Ο Παναθηναϊκός έσφαλε που δεν πήρε φορ τον Ιανουάριο και το βρίσκει ήδη μπροστά του

Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά -ότι είχα πρωτοπάει στη δοξασμένη "Αθλητική Ηχώ"- να διαβάζω με θαυμασμό πάντα κάθε δήλωση, κάθε συνέντευξη Τύπου του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα μετά τα ματς της σεζόν 1999/00. Και μου είχε μείνει -νεανίας γαρ- η ατάκα του μετά απ’ το ματς με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ (1-1) μόλις στην 3η αγωνιστική, πως "αυτά τα ματς αν δεν μπορείς να τα κερδίσεις, τουλάχιστον δεν πρέπει να τα χάνεις...".

Την άκουσα πολλές φορές στη ζωή μου κι από πολλούς προπονητές και παίκτες τα επόμενα χρόνια, όμως από τον τεράστιο Κυράστα μου έμεινε "κουμπωμένη" στο μυαλό. Και ήταν και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις ο Νταμπάνοβιτς σφύριξε για τελευταία φορά την Κυριακή στη Λεωφόρο στο ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ.

Ουδεμία... σύγκριση βεβαίως εκείνος ο Παναθηναϊκός του μεγαλύτερου Έλληνα κόουτς των τριών τελευταίων δεκαετιών, με τις "πράσινες" versions των τελευταίων ετών (μην τρελαθούμε κιόλας), όμως η ουσία παραμένει ίδια. Έτσι όπως έπαιξε ο Παναθηναϊκός, είχε μία Α αξία το γεγονός πως πήρε μίνιμουμ το "Χ", που στην οικονομία της κουβέντας των playoffs, μπορεί να αποδειχθεί σημαντικό στο τέλος της διαδρομής των αγώνων κατάταξης εκεί στα μέσα Μαΐου.

Αρκεί βεβαίως να αλλάξει αρκετά πράγματα το "τριφύλλι", ειδικά τώρα που δεν μπορεί να διορθώσει το "λάθος" που έκανε τον περασμένο Γενάρη. Που ενώ άπαντες γνώριζαν πως ο Μακέντα έχει πρόβλημα στον αστράγαλο και δεν θα ήταν σε θέση όπως θα μπορούσε, επιλέχθηκε/αποφασίστηκε (προφανώς απ’ τον Γιοβάνοβιτς) να μην αποκτηθεί εντέλει σέντερ φορ, λίγο πιο κοντά στα χαρακτηριστικά του Ιωαννίδη, αλλά σίγουρα παίκτης "κουτιού". Ακόμη και με μορφή δανεισμού.

Την άποψή μου και τις ενστάσεις μου για το θέμα "επιθετικός" την έχω εκφράσει πολλές φορές, από ετούτη εδώ τη γωνιά. Από την ημέρα που πωλήθηκε αυτός ο άγιος άνθρωπος που λέγεται Μάρκους Μπεργκ στην Αλ Αΐν το καλοκαίρι του 2017, ο Παναθηναϊκός επιθετικό γκολτζή δεν ματαβρήκε.

Συνολικά 10 επιθετικοί αποκτήθηκαν/προωθήθηκαν/ήρθαν σ’ αυτά τα 4,5 χρόνια και όλοι μαζί τα 97 γκολ που έβαλε ο King Marcus σε μία τετραετία (2013-2017) δεν τα έχουν φτάσει (89 έγιναν με αυτό που έβαλε ο Ιωαννίδης στο προ δύο εβδομάδων ματς με την ΑΕΚ). Τι να λέμε τώρα.

Ο τραυματισμός του Ιωαννίδη τού "τσάκισε" το πλάνο

Αυτό το "λάθος" όμως, αυτή την επιλογή του "πάμε με τον Καρλίτος και τον Φώτη και βλέπουμε τι θα γίνει με τον Μακέντα", ο Παναθηναϊκός τη βρίσκει ήδη μπροστά του. Ο τραυματισμός του Ιωαννίδη την παραμονή του αγώνα με την ΑΕΚ (ενοχλήσεις στη γάμπα) ήταν ότι χειρότερο για το πλάνο του Γιοβάνοβιτς. Καλύτερα να του έλειπε (ειδικά σ’ αυτό το ματς) ο οποιοσδήποτε άλλος.

