Καλά τα "μπετά", αλλά κι αυτό το οικοδόμημα του Παναθηναϊκού άρχισε πλέον να γέρνει επικίνδυνα

Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις πάλι... Να τελειώνει το ματς στο Αγρίνιο (ήττα με 1-0 από τον Παναιτωλικό), να προσπαθείς να κρατήσεις το μυαλό σου σε μια σειρά και να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται ποιο απ’ τα δύο είναι το χειρότερο;

Το γεγονός ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός έχει ήδη "γράψει" απολογισμό ντροπής με 10 ήττες στα 24 ματς της κανονικής περιόδου (εκ των οποίων οι 5 στις 6 φορές που πέρασε τα... διόδια και οι 8 σε συνολικά 12 εκτός έδρας ματς) ή ότι απ’ την ώρα που ο Παναιτωλικός βρήκε γκολ από το... πουθενά με τον Μεντόζα -απ’ την ανακάλυψη φάουλ του Σιδηρόπουλου- οι περισσότεροι αισθανόμασταν πως (και) αυτό το ματς δεν θα "γύριζε" με τίποτα; Πραγματικά θλιβερό... Δεν υπάρχει άλλο επίθετο για να το περιγράψει όλο αυτό...

Κάποια στιγμή όμως, το πολύ το κυριελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Ούτε σύμπτωση είναι πια όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο σκηνικό θλίψης, ούτε κάτι... μεταφυσικό. Κι όχι κόουτς δεν είναι "απίστευτο" πλέον, διότι δεν έχει συμβεί ούτε μία, ούτε δύο φορές. Έγινε ο (απογοητευτικός) "κανόνας", το deja vu μίας ομάδας η οποία έχει ψυχολογία... βουτύρου, τεράστιο έλλειμμα προσωπικότητας και παίκτες χωρίς "άντερα" (μη γράψω τίποτα πιο βαρύ), όταν τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν... Στα 7 απ’ τα 8 ματς μακριά απ’ τη Λεωφόρο, όταν έφαγε πρώτος γκολ ο Παναθηναϊκός δεν πήρε ούτε πόντο, με εξαίρεση (κι όχι κανόνα επαναλαμβάνω) το παιχνίδι με τη Λαμία, που κι αυτό έγινε στο Βόλο. Είναι σκληροί στην προκειμένη περίπτωση οι αριθμοί, όσο σκληρή είναι και η αλήθεια τους...

Καλή, χρυσή και άγια η κουβέντα για τον Παναθηναϊκό που βρίσκεται απ’ τις αρχές της σεζόν σε διαδικασία αγωνιστικού re-build μετά την περσινή ισοπεδωτική (σε όλα τα επίπεδα) χρονιά του, καλά τα "μπετά", αλλά πλέον μετά από 8 μήνες κι αυτό το οικοδόμημα του εφετινού "τριφυλλιού" έχει αρχίσει να... γέρνει πάρα πολύ επικίνδυνα. Με κίνδυνο να πάρει πλέον τέτοια κλίση, που στο τέλος δύσκολα θα... μαζεύεται η κατάσταση. Κι αν (και) αυτή η σεζόν συνοδευτεί από πλήρη αποτυχία, ο κρότος της πιθανής κατάρρευσης θα είναι πολύ πιο ηχηρός από κάθε άλλη φορά...

Καθόμαστε και συζητάμε 20 Φεβρουαρίου 2022, αν -σε αυτό το πρωτάθλημα, με αυτές τις ομάδες, με αυτή την μπάλα που βλέπουμε- θα καταφέρει ο Παναθηναϊκός να μπει στα playoffs, αφήνοντας πίσω του τον ΟΦΗ, τον ΠΑΣ, τον Άρη, τον Αστέρα και δεν ξέρω γω ποιον άλλον... Για έναν Παναθηναϊκό που έχει 10 ήττες σε 24 ματς. Και δεν έχει σηκωθεί ακόμη το πνεύμα του Γιώργου Καλαφάτη να μας αρχίσει στα φάσκελα. Όχι μόνο για το εφετινό, αλλά για όλα όσα συμβαίνουν χρόνια τώρα! Και ζητώ συγνώμη απ’ τον μεγάλο ιδρυτή του Παναθηναϊκού, που μία μέρα μετά την συμπλήρωση 58 χρόνων από το θάνατο του, τον επικαλούμαι για τέτοια πράγματα. Το αξίζω κι εγώ το φάσκελο...

Ο Ιβάν έπρεπε να είναι πιο αποφασιστικός

Εκτός από τη έλλειψη ψυχολογίας που γιγαντώνεται στα δύσκολα ελέω της απουσίας προσωπικοτήτων, το όλο θέμα είναι (και) "κατασκευαστικό". Και στη φάση που βρίσκεται πλέον η σεζόν κι ο Παναθηναϊκός, δεν αρκεί μόνο η συμπερασματική ανάλυση απ’ την πλευρά του προπονητή, μετά από "χαστούκια" τύπου Παναιτωλικού. Αυτός είναι ο αρχιτέκτονας όλης αυτής της προσπάθειας, αυτός είχε την ευθύνη όλων των αποφάσεων και των κινήσεων που έγιναν απ’ το περασμένο καλοκαίρι κι αυτός θα πρέπει να βρει στο τέλος της ημέρας τις λύσεις, για να πετύχει η ομάδα τους βασικούς στόχους της.

Ο Γιοβάνοβιτς έχει πάρα πολλά καλά ως προπονητής, αλλά όπως όλοι οι άνθρωποι έχει κι αυτός τα "κουσούρια" του. Με κυριότερο το γεγονός ότι προσπαθώντας πάντα να βγάλει κι απ’ τη... μύγα, ξίγκι, δεν είναι αποφασιστικός στις κομβικές αποφάσεις. Εκεί που χρειάζεται να σπάσει αυγά, για να προχωρήσει... Παρέλαβε ένα ρόστερ "πληγωμένο" κι απαξιωμένο απ’ τον πρώην προπονητή και τον (ο Θεός να τον κάνει) general manager του "τριφυλλιού".

Σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο, έπρεπε να είναι πολύ πιο κάθετος στις δύσκολες αποφάσεις. Και δη στα μεταγραφικά και στα θέματα σχεδιασμού, όπου (σε όλη την πορεία του ως προπονητής) ήταν και παραμένει πολύ "δύσκολος": Χρειάζομαι φορ γκολτζή; Θα κάνω λοιπόν ότι χρειάζεται για να πάρω αυτόν τον επιθετικό που θα μου δώσει το εύκολο γκολ.

Η μόνιμη απουσία ενός τέτοιου ποδοσφαιριστή, που δεν διορθώθηκε ούτε τον περασμένο Γενάρη, πρέπει να αντιληφθεί πως στο κάτω-κάτω της γραφής αδικεί την ίδια τη δουλειά του και των συνεργατών. Κι αυτό είναι που "τρελαίνει" τον περισσότερο κόσμο της ομάδας.

Γιατί εφετινός ο Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός διάολε, παίζει καλή μπάλα στα περισσότερα παιχνίδια του, παίζει "κανονικό" ποδόσφαιρο, προσπαθεί να επιβληθεί μέσα στο γήπεδο, παρά τις δεδομένες ανορθογραφίες στο ρόστερ του, αλλά όσο δεν έχει τον άνθρωπο μπροστά που θα του κάνει πιο εύκολη τη ζωή δικαιώνοντας τη δουλειά που γίνεται μέσα στο γήπεδο, όσο δεν καλύπτει σωστά και ΜΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΡΑΦΙΑ τα κενά του, θα κυνηγάει διαρκώς την... ουρά του. Και θα ψάχνει να βρει κάθε φορά, γιατί βγάζει μόνος του τα μάτια του...

Το Νο1 πρόβλημα και ο συμβιβασμός

Ασφαλώς κι έχει κάνει πολλά και μεγάλα λάθη ο Γιοβάνοβιτς σ’ αυτό το 8μηνο που βρίσκεται στην άκρη του "πράσινου" πάγκου. Και στο set up του ρόστερ και σε αποφάσεις ή επιλογές σε ροή αγώνα και σε όλα. Όμως την όποια "ανοχή" υπάρχει –μέσα απ’ αυτή την αποκαρδιωτική βαθμολογική συγκομιδή βάσει εικόνας κι εμφανίσεών του Παναθηναϊκού- δεν την έχει κερδίσει... χατιρικά, αλλά ΜΟΝΟ τη δουλειά του. Και την προσπάθειά του να ξαναφέρει στην Α’ Δημοτικού, παιδιά της Β’ Λυκείου, προκειμένου να θυμηθούν τα... βασικά.

Και σ’ αυτό βεβαίως δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι ποδοσφαιριστές. Διότι οι ίδιοι δεν άνοιξαν... βιβλίο τα τελευταία χρόνια. Ή για να ακριβολογούμε, τα όσα έγιναν από το 2017 και μετά, με ευθύνη πρώτα απ’ όλα απ’ τον Αλαφούζο, γέννησαν τεράστια "άλλοθι", χαμήλωσαν τον πήχη των προσδοκιών, έθαψαν κίνητρα κι εξαφάνισαν την όποια "πείνα" για επιτυχία ή την αντίληψη για το πραγματικό μέγεθος του κλαμπ. Αυτό το "και να χάσουμε, κοιτάμε το επόμενο ματς" ρίζωσε βαθιά στο Κορωπί κι έγινε το Νο1 πρόβλημά του. Ο συμβιβασμός με την αποτυχία και την ήττα...

Το ξερίζωμα της γεμάτης "άλλοθι" νοοτροπίας

Πλέον όμως είναι χρέος του Σέρβου τεχνικού -εφόσον κι ο ίδιος νιώθει κατασταλαγμένος κι έχει διάθεση να συνεχίσει την κοινή πορεία του με τον Παναθηναϊκό- να προχωρήσει το επόμενο καλοκαίρι σε πολύ πιο βαθιές τομές στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Ανεξάρτητα απ’ την όποια κατάληξη της σεζόν (διότι η χρονιά έχει ακόμα δρόμο και πολλές απαιτήσεις μπροστά της) ο Γιοβάνοβιτς επιβάλλεται (απ’ τη στιγμή που παραμείνει στον "πράσινο" πάγκο) να ξεριζώσει πολλά πράγματα το καλοκαίρι, πρώτα απ’ όλα σε επίπεδο νοοτροπίας. Το προσπαθεί, το παλεύει απ’ την πρώτη μέρα... Με τα καλά του και τα στραβά του, με τα κολλήματά του και τις όποιες ανασφάλειές του. Δεν το έχει καταφέρει ακόμη και οφείλει να γίνει πολύ πιο "σκληρός" και κάθετος. Να αποφασίσει ποιοι μπορούν να υπηρετήσουν πραγματικά αυτό που θέλει να φτιάξει και να μπολιάσει το ρόστερ με ποιότητα και ουσία. Όχι όμως με άλλα ημίμετρα, αλλά με επιλογές που θα τον πάνε πολύ πιο κάτω...

Προς το παρόν, αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή, είναι να δει πως θα μπορέσει να "μαζέψει" (ξανά) στο φίνις της κανονικής περιόδου μία ομάδα, η οποία μόλις επιχειρεί να χτίσει ένα μικρό σερί και πάει να... πείσει τους γύρω της ότι μπορεί να τα καταφέρει, τραβάει μονίμως μια κλωτσιά στην καρδάρα με τους βαθμούς και βυθίζεται ξανά στην εσωστρέφειά της... Δεν πρέπει όμως να χαθεί (και) αυτή η χρονιά. Στο χέρι όλων τους παραμένει ακόμα... Και σε κάθε περίπτωση, θα είναι πολύ σημαντική "εσωτερικά" η εβδομάδα που έρχεται μέχρι τον κυριακάτικο (27/02) αγώνα με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο...