Ξεκινάμε από κάτι βασικό, από κάτι που είναι "νόμος" σε τέτοιου είδους μεγάλο ματς και δη παιχνίδι κορυφής: Δεν νοείται απ’ το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό ο αντίπαλός σου να πέφτει σαν "καμικάζι" πάνω σε όλες τις μπάλες, πάνω σε κάθε διεκδίκηση κι εσύ να μην βγάζεις την ίδια ένταση μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Να μην σε νιώθει ο αντίπαλος μέσα στο γήπεδο. Αυτομάτως σού έχει πάρει κατά 50% τον αέρα και κάθε λεπτό που περνάει, παίρνει μεγαλύτερη ψυχολογία μέσα απ’ το ίδιο το ματς.

Σ’ αυτό το κομμάτι ο Παναθηναϊκός την έχασε από νωρίς τη μάχη με τον ΠΑΟΚ, με εξαίρεση μικρά διαστήματα του αγώνα, όπου προσπάθησαν να βγουν μπροστά οι προσωπικότητες κι ο ποδοσφαιρικός εγωισμός κάποιων παικτών του "τριφυλλιού" όπως του Αράο, του Μπακασέτα και του Μπερνάρ.

Δεν επιτρέπεται επίσης, στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ να πατάει ο Τάισον το "τούρμπο" και να... εξαφανίζεται απ’ το οπτικό πεδίο του Βαγιαννίδη, πριν γυρίσει προς τα μέσα για το 2-1 του Ντεσπόντοφ. Είναι 36 στα 37 και είσαι 22 στα 23 και θεωρητικά ένας απ’ τους πιο αθλητικούς ποδοσφαιριστές της ομάδας.

Τρομερός παίκτης είναι ο Βραζιλιάνος και με 500 ποδοσφαιρικά γαλόνια και παράσημα στο πέτο του, δεν το συζητάμε. Κι αποτελεί παράδειγμα για κάθε πιτσιρικά όσον αφορά το πώς και πόσο πρέπει να αγαπάει το ποδόσφαιρο κάθε μέρα.

Όμως το τι έκανε ο ίδιος και το τι ΔΕΝ έκανε ο Βαγιαννίδης στη συγκεκριμένη φάση ήταν ουσιαστικά μία μικρογραφία όλου του αγώνα και του πώς αντιμετώπισε συνολικά ο Παναθηναϊκός αυτό το μεγάλο ματς.

Μεγάλο μάθημα αυτό για τον "Βάγια" και θα πρέπει να τον κάνει να σκεφτεί κάποια πράγματα, γιατί κανείς δεν έγινε παίκτης "πρώτης γραμμής" με μισή σεζόν και 5-6 πολύ καλά παιχνίδια.

Είναι διαρκής η μάχη της βελτίωσης και της εξέλιξης. Περαστικά στο παιδί με τον τραυματισμού του στα τελευταία λεπτά και να γυρίσει πιο γρήγορα και πιο δυνατός απ’ αυτό το δεύτερο μυϊκό τραυματισμό του στη σεζόν.

Έχει γίνει πλέον (κακή) ρουτίνα κι αυτή η ιστορία το τελευταίο 20ήμερο, όπου σε κάθε ματς υπάρχει κι ένας μυϊκός τραυματισμός παίκτη του Παναθηναϊκού.

Οκέι, κατανοητό πως όταν το σώμα σου έχει συνηθίσει επί 2,5 χρόνια σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο και μοτίβο προπόνησης, δεν μπορεί να περάσει απότομα σε μία φάση πολύ μεγαλύτερης έντασης στις προπονήσεις και στους αγώνες.

Κι όταν συμβεί αυτό από επιλογή του ως προς τον τρόπο δουλειάς και προπόνησης θα είναι πολύ πιο συχνοί και οι μυϊκοί τραυματισμοί, όμως θα πρέπει να υπάρξει και μία ισορροπία.

Τον τιμάει τον Φατίχ Τερίμ και το προπονητικό τιμ του η ατάκα "όσο έχω 11 παίκτες στο γήπεδο με τον Παναθηναϊκό, θα συνεχίσει να παλεύω ως το τέλος".

Αυτό είναι το σωστό πνεύμα, όμως... καλό θα ήταν να υπάρχουν κάθε φορά στο γήπεδο οι 11 καλύτεροι παίκτες του "τριφυλλιού" ή τέλος πάντων εκείνοι που θα του κάνουν τη διαφορά σε ένα μεγάλο ματς.

Κι όχι να βρίσκεται κάθε φορά η μισή ομάδα στα "πιτς" με τραβήγματα και θλάσεις. Και ούτε "λέει" κάτι η λογική του "όποιος μπορεί θα ακολουθήσει".

Δεν είμαστε στο 1990 με 2000. Τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας και στο κομμάτι των εντάσεων και των θλάσεων ΔΕΝ πρέπει να χαθεί η μπάλα.

