Εχει κάνει πολλά λάθη και πολλές "γκέλες" καθ’ όλη τη διάρκεια της εφετινής σεζόν ο Παναθηναϊκός και στο γήπεδο κι εκτός αυτού, όμως τόσο σαδιστικό φινάλε στα playoffs, δεν το άξιζε με βάση την εικόνα του στο μεγαλύτερο μέρος του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Τι να το κάνεις όμως, που αυτή η ομάδα πάντα πληρώνει τα λάθη και κυρίως τις "αμαρτίες" της. Κι αυτό έγινε (και) στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα με τους Πειραιώτες.

Το 2-0 μέχρι τη μία ώρα αγώνα με τα γκολ των Μπακασέτα και Μπερνάρ το άξιζε και με το παραπάνω ο Παναθηναϊκός και ίσως και να ήταν και πολύ "φτωχό" με βάση τις ευκαιρίες που είχε χάσει στο πρώτο μέρος με τον Γερεμέγεφ (βρήκε ματς ο Σουηδός να είναι άστοχος), τον Μαντσίνι και τον "Μπάκα".

Το πλάνο λειτούργησε υποδειγματικά με τον Κόντη να συμμαζεύει μέσα σε δύο μέρες το χάος του Τερίμ. Ο Παναθηναϊκός έκλεισε κάθε συνεργασία του Ολυμπιακού σε ψηλά μέτρα, τον πίεσε ασφυκτικά, έκλεβε διαρκώς μπάλες και είχε τον Μπερνάρ ως έξτρα χαφ μονίμως στον άξονα να προσφέρει υπεραρθμίες και σωστή κυκλοφορία, πατώντας διαρκώς στην περιοχή των Πειραιωτών.

Οι δε "ερυθρόλευκοι" δεν μπορούσαν να τον απειλήσουν, διότι πάντα υπήρχαν ντουμπλαρίσματα πάνω σε Φορτούνη και Ποντένσε. Αν είχε διαθέσιμο τον Ιωαννίδη ο Παναθηναϊκός σ’ αυτό το ματς ίσως και να το είχε "κλειδώσει" απ’ το πρώτο μέρος, όμως με τα "αν" ποτέ δεν προχώρησε κανείς στη ζωή.

Το πράγμα για τους "πράσινους" άρχισε να στραβώνει για τα καλά όταν ο Χρήστος Κόντης αναγκάστηκε μπει στη διαδικασία μαζεμένων αλλαγών διότι ο Τσέριν, ο Μπερνάρ κι ο Χουάνκαρ είχαν "θέματα" (ο πρώτος κράμπες και οι άλλοι δύο δεν είχαν άλλες δυνάμεις), δεν μπορούσαν να το πάνε μέχρι τέλους το ματς. Και θα ήταν πολύ μεγάλο το ρίσκο να τους "χάσει" με κάποια ζημιά ενόψει τελικού.

Με την έξοδο του Μπερνάρ και του Τσέριν, ο Παναθηναϊκός έχασε τη μισή και πλέον δύναμή του στον άξονα, ενώ ο Ολυμπιακός πήρε αμέσως μέτρα μέσα στο γήπεδο, διότι ο Ιμπόρα κι ο Έσε βρήκαν πολύ περισσότερο χώρο, την ώρα μάλιστα που οι στόπερ έπαιρναν διαρκώς μέτρα πίσω καθώς στο γήπεδο υπήρχε πλέον κι ο Γιόβετιτς.

Γύρισε συνειδητά κι αναγκαστικά πλέον πίσω ο Παναθηναϊκός και μετά το πολύ ωραίο γκολ του Ποντένσε στο 72’ άρχισε να νιώθει πλέον ανασφάλεια μέσα στο γήπεδο.

Διότι η ψυχολογία όλης της ομάδας μετά τα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα είναι πραγματικά πάρα πολύ εύθραυστη κι αυτό φάνηκε και στο τελευταίο τέταρτο. Οι... αμαρτίες που αναφέρθηκαν και πιο πάνω.

Ξόδεψε άλλο ένα "κανονάκι"

Με βάση την εικόνα του στον β’ γύρο των playoffs, ο Παναθηναϊκός πήρε (δυστυχώς) αυτό που άξιζε στο τέλος της διαδρομής και τερμάτισε 4ος και πολλαπλώς αγχωμένος πλέον ενόψει του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson με τον Άρη. Ένας αγώνας που εκτός από ματς τίτλου έχει γίνει πλέον και τελικός Ευρώπης και για τις δύο ομάδες.

Με βάση την εικόνα του στο μεγαλύτερο κομμάτι του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ωστόσο, ο Παναθηναϊκός πήρε λιγότερα απ’ όσα θα έπρεπε να πάρει στο γήπεδο. Κι αυτό οδήγησε στο να ξοδευτεί άλλο ένα "κανονάκι".

Εχει πλέον ακόμη μία, τελευταία ευκαιρία το Σάββατο (25/5) στον τελικό με τον Άρη κι αυτή τη φορά επιβάλλεται να φανεί αντάξιος των περιστάσεων. Νέτα-σκέτα, διότι σε διαφορετική περίπτωση ο κρότος της αποτυχίας και της αγωνιστικής καταστροφής σ’ αυτή τη σεζόν θα είναι πιο εκκωφαντικός από κάθε άλλη φορά...

Υπάρχουν πλέον 6 μέρες ως το ματς με τον Άρη κι αυτό που χρειάζεται να κάνει όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού είναι να κλείσει τις πόρτες και τα... αυτιά του.

Ο Κόντης είναι δεδομένο ότι θα τη (συμ)μαζέψει κι άλλο την κατάσταση σ’ αυτές τις μέρες που ακολουθούν ως τον τελικό, θα ζωντανέψει την ψυχολογία, τη διάθεση και τα κίνητρα όλων.

Εδώ κατάφερε να το κάνει μέσα σε δύο μέρες, βγάζοντας μεγάλο κομμάτι της ποιότητας κι όσων μπορεί να κάνει αυτή η ομάδα. Το ζητούμενο είναι να εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός αποφασισμένος, ενωμένος και με το μαχαίρι στα... δόντια. Όπως θα εμφανιστεί ο αντίπαλός του στον τελικό.

Κι εκεί θα "μετρηθούν" όλοι κι όλα!

Πολύ καλώς έγινε το συλλαλητήριο

Κλείνοντας δυο κουβέντες για το συλλαλητήριο που προηγήθηκε πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, απ’ το Πεδίον του Άρεως έως τα τελευταία μέτρα πριν το γήπεδο (μέχρι δηλαδή τα μπλόκα της αστυνομίας).

Πρώτον, ο κόσμος του Παναθηναϊκού όσο κουρασμένος, πληγωμένος, απογοητευμένος κι αν είναι με όλα όσα έχει ζήσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες, απέδειξε για άλλη μία φορά σε όλους τους... μυαλοπώληδες και τις "Κασσάνδρες", πως ξέρει πώς να διοργανώνει απολύτως ειρηνικά συλλαλητήρια πολλών χιλιάδων ανθρώπων (τουλάχιστον 10.000 ήταν αυτή τη φορά εκεί) δίχως ακρότητες. Περνώντας τα "μηνύματά" του.

Δεύτερον, το συλλαλητήριο καλώς έγινε τώρα... Και προσωπικά δεν με απασχολεί διόλου, εάν αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει διάδοχη κατάσταση για τα διοικητικά του Παναθηναϊκού, όπως για παράδειγμα υπήρχε το 2008. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου...

Κάθε είδους εξουσία, κάθε διοίκηση -πόσω μάλλον δε όταν μιλάμε γι’ αυτή του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού- όταν τα πράγματα είναι μονίμως στραβά, όταν επαναλαμβάνονται επί χρόνια τα ίδια και τα ίδια λάθη, όταν δεν αφουγκράζεται τις συνθήκες και τις καταστάσεις που δημιουργεί και δεν μπορεί να τις επιλύσει, πρέπει να νιώθει την πίεση της κριτικής όσο πιο έντονα γίνεται. Είναι επιβεβλημένο αυτό, για να μπορέσει να δει κάποια πράγματα διαφορετικά και να ψάξει να βρει καλύτερες κι ενδεδειγμένες λύσεις.

Για όσο έχει τις τύχες μίας τόσο μεγάλης ομάδας, για όσα διαρκέσει η... βάρδιά της, όπως είχε πει κάποτε στις ΗΠΑ κι ο Αλαφούζος, όταν είχε συναντηθεί με τους Παναθηναϊκούς της ομογένειας...