Το να "γκελάρεις" απέναντι σε έναν απ’ τους λεγόμενους "μικρομεσαίους" της Stoiximan Super League, όπως έγινε π.χ. το προπερασμένο Σάββατο (17/02) με τη Λαμία, μπορεί και να συμβεί (μολονότι ο αντίπαλος έπαιζε με δέκα παίκτες απ’ το 38'). Το να κάνεις back-to-back γκέλα με έναν εκ των ουραγών της Λίγκας σαν αυτή που ήρθε το βράδυ της Κυριακής (25/02) με την Κηφισιά, καταντάει ποδοσφαιρική "αυτοκτονία" για να μην γράψουμε τίποτα χειρότερο και μας τρέχουν...

Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. ΚΑΜΙΑ! Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να "πυροβολεί" τα πόδια του και βγάζει μόνος του νοκ-άουτ τον εαυτό του στη μάχη του τίτλου, ξοδεύοντας μέσα σε 8 μέρες, 4 βαθμούς που -στη φάση που έχει μπει πλέον η σεζόν- ήταν υποχρεωμένος να τους πάρει.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φιοριτούρες και κορδέλες. Καμία δικαιολογία. Και δεν είναι μόνο θέμα Τερίμ. Για την ακρίβεια είναι ΚΑΙ θέμα του Τερίμ, αλλά ΚΑΙ των ποδοσφαιριστών του και συνολικής νοοτροπίας μίας ομάδας που έκανε χρόνια να ξεριζώσει τέτοιου είδους φαινόμενα, αλλά τώρα τα ξαναβρίσκει μπροστά της σαν κακοπαιγμένο σενάριο.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν. Μπορεί ο Τερίμ στη συνέντευξη Τύπου να προσπάθησε να βγάλει μία αισιόδοξη διάθεση λέγοντας πως "...θα το διορθώσουμε στα playoffs", όμως με αυτή την εικόνα και με αυτή τη χαλαρή διάθεση ο Παναθηναϊκός δεν πάει ούτε μέχρι τη... γωνία.

Ήδη τα πλήγωσε πολύ τα πόδια του, πως θα αρχίσει ξαφνικά να τρέχει για να φτάσει και να ξεπεράσει τους υπόλοιπους στους αγώνες που θα κρίνουν τον τίτλο;

Κι επίσης αντί να συζητάμε -από τώρα- για τα playoffs, μήπως να ασχοληθούμε λίγο πιο σοβαρά με τα παιχνίδια κόντρα στον Άρη και τον ΟΦΗ που έρχονται στις επόμενες 6 μέρες για να μην γίνει ακόμη χειρότερη η κατάσταση;

Γιατί με τα δύο ματς της Λίγκας κόντρα σε Λαμία και Κηφισιά φαίνεται πως δεν ασχολήθηκε κανείς σοβαρά κι ο Παναθηναϊκός το πλήρωσε πανάκριβα. Όσο δεν το πλήρωσε ποτέ ξανά την τελευταία διετία που έχει ξαναγίνει διεκδικητής του τίτλου.

ΠΡΕΠΕΙ να βρεθεί λύση στους μυϊκούς τραυματισμούς

Ο Τερίμ τόνισε στη συνέντευξη Τύπου μετά το κάζο με την Κηφισιά, πως περιμένει να επιστρέψουν και οι (ουκ ολίγοι για άλλη μία φορά) τραυματίες για να πάνε καλύτερα τα πράγματα, όσον αφορά τα επιλογές του.

Ωστόσο, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναλύσει περισσότερο και να εξηγήσει κι ίδιος το πώς βρέθηκε να έχει ο Παναθηναϊκός μάνι-μάνι 16 μυϊκούς τραυματισμούς -με 4 παίκτες να ξαναβγάζουν δεύτερη φορά πανομοιότυπα προβλήματα- το τελευταίο δίμηνο. Όσους δεν έβγαλε συνολικά όχι σε μία σεζόν, αλλά σε μία ολόκληρη διετία!

Είναι (μόνο) θέμα της αλλαγής στον τρόπο προπόνησης της ομάδας; Είναι θέμα (και) της συνολικής διαχείρισης απ’ την πλευρά του τεχνικού τιμ; Το σίγουρο είναι πως δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία (μόνο) το βαρύ και φορτωμένο πρόγραμμα των τελευταίων 60 ημερών, διότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει πια μόνο ένα κοντό ρόστερ 13-14 παικτών στην πρώτη γραμμή του rotation του, όπως πέρσι τέτοιον καιρό, αλλά 23 ποδοσφαιριστές.

Όσοι δηλαδή έχουν αγωνιστεί σ’ αυτά τα 15 ματς του Τερίμ σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Κι επιβάλλεται πια να βρει ο ίδιος, το τιμ του κι όλο το ποδοσφαιρικό τμήμα τις λύσεις για να περιοριστεί αυτό το φαινόμενο. Διότι και στα playoffs πάλι ματς ανά 3-4 μέρες θα έχει ο Παναθηναϊκός και δεν το αντέχει να "χάνει" παίκτες κάθε λίγο και λιγάκι...

Δεν επιτρέπεται να υποτιμάς στους αντιπάλους σου

Ο Τερίμ περιμένει πως ο Παναθηναϊκός θα τα πάει καλύτερα στα playoffs, αλλά πως θα το καταφέρει αυτό με τέτοια χαλαρή νοοτροπία; Που ξεκινάει πρώτα απ’ όλα απ’ τον ίδιο.

Διότι μπορεί ο Τούρκος τεχνικός να "ζει και να αναπνέει" για τα "μεγάλα" παιχνίδια με τους ανταγωνιστές, με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, όμως στα υπόλοιπα παιχνίδια δεν νοείται να πηγαίνει η ομάδα χωρίς την κατάλληλη πνευματική κι αγωνιστική προετοιμασία. Πόσω μάλλον δε απ’ την στιγμή που δεν ξέρει ο ίδιος το πρωτάθλημα και τις ιδιαιτερότητες κάθε αντιπάλου.

Δεν μπορεί -επειδή είναι απέναντί του η Λαμία και η Κηφισιά κι όχι ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ- να γίνεται μελέτη του αντιπάλου στο video μόνο στα... βασικά. Και δη σε 1-2 άκυρα ματς κι όχι σε real καταστάσεις συμπεριφοράς αυτών των ομάδων απέναντι στους "μεγάλους" και ο Παναθηναϊκός να μοιάζει σαν να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο.

Δεν επιτρέπεται ποτέ να υποτιμάς τους αντιπάλους σου, επειδή εκείνοι είναι η Λαμία και η Κηφισιά κι εσύ είσαι ο Παναθηναϊκός, θεωρώντας πως αυτού του είδους τα ματς τα "έχεις".

ΟΧΙ mister, δεν τα "έχεις" διότι δεν είσαι ακόμη σε θέση να τα "έχεις" μόνο με τη φανέλα και την ποιότητα. Κι αυτή ακριβώς η νοοτροπία δυστυχώς περνάει και στους ποδοσφαιριστές, που μπαίνουν στο γήπεδο με μηδέν ένταση και χαλαρή διάθεση θεωρώντας πως εύκολα ή δύσκολα θα το πάρουν το ματς. Αλήθεια τώρα;

Σόρι, αλλά εκτός απ’ τον Τερίμ έχουν αντίστοιχα μεγάλο μερίδιο ΚΑΙ οι ποδοσφαιριστές για τα δύο σερί στραπάτσα, που έφεραν τον Παναθηναϊκό στο -3 απ’ την πρώτη θέση, αντί να είναι αυτή την στιγμή στην κορυφή και να αισθάνονται οι υπόλοιποι την πίεση.

Κι ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τα πριμ και τα μπόνους. Στο τέλος της σεζόν, αφού έχει κάνει ο καθένας το χρέος του και τη δουλειά του, ας ανταμειφθούν όπως πρέπει κι όπως κρίνει η διοίκηση του κλαμπ. Νωρίτερα, δεν υπάρχει λόγος να ξανανοίξει τέτοια κουβέντα.

