Όταν προσπαθείς διαρκώς να… τετραγωνίσεις βιαίως τον κύκλο, ακόμη κι αν για ένα διάστημα βρίσκεις τον τρόπο να τον συμπιέσεις για να πάρει τετράγωνο σχήμα, κάποια στιγμή θα έρθουν οι ίδιοι νόμοι της... γεωμετρίας και θα σου ρίξουν μία μεγάλη "μούντζα".

Προσπαθώ πάντα να είμαι, όσο το δυνατόν πιο δίκαιος. Να μην βιάζομαι στα συμπεράσματά μου, όπως έκανα όταν ήμουν πιο μικρός και το "πλήρωσα" (δικαίως) αρκετές φορές, να μπαίνω (και) στη θέση του άλλου και να βλέπω τις καταστάσεις και τις συνθήκες, όσο πιο σφαιρικά γίνεται…

Ο Λάζλο Μπόλονι παρέλαβε τον περασμένο Οκτώβριο έναν... ημιθανή αγωνιστικά Παναθηναϊκό, διαλυμένο από ψυχολογία, κίνητρα, στόχους, διάθεση... Χρειάστηκε ένα διάστημα μέχρι να δει, να κατανοήσει, να αποφασίσει κι από ένα σημείο και μετά επέλεξε να ακολουθήσει και να στηριχθεί σε ένα "μοντέλο", το οποίο έμοιαζε αναχρονιστικό, αντιτουριστικό κι αντί-ποδοσφαιρικό.

Ποδόσφαιρο με νοοτροπία "μικρής ομάδας" και λογική "...όλοι πίσω απ’ τη μπάλα, πιέζουμε τον αντίπαλο ψηλά για να κάνει λάθη, παίζουμε άμεσα" και... that’s, that! Κατηγορήθηκε και στο Βέλγιο γι’ αυτή τη φιλοσοφία του ο 68χρονος τεχνικός. Όχι πριν 3-5-10 χρόνια, αλλά μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Γάνδη, απ’ τους παίκτες της τότε ομάδας του, όταν "αντέδρασαν" έντονα για το στυλ ποδοσφαίρου που έπαιζαν…

Είναι ξεκάθαρο πως πιστώνεται 101% στον Μπόλονι, το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός (συμ)μαζεύτηκε πολύ σε σχέση μ’ αυτό το "…κάτι σαν ομάδα" που άφησε σαν "κληρονομιά" το καταλανικό δίδυμο των Ρόκα-Πογιάτος. Και με το συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου και την αμυντικογενή συμπεριφορά, έχτισε το σερί που ξανάφερε τους "πράσινους" σε θέση να διεκδικούν την έξοδό τους στην Ευρώπη. Σε μία περίοδο που ο Παναθηναϊκός καιγόταν για αποτελέσματα, για να μείνει "ζωντανός". Το έγραψα και πριν από ένα μήνα, το πίστευα και το πιστεύω ακόμα πως αυτό ήταν το πρώτο βήμα που έπρεπε να κάνει. Κι εννοείται πως το αήττητο των 9 αγώνων απ’ τις αρχές του 2021 ήταν δικό του επίτευγμα... Ώπα όμως!

ΥΠΕΡ-ΦΟΒΙΚΟΣ

Πάντα θα πρέπει να "ζυγίζουμε" τα δεδομένα και τις συνθήκες κάθε αγώνα, κάθε κατάστασης. Και το πλέον στρεβλό για τον Παναθηναϊκό στο χθεσινοβραδινό (Κυριακή 28/02) ντέρμπι με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά η εικόνα που παρουσίασε συνολικά το "τριφύλλι" μέσα στο γήπεδο. Η φοβική και υπέρ-αμυντική προσέγγιση ενός αγώνα, όπου ο αντίπαλός του βρισκόταν στο χειρότερο δυνατό "φεγγάρι", είχε τη μισή ομάδα του "off" και στα τελευταία παιχνίδια του δεχόταν μίνιμουμ δύο γκολ κι έναν σκασμό ευκαιρίες. Απ’ τον Απόλλωνα και το Βόλο, μέχρι την ΑΕΛ και τον Αστέρα.

Το βασικό λάθος του Μπόλονι -κατά την ταπεινή" μου άποψη- δεν είναι αυτή-καθαυτή η αγωνιστική φιλοσοφία που έχει αποφασίσει να "επιβάλλει" στον Παναθηναϊκό. Αυτό το "ίδιο" αμυντικογενές ποδόσφαιρο που παίζει, είτε έχει απέναντί του τη Λαμία, το Βόλο και τον ΟΦΗ, είτε τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Το μεγαλύτερο θέμα είναι η έλλειψη ισορροπίας. Πρόβλημα που δεν έχει βεβαίως μόνο ο Μπόλονι, αλλά συνολικά ο "οργανισμός" του Παναθηναϊκού απ’ την κορυφή, μέχρι να νύχια... Εν προκειμένω όμως, σε όλο αυτό το διάστημα των καλών αποτελεσμάτων του "τριφυλλιού", ο Ρουμάνος τεχνικός δεν θέλησε να "χτίσει" πάνω τους. Δεν επεδίωξε να δουλέψει την ομάδα του στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο, να τη βελτιώσει και να την εξελίσσει ΚΑΙ στο κομμάτι της δημιουργίας, να τη μάθει ΚΑΙ να παίζει, πέρα απ’ το να περιμένει και να "καταστρέφει". Και να "παντρέψει" όλα τα παραπάνω και με το κομμάτι της αποτελεσματικής ανασταλτικής λειτουργίας.