Η ομάδα είναι πια μπερδεμένη

Από εκεί και πέρα θα πρέπει κάποια στιγμή κι ο ίδιος ο Τερίμ να αρχίσει να ξεμπερδεύει το ρόστερ του και να καταλήξει (σύντομα) στο πώς θέλει να παίξει ο Παναθηναϊκός.

Γιατί κι εκεί όλη η ομάδα αρχίζει να δείχνει πια μπερδεμένη στον αγωνιστικό χώρο κι ενίοτε "ζαλισμένη" και δίχως συγκεκριμένο προσανατολισμό.

Αυτό εν πολλοίς εκμεταλλεύτηκε κι ο ΠΑΟΚ φέρνοντας λίγο-λίγο στο πρώτο ημίχρονο το ματς στα δικά του "νερά", απ’ την στιγμή που με τον τρόπο που αγωνιζόταν ο Παναθηναϊκός δεν αισθανόταν την παραμικρή απειλή στα μετόπισθεν.

Στο δεύτερο μέρος δε, όταν ο πάγκος του "τριφυλλιού" άλλαξε σχηματισμό και πρόσθεσε στο γήπεδο παίκτες που μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα (Μπερνάρ, Τζούριτσιτς, Τσέριν), τα μεγαλύτερα ρίσκα που πήραν οι πράσινοι αμέσως μετά το 1-1, τα πολλά κι εύκολα λάθη των παικτών του Παναθηναϊκού κι η υπερφόρτωση του άξονα απ’ την πλευρά του ΠΑΟΚ, δημιούργησαν μία πολύ ζόρική συνθήκη για 15-20 λεπτά μπροστά απ’ την άμυνα του "τριφυλλιού".

Τα παράδοξα γύρω από το ρόστερ

Είναι απαραίτητο πια κι ο Τούρκος τεχνικός να αρχίσει να βρίσκει σταθερές μέσα στο γήπεδο, στο ρόστερ του και στον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός.

Ξαφνικά 4η επιλογή κι εξαφανισμένος ο Σένκεφελντ τον οποίο έχει δει αγωνιζόμενο κάτι... ψιλά στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό.

Αμέτρητα... μπες-βγες ποδοσφαιριστών όπως ο Αϊτόρ, ο Μπερνάρ κι ο Τζούριτσιτς που δεν μπορούν έτσι να βρουν ρυθμό.

"Μέσα" με τη μία όλοι οι καινούργιοι (με εξαίρεση τον Ντραγκόφσκι που έπρεπε να παίξει στην Τούμπα, διότι δεν έχει κλείσει ακόμη η πληγή στο κεφάλι του Λοντίγκιν και τα εννέα ράμματα που έκανε στο Φάληρο) κι ας μην έχουν ρυθμό, διότι ο Τερίμ δεν θέλει να χάνει... χρόνο.

Ναι, οι συνθήκες κι οι αγώνες πιέζουν, όμως ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να λειτουργεί σαν τρενάκι roller-coaster.

Χρειάζεται ισορροπία και πάνω απ’ όλα χρειάζεται νίκες και τις χρειάζεται τώρα, για να μπορέσει να βρει το χρόνο που ΔΕΝ έχει αυτή τη στιγμή ο Τερίμ και το τιμ του.

Η εβδομάδα που θα "δείξει" πάρα πολλά

Έρχεται μία πάρα πολύ σημαντική και κρίσιμη εβδομάδα, πρώτα την Τετάρτη (31/1) στη ρεβάνς του προημιτελικού Κυπέλλου Ελλάδας Betsson με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, όπου ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να ανατρέψει το σε βάρος του 2-1 με το οποίο ηττήθηκε στη Λεωφόρο κι αμέσως μετά έχει ξανά clasico με τον Ολυμπιακό.

Τεράστιο το ΠΡΕΠΕΙ και στα δύο παιχνίδια και νομίζω πως επιβάλλεται να υπάρξει μία συνολική συζήτηση στο Κορωπί, προκειμένου να αντιληφθούν άπαντες την κρισιμότητα των στιγμών.

Θα είναι τεράστια ζημιά για τον Παναθηναϊκό να μείνει εκτός Κυπέλλου Ελλάδας Betsson απ’ τον (πολύ καλό επί Σάσα Ίλιτς, αλλά με συγκεκριμένο "ταβάνι") Ατρόμητο.

Θα είναι το ίδιο καταστροφικό να μην νικήσει τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, να μεγαλώσει κι άλλο το αρνητικό σερί του στα μεγάλα ματς και να χάσει κι άλλο έδαφος απ’ την κορυφή.

Είναι πολύ πιεσμένος πια ο Παναθηναϊκός κι αυτή η εβδομάδα που ξημέρωσε θα "δείξει" αν τούτη τη φορά μπορεί να αντέξει την πίεση του διπλού στόχου ή θα αρχίσει να... στραβώνει πια πολύ επικίνδυνα η όλη κατάσταση.

Δείτε την Game Night: