must win παιχνίδι. Ένα πρώτο σημάδι ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να βρει το χαρακτήρα που του λείπει (και) μέσα από τέτοιου είδους παιχνίδια. Μέχρις εκεί. Δεν είναι ούτε για... πανηγυρισμούς, ούτε για εφησυχασμούς.

Έχει πολύ δουλειά ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και πολλά πράγματα για να διορθώσει. Και σίγουρα έχει μπροστά του έναν πολύ δύσκολο δρόμο με σερί ματς μέχρι τις γιορτές για να κρατήσει τον Παναθηναϊκό μέσα στους δύο στόχους του, έχοντας να διαχειριστεί και τα κενά που θα δημιουργηθούν από τιμωρίες (4η κίτρινη ο Σάρλια χθες) και τραυματισμούς (Καρλίτος, Λούντκβιστ), μέχρι να έρθουν οι μεταγραφικές "ενισχύσεις" τον Ιανουάριο στις θέσεις που υπάρχουν τα διαπιστωμένα κενά...