Καιρό είχαν να ευχαριστηθούν τόσο πολύ ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού οι φίλοι του, τόσο αυτοί που γέμισαν για άλλη μία φορά φέτος το "Απόστολος Νικολαΐδης", όσο κι εκείνοι που είδαν μία πραγματικά απολαυστική ποδοσφαιρική παράσταση απέναντι στον Βόλο απ’ το σαλόνι τους για την Stoiximan Super League, απ’ την καφετέρια, απ’ το προποτζίδικο ή όπου αλλού βρήκαν τέλος πάντων απευθείας σύνδεση με πλατφόρμα της Cosmote TV.

Ναι, ναι ξέρω... Ήδη από χθες βράδυ ξεκίνησε η πρώτη "καραμέλα" του τύπου "οκέι, μην ενθουσιάζεστε με ένα ματς, ο Βόλος είναι η... χαρά κάθε ‘μεγάλου’ την εφετινή σεζόν, δεν είναι κριτήριο αυτό το παιχνίδι για να λέτε ότι ‘επέστρεψε’ ο Παναθηναϊκός" και μπλα, μπλα, μπλα...". Από τέτοια μπλα, μπλα, μπλα φέτος όποτε παίζει καλά και νικάει ο Παναθηναϊκός, άλλοτε... τίποτε, οπότε πάμε παρακάτω. Διότι ως... γνωστόν όταν οι άλλοι "μεγάλοι" κάνουν +20 τελικές γίνεται χαλασμός Κυρίου, όποτε τις κάνει ο Παναθηναϊκός, απλώς ξημερώνει Κυριακή...

Και... όχι, να μην αισθάνεστε "τύψεις" (αυτό έλειπε δα) όλοι εσείς οι φίλοι των "πράσινων" που την ώρα που ακούστηκε το τελικό σφύριγμα, είχατε ένα τόσο πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Απλά να είστε προετοιμασμένοι γιατί θα... ακούσετε πολλά (απαξιωτικά) ακόμα φέτος.

Κι εν πάση περιπτώσει, είναι, δεν είναι "ασφαλές κριτήριο" ο Βόλος για την βελτιωμένη εικόνα του Παναθηναϊκού, η ουσία λέει πως έφυγε απ’ τη Λεωφόρο με ένα άκρως κολακευτικό 2-0. Κι όντως, κόουτς Μπράτσο, η ομάδα σας δεν πήρε αυτό που... άξιζε (βάσει εικόνας κι εμφάνισης) μέσα στον αγωνιστικό χώρο, διότι το σκορ στον φωτεινό πίνακα πάνω απ’ το ένα πέταλο της Λεωφόρου, έπρεπε να είναι πολύ, πολύ πιο ψηλά.

Πάμε τώρα στα πιο ουσιώδη. Υπάρχουν τρεις άξονες πάνω στους οποίους αξίζει να γίνει μία συνολική κουβέντα, όχι μόνο για το συγκεκριμένο ματς, αλλά για την παρουσία των "πράσινων" τις τρεις τελευταίες εβδομάδες, όταν άφησαν πλέον πίσω τους αυτόν τον ζόρικο Γενάρη, με την "αιμορραγία" τόσων βαθμών.

Σε πιο υψηλά στάνταρντς ξανά τα "κλειδιά" του

Ο Παναθηναϊκός (ξανα)βρήκε τους πρωταγωνιστές του. Όχι μόνο απ’ τα νέα αποκτήματά του, αλλά απ’ τους παίκτες "κλειδιά" που ήταν ντεφορμέ για μεγάλο χρονικό διάστημα και μαζί με το ντεφορμάρισμά τους υπέφερε όλη η ομάδα, ειδικά στην περίοδο που δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Ο Ρουμπέν έκανε το καλύτερό του παιχνίδι μέσα στο 2023, ήταν μαζί με τον (επίσης πολύ καλό) Κουρμπέλη, ο δεύτερος μοχλός πίεσης πάνω στην άμεση ανάκτηση της μπάλας, όποτε περνούσε απ’ το πρώτο μπλοκ, μοίρασε πολύ ωραία το παιχνίδι με τις διαγώνιες μπαλιές του που είναι το... σήμα κατατεθέν του, έκανε ελάχιστα λάθη κι έδειξε πως επανέρχεται στο επίπεδο που ξέρει να παίζει. Και να κάνει τη διαφορά...