Γιατί ο Καρλίτος (δεν φταίει ο Ισπανός, άλλο είναι το στυλ του) δεν είναι επιθετικός που θα μπορέσει να βάλει δύσκολα έτσι όπως αμύνεται η ΑΕΚ. Στον αγώνα της 27ης Φεβρουαρίου και στο 3-0 του Παναθηναϊκού, ο Ιωαννίδης ήταν ο ιδανικός target-man για να υποδεχθεί τις μπάλες απ’ την πίσω ζώνη (απ’ τη στιγμή που δεν μπορούσαν να "σπάσουν" εύκολα οι "πράσινοι" το πρέσινγκ ψηλά των μεσοεπιθετικών της ΑΕΚ) να τις κατεβάσει, να τις μοιράσει στους ακραίους, να έχει μόνιμα πάνω του τον έναν ή και τους δύο στόπερ, να παίξει το "ξύλο" του, να πάρει φάουλ.

Ο Καρλίτος δεν μπορεί να το υποστηρίξει όλο αυτό και "πνίγηκε" εύκολα ανάμεσα στους δύο κεντρικούς αμυντικούς των "κιτρινόμαυρων". Με αποτέλεσμα να κλείσει ο Παναθηναϊκός το ματς με φορ στο τελευταίο ημίωρο τον Παλάσιος που το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμα είναι να παίξει... τερματοφύλακας.

Θα έχει αντίστοιχο πρόβλημα το "τριφύλλι" και στο "Βικελίδης" αν δεν είναι έτοιμος ως τότε ο Ιωαννίδης. Όχι γιατί είναι ο... Φαν Νίστελροϊ, αλλά διότι το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, όπου πρέπει να υπάρχουν 1-2-3 παίκτες για να κρατήσουν τη μπάλα ψηλά στο αντίπαλο μισό, μόνο ο συγκεκριμένος μπορεί να το υπηρετήσει απ’ τους επιθετικούς που είναι διαθέσιμοι τούτη την ώρα.

Δεν υπήρχε "χημεία" στα χαφ με Ρούμπεν - Κουρμπέλη

Δεύτερο σημείο στο οποίο υστέρησε πολύ ο Παναθηναϊκός απέναντι στην πολύ καλύτερα "διαβασμένη" και προετοιμασμένη ετούτη τη φορά ΑΕΚ: Ο άξονας της μεσαίας γραμμής. Το δίδυμο Ρούμπεν-Κουρμπέλη που έπαιξε για πρώτη φορά μαζί δεν λειτούργησε καλά, διότι φάνηκε πως δεν υπήρχε μεταξύ τους "χημεία". Λογικό. Το πολύ 2-3-4 φορές στις προπονήσεις να έχουν παίξει μαζί οι δύο τους στην ίδια ομάδα και δεν έχουν μάθει ο ένας το παιχνίδι του άλλου.

Υπήρχαν στιγμές, ιδίως προς το φινάλε του α’ ημιχρόνου, αλλά και στην εκκίνηση του δευτέρου, που "τράκαρε" το παιχνίδι του ενός πάνω στον άλλο. Και ο Παναθηναϊκός έχανε εύκολα τις κατοχές (πρώτη φορά τόσα πολλά λάθη σε ένα ματς απ’ τον Ρούμπεν, που είχε διαρκώς πάνω του "κολλημένους" 2 και 3 παίκτες), από μία ΑΕΚ η οποία έβγαζε διαρκώς 4 και 5 ποδοσφαιριστές πάνω στην "κουλούρα" και είχε από ένα σημείο και μετά τον έλεγχο και στην κυκλοφορία και στο τέμπο του αγώνα. Έλειπε πολύ από εκείνο το σημείο η ενέργεια, η ένταση και η κάθετη κίνηση του Αλεξανδρόπουλου.

Γενικά τον "τσάκισαν" τον Παναθηναϊκό και οι τρεις βασικές ελλείψεις του, αφού και η απουσία του Βέλεθ του κόστισε πολύ στο ασφαλές ανέβασμα της μπάλας απ’ την πίσω ζώνη προς την αριστερή πλευρά. Ο Χουάνκαρ δεν μπορούσε να πάρει μέτρα στην πτέρυγα -όσο φιλότιμος κι αν ήταν ο Σάρλια ως αριστερός στόπερ- κι ένα απ’ τα πιο δυνατά επιθετικά του Παναθηναϊκού είχε επενεργοποιηθεί. Μόνο στο τελευταίο 20λεπτο, όταν είχε κουραστεί πλέον η ΑΕΚ ανέβαινε πιο συχνά ο Ισπανός από εκείνη την πλευρά, όμως δεν είχε πλέον καθαρό μυαλό στις επιλογές του και η αντίπαλη περιοχή ήταν θεόγυμνη από πράσινες φανέλες.

Η "απενεργοποίηση" του Παλάσιος

Το τρίτο σημείο που δημιούργησε "βραχυκύκλωμα" στον Παναθηναϊκό η ΑΕΚ, ήταν η "απενεργοποίηση" και του Παλάσιος. Αυτή τη φορά ο Αργεντινός δεν βρήκε τους χώρους που είχε στο προ δύο εβδομάδων παιχνίδι. Ο Μοχαμάντι ήταν "βδέλλα" πάνω του, ο Χατζησαφί έκλεινε διαρκώς προς την πλευρά του σε ντουμπλαρίσματα κι ο "Τούκου" δεν είχε ούτε μέτρο ελεύθερου χώρου για να κρατήσει την ΑΕΚ πίσω και να την "χτυπήσει" με την ταχύτητά του.

Γι’ αυτό κι αναγκάστηκε ο Γιοβάνοβιτς να τον φέρει σε πιο ελεύθερο ρόλο πίσω απ’ τον Καρλίτος στο β’ ημίχρονο, περνώντας τον Χατζηγιοβάνη δεξιά αντί του Γκατσίνοβιτς που είχε ήδη "σκάσει" λόγω ίωσης (γι’ αυτό κι αντικαταστάθηκε στο 46’ ο Σέρβος), όμως κι εκεί υπήρχε πολυκοσμία για να απειλήσει ο Παλάσιος.

Επιβάλλεται να "ξυπνήσουν" οι παίκτες του πάγκου

Τα πράγματα πλέον σοβαρεύουν. Κι ο Παναθηναϊκός πάει την προσεχή Κυριακή (20/3) στο "Βικελίδης" σε ένα ματς που απαγορεύεται να χάσει εάν θέλει να προλάβει την 4η θέση και να διασφαλίσει την παρουσία του στην Ευρώπη, απ’ το δρόμο του πρωταθλήματος. Θα πρέπει να πέσει μεγάλο βάρος σ’ αυτή την εβδομάδα στην αποθεραπεία και την (επαν)ενσωμάτωση των τραυματιών (διότι προέκυψαν και νέα προβλήματα στην πρεμιέρα με τον Αϊτόρ, τον Βιτάλ και τον Διούδη) και στο πως θα προετοιμαστεί καλύτερα ο Βιγιαφάνιες που για τέτοιου είδους ματς είναι υπερπολύτιμος.

Ο Παναθηναϊκός έχει πολλά πράγματα μπροστά του για να διορθώσει, ιδίως σε θέματα κυκλοφορίας, κρατήματος της μπάλας και μεταβάσεων στο β’ μισό των αντιπάλων και θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσει να παίρνει και περισσότερα πράγματα από τον πάγκο του.

Στο ματς με την ΑΕΚ, με εξαίρεση λίγο τον Κώτσιρα και τον "Βίγια", δεν πήρε τίποτε από κανέναν άλλον. Θα πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν άπαντες πως ΟΛΟΙ χρειάζονται κι ΟΛΟΙ πρέπει να είναι ΕΚΕΙ. Πνευματικά και σωματικά. Το ματς που ακολουθεί με τον Άρη είναι το πλέον σημαντικό για τη συνέχεια των playoffs.