Κατανοώ πως αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα για να τα κάνεις μεσούσης της περιόδου, με μία ομάδα που "κληρονόμησες" και δεν ήταν δική σου επιλογή. Όμως ο Μπόλονι δεν προσπάθησε να προσθέσει ούτε καν μερικά "ψήγματα" απ’ τα παραπάνω στο αγωνιστικό προφίλ του Παναθηναϊκού. Την τελευταία εβδομάδα μόνο δούλεψε λίγο παραπάνω στην κυκλοφορία της μπάλας και στην κατοχή, αλλά είναι ξεκάθαρο πως μετά από τέσσερις γεμάτους μήνες που βρίσκεται στο "τιμόνι" του "τριφυλλιού", ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ζητήματα στο να "χτίσει" και να δημιουργήσει σε ροή αγώνα.

ΣΑΝ ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΟΤΗ

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχονται και ματς σαν το ντέρμπι με την ΑΕΚ, όπου αποφασίζει να πάει (απολύτως) στο άλλο... άκρο. Με απίστευτη φοβικότητα, απέναντι σε έναν (μεγάλο, αλλά) ελλιπέστατο αντίπαλο, με "μάζεμα" και των τριών χαφ πίσω απ’ την... κουλούρα στη μεσαία γραμμή (δημιουργώντας -ιδίως στο πρώτο ημίχρονο- μία... τρύπα του όζοντος στον άξονα) και με μοναδικό πλάνο το "όλοι τη μπάλα στον Βέλεθ για να κάνει γιόμα, να πάρουν κεφαλιά οι μπροστά και να γίνει -κάποια στιγμή- φάση".

Καλή τακτική προσέγγιση, αν είσαι ο... Λεβαδειακός του Γιάννη Κομπότη, με τα θρυλικά "γεμίσματα" του Τάσου του Παστού προς το κεφάλι του Γκούρμα και του Μπασαλά Τουρέ τη σεζόν 2005/2006.

Θλιβερή, αν είσαι ο Παναθηναϊκός και παίζεις σταθερά έτσι, απ’ το πρώτο λεπτό κάθε αγώνα σου εδώ και δυόμισι μήνες...

ΤΟ "ΔΙΑΒΑΣΜΑ" ΚΑΙ Η... ΡΕΝΤΑ

Ο 68χρονος τεχνικός επέλεξε να πάει με αυτή τη λογική (και μόνο αυτή) θεωρώντας πως ήταν ο μοναδικός τρόπος για να έχει αποτελέσματα. Δεν υπολόγισε όμως πως:

1) Οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού έχουν μάθει πλέον το πως παίζουν οι "πράσινοι" και τους είναι πολύ πιο εύκολο να τους μπλοκάρουν. Κάποιοι δε, χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια... όπλα για να νικήσουν το "τριφύλλι", όπως έκανε ο Δέλλας με τον Παναιτωλικό πριν από μία εβδομάδα στο Αγρίνιο (22/02).

2) Η "ρέντα" κάποια στιγμή σταματάει... Υπήρχαν ορισμένα ματς που ο Παναθηναϊκός τα πήρε στην... τρίχα. Αλλά κάποια στιγμή κι ο παράγων "τύχη" αρχίζει να γυρίζει... ανάποδα. Όπως π.χ. στο Αγρίνιο, όπου ο Παναθηναϊκός έχασε τα... άχαστα. Ακόμη και το γκολ του Λιβάι Γκαρσία, αν θέλετε, υπήρχαν "πινελιές" ποδοσφαιρικής τιμωρίας προς τους "πράσινους" και κυρίως τον προπονητή τους, για τον τρόπο που επιμένουν να παίζουν. Ο Χουάνκαρ πάει να διώξει με... φτου ξελεφτερία τη μπάλα, ο Γκαρσία του βάζει την κόντρα απελπισίας, του παίρνει τη μπάλα και μετά κάνει το τέλειο πλασέ από πολύ πλάγια θέση...