Ο Χουάνκαρ ήταν για δεύτερο σερί ματς (μετά το "Βικελίδης") πάρα πολύ ουσιαστικός κι εκρηκτικός αφήνοντας έτοιμη για... σπορά (μετά από τόσο "όργωμα") την αριστερή πλευρά. Έχοντας μπροστά του έναν παίκτη που -βάσει αγωνιστικών χαρακτηριστικών- ταιριάζει πολύ καλύτερα, έβγαλε ξανά μετά από καιρό στο χορτάρι όλες τις αρετές του και τις αυτοματοποιημένες κινήσεις του και είχε πια πολύ πιο καθαρή σκέψη σε όλες τις επιλογές του. Σε όλους κάνει καλό, κάποια στιγμή το πέρασμα απ’ τον πάγκο για ένα φεγγάρι, εφόσον εκείνος που αποφασίζει ξέρει να διαχειρίζεται τους παίκτες και να τους ανανεώνει διαρκώς τα κίνητρα. Κι ο Γιοβάνοβιτς είναι... μανούλα (και) σ’ αυτό, ότι κι αν λέει ο καθένας εκτός ομάδας.

Κι ο Παλάσιος... Ναι, ο Παλάσιος μπήκε απ’ το "παράθυρο" στην ενδεκάδα, μετά τις μυϊκές ενοχλήσεις του Κλεϊνχέισλερ κι έκανε το καλύτερό του παιχνίδι, έπειτα από έναν γύρο πρωταθλήματος. Όμως ακόμη κι αυτό το από... σπόντα της παρουσίας του "Τούκου" στο βασικό σχήμα, λειτούργησε πολύ ευεργετικά για τον ίδιο (και κατ’ επέκταση για την ομάδα), διότι βρήκε μπροστά του στρωμένη την ευκαιρία να (απο)δείξει στον -πάντα δίκαιο- προπονητή του, πως έχει την προσωπικότητα για να ξαναπάρει την κατάσταση πάνω του και να δείξει τα πραγματικά στάνταρντς του.

Και γι’ αυτό μπήκε "λυσσασμένος" μέσα στον αγωνιστικό χώρο κι έκανε... παπάδες, είχε δύο δοκάρια, έδωσε μία ασίστ, κέρδισε πέναλτι, δεν πήρε (πολύ κακώς) άλλο ένα στο 40’ στο μαρκάρισμα του Σι και πήρε και την αποβολή του μπακ του Βόλου. Μόνο γκολ δεν έβαλε, όμως κι αυτή η "γκίνια" με τα δοκάρια του (5 έχει ο αθεόφοβος φέτος!) θα τελειώσει κάποια στιγμή... Όλα στο σωστό timing. Το θέμα είναι πως "επιστρέφει" πλέον στο "Παλάσιος mode" του β’ μισού της περσινής σεζόν. Κι αυτό είναι το καλύτερο νέο για τον Γιοβάνοβιτς...

Βγάζει ξανά ένταση και ενέργεια στο παιχνίδι του

Δεύτερο στοιχείο στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς απ’ το χθεσινό (18/2) ματς, είναι η ενέργεια και η ένταση που έβγαλε στο παιχνίδι του όλος ο Παναθηναϊκός. Όχι για ένα ημίωρο ή ένα ημίχρονο, αλλά για 70 λεπτά, μέχρι να φτάσει στο 2-0 και να "σβήσει" μετά το ματς, διότι ακολουθεί και ντέρμπι στο Φάληρο το Σάββατο (25/2).

