Να είσαι φίλος του Παναθηναϊκού, να είναι απογευματάκι Κυριακής (πάνω που έχεις χωνέψει το μεσημεριανό ή τέλος πάντων βρίσκεσαι σε μία τέτοια διαδικασία) και να λες -"ψημένος" γαρ, μετά την εικόνα των "πράσινων" τον τελευταίο 1-1,5 μήνα- "ε, ας βάλω να δω την ομάδα στο Βόλο, για να χαλαρώσουμε λίγο και να ευχαριστηθούμε" και μετά από ένα δίωρο να καταλήγεις με τη μικρή πίεση στο 12 και τη μεγάλη στο 20.

Απ’ τη μια η -στο όριο της ανικανότητας- αστοχία του Παναθηναϊκού στο σφυροκόπημα του πρώτου ημιώρου, όπου χρειαζόταν απλά ένας φορ με "καθαρό" μυαλό για να κάνει σωστά τη δουλειά, που δεν έκανε ο Μακέντα. Κι έκανε πολύ καλά απ’ την άλλη πλευρά ο Φαν Φέερτ.

Απ’ την άλλη οι απίστευτες παιδικές "γκέλες" (όλης της άμυνας του Παναθηναϊκού) που ξεκίνησαν απ’ τη θολούρα του Κώτσιρα στο γύρισμα του 1-0 στο 34’ (την ώρα που ο Βόλος συνεχίζοντας απ’ τη ρεβάνς του Κυπέλλου, δεν έχει κάνει μέχρι εκείνη την ώρα ούτε τελική στο ματς) κι ολοκληρώθηκαν στα... χασομέρια με το "δεν ξέρω γιατί βγήκα τόσο ψηλά, αφού δεν θα την προλάβαινα την μπαλιά" του Μπρινιόλι, που έκανε τον Ορόζ να μην πιστεύει πως σημείωσε το ευκολότερο γκολ της καριέρας του.

Κι ως... κερασάκι στον εκνευρισμό -την ώρα που ήδη αναζητείται το πιεσόμετρο- ένας διαιτητής, ο Ολλανδός Ντένις Χίγκλερ με το όνομα, που αρχικά ήταν να σφυρίξει το ντέρμπι ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, αλλά εντέλει μπήκε στο "Πανθεσσαλικό" (ε, αφού τον έκλεισε ο Κλάτενμπεργκ, μην πάνε... χαμένα και τα εισιτήρια και οι διανυχτερεύσεις του ιδίου και των λοιπών Ολλανδών), ο οποίος ήρθε στα μέρη μας για να μας μάθει νέους... κανονισμούς επί της απευθείας αποβολής ποδοσφαιριστή. Συγνώμη κιόλας, μα την συγκεκριμένη αποβολή του Φακούντο Σάντσες στο 44’ στη φάση με τον Μπαριέντος, τη βλέπουν οι στόπερ και οι αμυντικοί μέσοι στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη και γελούν τρανταχτά, χαϊδεύοντας τη... φαλτσέτα στην κάλτσα τους.

Ναι, ναι ξέρω "...άσε μας ρε φίλε, δεν κοιτάς τα αστεία γκολ που έφαγε ο Παναθηναϊκός και τα ρίχνεις πάλι στη διαιτησία μπλα, μπλα, μπλα...". Έτοιμος ο συγκεκριμένος "αντίλογος" από αρκετούς, όπως κάθε φορά. Γιατί είναι εύκολο κι ανέξοδο κάθε φορά να την τρώει στο κεφάλι ο Παναθηναϊκός και να μην τρέχει μία...

Κανείς Κλάτενμπεργκ δεν αισθάνεται την παραμικρή πίεση από τον Παναθηναϊκό, διότι πολύ απλά δεν τον υπολογίζει. Αν θέλετε την άποψή μου, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να έχει άρει την εμπιστοσύνη του προς τον Κλάτενμπεργκ πολύ καιρό τώρα.

Διότι είχαν διαφανεί ξεκάθαρα οι... προθέσεις του Άγγλου και των γύρω απ’ αυτόν. Οι "πράσινοι" επέλεξαν το δρόμο της ηρεμίας και της (φαινομενικής) "σύμπνοιας". Πλέον δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να συνεχίσει να (υπο)στηρίζει μία κατάσταση, στην οποία είναι πάντα ο "εύκολος στόχος".

Η δουλειά τους είναι στο χορτάρι

Πάμε τώρα και στο αγωνιστικό. Διότι όσο ο Χίγκλερ επηρέασε τις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα με το να αφήσει άνευ λόγου το "τριφύλλι" με δέκα παίκτες για ένα ημίχρονο και κάτι, άλλο τόση (διαφορετική) ευθύνη έχει κι ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Που κατάφερε να βγάλει ξανά τα μάτια του σε εκτός έδρας ματς, αυτή τη φορά κόντρα στον Βόλο, κάνοντας όλα όσα δεν έπρεπε να κάνει μέσα στο χορτάρι...

Καταλαβαίνω πως ένας διαιτητής είναι πολύ εύκολο να "χαλάσει" το μυαλό ενός ποδοσφαιριστή εν ώρα αγώνα (όπως είπε κι ο Βέλεθ "κακώς επικεντρωθήκαμε πολύ στον διαιτητή στο δεύτερο ημίχρονο"), όμως η δική τους δουλειά δεν είναι να ασχολούνται με τον ρέφερι και τα όποια φαλτσοσφυρίγματά του.

Αλλά να κοιτούν τη δική τους εικόνα στο χορτάρι. Όπως δεν ασχολείται και δεν ισοπεδώνει (πολύ σωστά) το μυαλό του με τις διαιτησίες ο Γιοβάνοβιτς, έτσι θα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν και οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Για να μην προσφέρουν "άλλοθι" με την εικόνα τους στον κάθε διαιτητή.

Έχει 4 βαθμούς από τους 21!

Διότι σε επτά αγώνες μακριά απ’ την ασφάλεια του γηπέδου της Λεωφόρου, ο Παναθηναϊκός έχει μία νίκη επί της Λαμίας στο ουδέτερο "Πανθεσσαλικό" κι ένα "Χ" με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο. Κοινώς απ’ τους 28 βαθμούς που διεκδίκησε μακριά απ’ την έδρα του έχει πάρει μέχρι στιγμής τους 4. Πάμε πάλι, 4 στους... 21! Δηλαδή το 1/5! Κι έχει βρει ένα σωρό τρόπους (διαφορετικούς κάθε φορά) για να χάσει... μόνος του στους "Ζωσιμάδες", στο "Βικελίδης", στην Τρίπολη, στο ΟΑΚΑ, στο Βόλο. Χρειάζεται να το συνεχίσουμε;

Δεν είναι μόνο θέμα ψυχολογίας, μυαλού, αυτοπεποίθησης, πλάνου ή έλλειμμα χαρακτήρα. Είναι πλέον (πρώτα και πάνω απ’ όλα) θέμα ποιότητας.

Ο Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα, που με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο του παίζει πλέον πολύ σωστό ποδόσφαιρο, έχει σωστό πλάνο, ξέρει πως πρέπει να δημιουργήσει, αλλά -ειδικά μακριά απ’ τον ενθουσιασμό της έδρας του- σπαταλάει δεκάδες φάσεις, είτε γιατί λείπει το ποιοτικό κι αποφασιστικό τελείωμα, είτε γιατί η τελική πάσα ή συνεργασία δεν είναι αυτή που πρέπει.

Χώρια, που ως ομάδα κι ως οργανισμός δεν έχει την πολυτέλεια να αντικαταστήσει επαρκώς ορισμένους παίκτες κλειδιά, όπως ο Χουάνκαρ ή ο Ρούμπεν, που όταν λείπουν του στερούν ένα 30%-40% της δυναμικής του.