Μα να μην υπάρχει ούτε ένας παίκτης έξω απ’ την περιοχή;

Επίσης, εκτός απ’ αυτό το ανεπίτρεπτο μπλαζέ ύφος σε τέτοιου είδους παιχνίδια, μήπως να ξαναβλέπαμε συνολικά και το game plan των αγώνων, ακόμη και σε βασικά θέματα; Ο Τερίμ έχει μάθει να ζει στο όριο και να παίρνει ρίσκα μέχρι εκεί που δεν παίρνει.

Το θέμα είναι πως ΔΕΝ θα του βγαίνουν πάντα. Κι εκείνη την στιγμή κάτι θα στραβώνει εν ώρα αγώνα, θα πρέπει να συνειδητοποιεί κι ο ίδιος πως το κύριο μέλημά του θα πρέπει να είναι το πως θα μεταφέρει ηρεμία κι όχι συνθήκη πανικού στην ίδια την ομάδα του.

Το 4-1-4 του... θανάτου που επέλεξε να παίξει μετά το 67’, δηλαδή αμέσως μετά την ανόητη (δεν είναι η πρώτη φορά) αποβολή του Σένκεφελντ, βγάζοντας έξω τον Ρουμπέν κι αφήνοντας τον Κώτσιρα σαν την καλαμιά στον κάμπο να τρέχει για πέντε στον άξονα της μεσαίας γραμμής, ήταν στο όριο της "αυτοκτονίας".

Κι από θαύμα γλίτωσε ο Παναθηναϊκός το δεύτερο γκολ της Κηφισιάς που βγήκε από το 80’ και μετά και 2 και 3 και 4 φορές στην κόντρα για να κάνει το 1-2, σε ένα ματς που είχε χαθεί πλέον κάθε μέτρο κι έλεγχος και είχε γίνει... όσα πάνε κι όσα έρθουν! Ειδικά η φάση στο 90’+1’ με τον Μπιφουμά να φεύγει στην κόντρα διασχίζοντας 60 μέτρα με την μπάλα προτού πλασάρει τον Λοντίγκιν (και σωθεί ο Παναθηναϊκός απ’ τον γκολκίπερ του, το δοκάρι και τον Ούγκο) ήταν... σχολικό πρωτάθλημα.

Γιατί; Γιατί δεν υπήρχε ΕΝΑΣ, ένας έξω απ’ την περιοχή της Κηφισιάς στην εκτέλεση του κόρνερ των πράσινων για να πάρει την απόκρουση, να δώσει ισορροπία ή να κλείσει το χώρο για την αντεπίθεση της Κηφισιάς. Βασικά τακτικά ζητήματα που να πάρει, όχι απαίτηση για... ποδόσφαιρο Γκουαρδιόλα!

Η εικόνα είναι που δεν σε... πείθει

Δεν είναι θέμα καταστροφολογίας, όσο κι αν ο Παναθηναϊκός συνηθίζει να βάζει από μόνος του τέτοιες τρικλοποδιές στον εαυτό του. Κι όντως το -3 δεν είναι διαφορά που δεν μπορεί να καλύψει μία ομάδα σε μία σειρά 12 αγώνων που ακολουθεί σε regular season και playoffs.

Η εικόνα που βγάζει, ωστόσο, αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο και το έλλειμμα νοοτροπίας σε τέτοιου είδους ματς, είναι που δεν πείθουν, την στιγμή που ο ανταγωνισμός του παίζει στα κόκκινα και μοιάζει πολύ πιο συγκεντρωμένος σ’ αυτό που θέλει και κυνηγάει μέσα στο γήπεδο.

Ήρθε η ώρα να τελειώνουν τα πολλά λόγια και να αντιληφθούν οι πάντες, κι ο Τερίμ και οι παίκτες του Παναθηναϊκού το μέγεθος του "στραπάτσου".

Να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να αλλάξουν ΑΠΑΝΤΕΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, να κατανοήσουν πως πλέον δεν υπάρχει πια κανένα άλλο "κανονάκι" και να βρουν τον τρόπο για να το "γυρίσουν". Και στο τέλος της ημέρας, αν είναι να "πέσουν", να "πέσουν" μετά από μάχη κι όχι περπατώντας μέσα στο γήπεδο!