Το έχω ξαναγράψει και το έχω συζητήσει πολλές φορές και στην εκπομπή τα πρωινά με τον Παντελή Διαμαντόπουλο. Οι ομάδες του Γιοβάνοβιτς, πάντα (μα πάντα) ανεβάζουν στροφές και παίζουν σε πολύ υψηλότερη ένταση στο τελευταίο τρίμηνο της σεζόν ή για την ακρίβεια απ’ τον Φεβρουάριο και μετά. Το έκαναν και οι τέσσερις πρωταθληματικές ομάδες του στον ΑΠΟΕΛ, το έκανε και πέρσι με τον Παναθηναϊκό στο δεύτερο κομμάτι της σεζόν, όπου η πορεία του ως το φίνις της χρονιάς ήταν απόλυτα ανταγωνιστική και πρωταθληματική.

Μαντσίνι, ένας "χαμαιλέων", που του δίνει ότι του έλειπε

Τρίτο στοιχείο, ο κύριος με το Νο17 στην πλάτη, ο οποίος έχει όλες τις προϋποθέσεις για να εξελιχθεί σε νέα μεγάλη "καψούρα" της εξέδρας (κι όχι μόνο).

Ο Ντάνιελ Μαντσίνι είναι ένα ποδοσφαιρικό κομμάτι που έλειπε πολύ απ’ τον Παναθηναϊκό απ’ την ημέρα που τραυματίστηκε στο ματς του α’ γύρου με τον Άρη, ο MVP των πρώτων 10 αγωνιστικών της Super League, Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα. Είναι τρομερή περίπτωση και πάστα ποδοσφαιριστή ο Αργεντινός, "άλλος" παίκτης σε σχέση με αυτά που δίνει αγωνιστικά ο Αϊτόρ (για να μην τα συγχέουμε), αλλά με τρομερές αρετές και ένα πολύ μεγάλο προσόν. Πέρα απ’ τη δεδομένη ποιότητά του, τα αγγίγματά του στην μπάλα, τις επινοήσεις του ή αυτή την τρομερή κοφτή ντρίμπλα που δημιουργεί με μοναδικό τρόπο διαρκώς χώρο, για την επόμενη επιλογή του: Είναι ένας ποδοσφαιρικός "χαμαιλέων", ο οποίος προσαρμόζεται καταπληκτικά και πάρα πολύ γρήγορα σε ότι ποδοσφαιρικό... περιβάλλον κι αν του δώσεις μεσοεπιθετικά.

Λίγα λεπτά πριν απ’ τη σέντρα του αγώνα με τον Βόλο, έμαθε -όπως κι όλη η ομάδα άλλωστε- πως το plan A με τον ίδιο δεξιά και τον Κλεϊνχέισλερ αριστερά, δεν ίσχυε πλέον μετά το πρόβλημα που προέκυψε με τον Μαγυάρο.

No problem... Μέσα ο "Τούκου" στη δεξιά πλευρά -όπου δεδομένα μπορεί να αποδώσει πολύ καλύτερα- στ’ αριστερά ο Ντάνιελ, ο οποίος αναπροσάρμοσε σε χρόνο dt την σκέψη του και το παιχνίδι του κι έκανε το plan B να φαίνεται, σαν να ήταν αυτό το βασικό πλάνο. Με συνεργασίες και συνδυαστικό ποδόσφαιρο στους μικρούς χώρους με τον Ρουμπέν, τον Ιωαννίδη και τον Χουάνκαρ, με αμέτρητα "πατήματα" μέσα στην αντίπαλη περιοχή, με οξυδέρκεια κι αντίληψη του χώρου και του που βρίσκεται κάθε φορά ο συμπαίκτης του και που ήταν το αδύναμο σημείο του αντιπάλου. Κι όλα αυτά από έναν παίκτη που ενσωματώθηκε στον Παναθηναϊκό πριν από 25 μέρες... Κι αυτό δείχνει συνολικά την ποιότητά του, σαν ποδοσφαιριστής και σαν προσωπικότητα...

Προσπεράστηκε λοιπόν κι αυτό το εμπόδιο για τον Παναθηναϊκό και πλέον ακολουθεί το clasico με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο, όπου οι "πράσινοι" θα πάνε με πολύ καλύτερη ψυχολογία, αλλά και με απόλυτη αντίληψη της δυσκολίας, των συνθηκών και της σημασίας που γεννάει πάντα ένα τέτοιο ντέρμπι. Σίγουρα όμως είναι πλέον πολύ πιο "γεμάτοι" σε όλα τους...