Χρειάζεται άμεσα επιθετικό killer

Κι αυτό είναι κάτι που οφείλουν πλέον να το δουν στον Παναθηναϊκό. Χωρίς διάθεση να κρεμαστεί στα... μανταλάκια ο Μακέντα για τις δύο απίστευτες ευκαιρίες που έχασε στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με το Βόλο, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από killer επιθετικό μπροστά. Παίκτη μεγαλύτερης κλάσης. Ειδάλλως θα συνεχίσει να χάνει τέτοιου είδους ευκαιρίες σε "δικά" του ματς και μετά θα ψάχνουν όλοι να βρουν την... άσπρη μύγα.

Θα πρέπει να γίνει, εν μέσω της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου, μία συνολικά επαναπροσέγγιση του τι έχει πραγματικά ανάγκη το ρόστερ του Παναθηναϊκού για να ενισχυθεί ποιοτικά, προκειμένου να μπορέσει να πάει στο επόμενο level: Φορ με εύκολο γκολ, αριστερό μπακ κι έναν ακόμη κεντρικό χαφ, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Με όποια... σειρά θέλετε. Αλλά και τους τρεις.

Κατανοώ επίσης τις όποιες "εσωτερικές" ενστάσεις του τύπου "...μα πώς να πάει να πάρει φορ-γκολτζή των 800.000 και 900.000 ευρώ, παρκάροντας στον πάγκο Καρλίτος και Μακέντα, δηλαδή περίπου 1,5 εκατ. με την εφορία, ξεχειλώνοντας κι άλλο το μπάτζετ;". Όταν θες βρίσκεις την άκρη. Το θέμα είναι πως μπορεί να "διαβαστεί" από τη διοίκηση του Παναθηναϊκού και σε δεύτερο βαθμό απ’ τον Γιοβάνοβιτς το τελευταίο ματς με το Βόλο, που απλά ήρθε να επιβεβαιώσει το "πρόβλημα".

Κι έχω την αίσθηση πως αυτή τη φορά, ειδικά το θέμα του επιθετικού, θα... επαναπροσδιοριστεί και θα υπάρξουν εξελίξεις μέσα στο Γενάρη.

Τρεις προσθήκες ποιότητας

Επιμένω... Για να συνεχίσει να μεγαλώνει ο Παναθηναϊκός στα χέρια του Γιοβάνοβιτς και να επιστρέψει βήμα-βήμα προς τα κανονικά "κυβικά" του, χρειάζεται πρωτίστως επιθετικό γκολτζή.

Όπως χρειάζεται και δεύτερο "κανονικό" αριστερό μπακ, ίδιου επιπέδου με τον Χουάνκαρ (για να μην… τρέμει το φυλλοκάρδι όλων, όταν λείπει ο Ισπανός) κι όπως επίσης χρειάζεται κι ακόμη έναν διαφορετικού τύπου, αλλά πολύ ποιοτικό κεντρικό χαφ.

Παίκτες με προσωπικότητα κι απ’ το "πάνω ράφι". Ειδάλλως θα συνεχίσει να πληρώνει τις αδυναμίες του και θα χάνει βαθμούς, που με βάση την εικόνα του και τη γενικότερη αγωνιστική φιλοσοφία του, δεν θα πρέπει να τους χάνει...

Για την άμυνα και τα "φθηνά" λάθη που έγιναν από όλους στις φάσεις των τριών γκολ, θεωρώ ότι ο Γιοβάνοβιτς θα την βρει (άμεσα) την άκρη και τη λύση. Δεν μπορεί, δεν γίνεται να ξαναβρεθούν όλοι μαζί σε τόσο κακό "φεγγάρι". Ας καθαρίσει κάποια στιγμή το μυαλό του ο Κώτσιρας, αποβάλλοντας το άγχος. Ας ξαναδούν οι Σένκεφελντ, Βέλεθ και Μπρινιόλι τι λάθος έκαναν στη φάση του 2-0.

Η άκρη θα (ξανα)βρεθεί. Ωστόσο, πλέον υπάρχει απαίτηση απ’ όλους, να ανακτήσουν την ηρεμία και την αυτοσυγκέντρωσή τους και να σταματήσουν τα... δώρα. Είναι κρίμα να χαλάσουν αυτό που με τόσο κόπο και δουλειά έφτιαξαν στα μετόπισθεν τον τελευταίο ενάμισι μήνα...