3) Δεν μπορείς σαν ομάδα να ποντάρεις πάντα στο λάθος που θα κάνει ο αντίπαλος στόπερ ή μεσοαμυντικός από το πρέσινγκ ψηλά των τριών επιθετικών σου. Δεν μπορείς να περιμένεις διαρκώς πως με μία-δύο φάσεις σε ροή αγώνα και ένα-δυο καλά χτυπήματα σε στατικές φάσεις, θα παίρνεις όλα, μα όλα τα παιχνίδια. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει και ο κόουτς Μπόλονι να αφήσει λίγο στην άκρη το... χαλινάρι. Πρέπει κάποια στιγμή να βγεις και να παίξεις λίγο μπάλα. Ειδικά σ’ αυτό το ντέρμπι με την ΑΕΚ οι συνθήκες ήταν ιδανικές και... στρωμένες. Κι όμως ο Παναθηναϊκός επέλεξε να "εγκλωβιστεί" στο ίδιο το παιχνίδι του και να κάνει πολύ πιο εύκολη τη ζωή του Χιμένεθ και των "κιτρινόμαυρων".

ΕΧΕΙ ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ

Έτερο σοβαρό, πολύ σοβαρό κατ’ εμέ θέμα που έχει ήδη βρει μπροστά του ο Παναθηναϊκός: Η πλήρης απαξίωση του ρόστερ του απ’ τον Ρουμάνο τεχνικό! Μα συγνώμη όμως, όσο κι αν ο Μπόλονι πιστεύει το αντίθετο, αυτή η "στάνη" μπορεί να βγάλει πολύ καλύτερο... τυρί! Μέσα σε χρόνο... dt "εξαφανίστηκαν" ο Μακέντα, ο Καρλίτος, ο Χατζηγιοβάνης, ο Βιγιαφάνιες, ο Αϊτόρ, ο Σάντσες, ο Μπουζούκης (που στην πορεία τραυματίστηκε), ο Χατζηθεοδωρίδης. Πιστώνεται στον Μπόλονι το γεγονός ότι "έβγαλε" τον Ιωαννίδη κι ανέσυρε απ’ τη ναφθαλίνη τους Καμπετσή και Μολό, όμως κατ’ ουσίαν τις τελευταίες εβδομάδες το ρόστερ δεν "άνοιξε", αλλά σμίκρυνε...

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ "ΦΑΕΙ" ΚΑΝΕΝΑΝ

Και για να προλάβω ορισμένους που έχουν έτοιμα τα "...άντε ρε δημοσιογράφοι που θέλετε να ‘φάτε’ τον Μπόλονι" και "ναι, ρε ο Μπόλονι σας χαλάει τώρα, που πάτε κι αβαντάρετε τους παίκτες" κι άλλα τέτοια ωραία "τσιτάτα": ΚΑΝΕΙΣ δεν θέλει να "φάει" κανέναν Μπόλονι! Καταγραφή μίας κατάστασης γίνεται, η οποία βεβαίως και δεν προέκυψε μετά το 1-1 με την ΑΕΚ ή τις ήττες στο Αγρίνιο από ΠΑΣ και Παναιτωλικό, αλλά υποβόσκει εδώ και καιρό εντός των τειχών της ομάδας (και) για τον τρόπο με τον οποίο παίζει ο Παναθηναϊκός, αλλά και για τις γενικότερες συμπεριφορές. Όποιος θέλει να δει μέσα απ’ το τζάμι με τον ήλιο κόντρα, κολλάει τη μούρη του πάνω στο τζάμι. Δεν περιμένει να δει καθαρά, μένοντας δέκα μέτρα πιο πίσω. Όλα τα υπόλοιπα είναι δημόσιες σχέσεις με ατζέντηδες και "περιβάλλοντα". Για να ξέρουμε και τι λέμε...

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ "ΚΑΨΟΝΙΑ"

Και κάτι τελευταίο... Διότι σε έναν ζωντανό οργανισμό, όπως είναι μία ομάδα, όλα παίζουν ρόλο. Που ακριβώς αποσκοπεί το να σηκώνεις τον Μακέντα για ζέσταμα στο... 86’ κι εντέλει να μην τον βάζεις καν μέσα; Αλήθεια θεωρείς πως έτσι του ανεβάζεις τα κίνητρα; Ή απλά τον "τιμωρείς" επαναλαμβανόμενα για τις δύο "εκρήξεις" που είχε πριν τις γιορτές, δείχνοντάς του με το να τον... καψονάρεις διαρκώς, πως τον έχεις "τελειώσει";

Ποια είναι η λογική να παίρνεις στην 21μελή αποστολή τον 30χρονο "αναπληρωματικό" (πλέον) δεξιό μπακ Φακούντο Σάντσες με μία Α, Β, Γ ποδοσφαιρική διαδρομή (όποια κι αν είναι αυτή βρε παιδί μου) και να τον... κόβεις την ημέρα του αγώνα λες και είναι ένας... 17χρονος της Ακαδημίας που απλά "περίσσευε"; Μετά μην ψάχνουμε (πάλι) να βρούμε την άσπρη μύγα...

Photo Credits: Eurokinissi