Είναι πραγματικά... εντυπωσιακός ο τρόπος που καταφέρνει ο Παναθηναϊκός να κλωτσάει όλες τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται για να πάρει κάτι -έστω το μίνιμουμ των στόχων του, την έξοδο στα Κύπελλα Ευρώπης- απ’ την εφετινή σεζόν του.

Κάθε φορά καταφέρνει να βρίσκει κι άλλον τρόπο για να βγάζει τα μάτια του. Και είναι αντίστοιχα... τρελό, το γεγονός ότι παρά τις συνεχόμενες αγωνιστικές "αυτοκτονίες" του, εξακολουθεί να έχει ακόμη –θεωρητικά- ελπίδες για την 4η θέση, λέω της κάκιστης κατάστασης στην οποία βρίσκεται και η ΑΕΚ, η οποία έχασε με κάτω τα χέρια στον δικό της "τελικό". Κι έτσι θα πάει η όλη διαδικασία, "ψυχοβγαλτικά", μέχρι τέλους...

Υποτίθεται πως ο Παναθηναϊκός έπαιζε χθες βράδυ (05/05) τον πρώτο απ’ τους τέσσερις εναπομείναντες "τελικούς" του στα playoffs, απέναντι σε μία ομάδα που του είχε κάνει τεράστια ζημιά φέτος. Το πρώτο απ’ τα δύο συνεχόμενα ματς (μέσα σε 96 ώρες) στη Λεωφόρο, όπου το "2 στα 2" ήταν προαπαιτούμενο για να πλησιάσει ή να φτάσει την τετράδα, ανεξαρτήτως τι θα έκανε δύο ώρες μετά η ΑΕΚ κόντρα στον ΠΑΟΚ. Όποιος είδε λοιπόν, μία ομάδα πνευματικά έτοιμη για τέτοιου είδους παιχνίδι, κερδίζει ένα διαρκείας στην απέναντι ταράτσα της Λεωφόρου...

Πρώτη κατεβασιά του Αστέρα στο 10’ και γκολ... Αφελέστατο, ερασιτεχνικού επιπέδου γκολ. Υποτίθεται ότι πας σε "πόλεμο" και τρως στην πρώτη φάση ένα τέτοιο γκολ! Οκέι, σηκώνεις τα χέρια ψηλά... Και μετά (ξανα)τρεχάτε ποδαράκια μου. Ισοφαρίζει στο 28’ απ’ τη γκάφα της χρονιάς του Παπαδόπουλου, λες "τώρα δεν γίνεται, θα πιέσουν τον Αστέρα, θα τον κλείσουν για να το γυρίσουν, έχουν πια το... momentum (που λένε και οι γραμματιζούμενοι)".

Κι εκεί εμφανίζεται η αφέλεια του Πούγγουρα που πάει δυνατά πάνω στον Μπαράλες, η "πονηριά" του Αργεντινού που πέφτει με φόρα πίσω του και "κερδίζει" την επαφή για να πέσει εντυπωσιακά κι ένας... Γκορτσίλας που δείχνει τη βούλα πολύ εύκολα. Και μολονότι τον φωνάζει από πάνω ο VAR Ευαγγέλου -προφανώς διότι δεν "ψηνόταν" κι ο ίδιος πως υπήρχε παράβαση- ο Μακεδόνας ρέφερι επέμεινε και έδειξε βούλα. Εύκολα, πολύ εύκολα. Άλλη μία φάση για να πολλαπλασιαστεί διόλου άδικα η διαιτητική γκρίνια κι άντε πάλι στην... πρέσα όλος ο Παναθηναϊκός για να "γυρίσει" το παιχνίδι.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙ ΜΕ ΔΥΟ ΜΠΡΟΣΤΑ;

Ξεκινούν το δεύτερο ημίχρονο οι "πράσινοι" με μεγαλύτερη ένταση, βρίσκουν νωρίς το γκολ ισοφάρισης με τον Χατζηγιοβάνη (52’) και μετά αρχίζουν τα εσωτερικά... αυτογκόλ με τις αλλαγές του Μπόλονι.

Απολύτως λογικό να μπει στο ματς και ο Καρλίτος στο 66’, όμως στη φάση που ο Παναθηναϊκός ψάχνει τρίτο γκολ νίκης, ποιος ο λόγος να μην παίξει με δύο επιθετικούς μέσα; Γιατί πάλι τέτοια φοβία, δεν είχε δα τη Σίτι απέναντί του; Ποιος ο λόγος να αντικατασταθεί ο Ιταλός και να μην παίξει μαζί με τον Ισπανό και να τραβηχτεί ο Βιγιαφάνιες στα άκρα;

Και να πει κανείς ότι είχε βγει όλος ο Αστέρας ψηλά κι ένιωθε ανασφάλεια στα μετόπισθεν, άντε να το καταλάβω. Μετά την έξοδο του Μπαράλες, ωστόσο, ο Ράσταβατς γύρισε όλη την ομάδα του πίσω κι έψαχνε αραιά και που καμιά κόντρα μπροστά με τους Αλί Μπαμπά και Γκόμεζ. Όμως η παρουσία των Νιάς και Αλεξανδρόπουλου αρκούσε για να δώσει "ισορροπία".

Η "ΚΟΥΡΤΙΝΑ" ΤΟΥ ΜΠΟΛΟΝΙ

Ποιος ο λόγος λοιπόν να μην πάει ο Μπόλονι σε μία πιο ορθολογική διάταξη με δύο φορ, απ’ τη στιγμή που έψαχνε το γκολ; Και όταν αποφάσισε να κάνει μετά από λίγο... all in, περνώντας και τον Καμπετσή και τον Αϊτόρ και τον Σανκαρέ, γυρίζοντας παράλληλα πίσω τον Νιάς, περισσότερο μπέρδεψε, παρά βοήθησε ουσιαστικά την ομάδα του.

Είναι ακατανόητος -πολλές φορές- ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί απ’ τον πάγκο στις "παρεμβάσεις" του ο Ρουμάνος τεχνικός. Κι αυτό (αγωνιστικά) είναι ίσως και το μεγαλύτερο μειονέκτημά του. Σαν να βάζει μία τεράστια... κουρτίνα μπροστά του και να προσπαθεί μετά να δει από πίσω της.

Θα πει βεβαίως κανείς "ναι, αν όμως ο Καρλίτος ή ο Σανκαρέ δεν έβρισκαν δοκάρια και την έστελναν μέσα, άλλα θα έγραφες τώρα μεγάλε... ". Το έχουμε ξαναπεί, ωστόσο, πως με τα "αν" και τα "ίσως" δεν πρόκοψε κανείς στη ζωή του. Και το ζητούμενο πάντα, είναι η μεγάλη εικόνα. Κι όχι τα "αν"...

ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ Ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ

Και κάτι άλλο, για να είμαστε απολύτως δίκαιοι προς όλους: Αν κάτι μας έχει "δείξει" η -ως τώρα- πορεία του Παναθηναϊκού στα εφετινά playoffs, είναι πως ορισμένοι παίκτες του ή δεν θέλουν ή απλά δεν μπορούν. Όμως πρώτα απ’ όλα αδικούν οι ίδιοι τους εαυτούς του.

Προσωπικά, θεωρώ ανεπίτρεπτο να μπαίνει αλλαγή στο 81’ ο Αϊτόρ και να μην μπορεί καν να... σπριντάρει, να τρέξει το παιχνίδι μπροστά, ενώ "καίγεται" η ομάδα του και να πηγαίνει νωχελικά και με κινήσεις slow motion. Την ώρα που ο Βέλεθ έπαιζε με μισό... πόδι κι έτρεχε σαν το σκυλί στο χωράφι. Αν ο Αϊτόρ και ο κάθε Αϊτόρ έχει " ξενερώσει" ή έχει " χαλαστεί" και δεν δείχνει καν τη στοιχειώδη διάθεση για να το παλέψει και κάνει σέντρα με το καλό πόδι του, που στέλνει τη μπάλα απευθείας στη Θύρα 6, δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε…

Αλήθεια όμως, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Απλά είναι κρίμα, διότι ο Καταλανός είναι καλός παίκτης. Και δεν έχω καμία διάθεση να κατακρίνω μόνο τον Αϊτόρ. Στο συγκεκριμένο ματς ήταν η δική του μπλαζέ εικόνα, χθες ήταν κάποιος άλλος, αύριο μπορεί να είναι κάποιος τρίτος. Οι "συμπεριφορές" είναι που ενοχλούν κι αυτές καταγράφουμε και κατακρίνουμε. Ειδικά σε στιγμές σαν κι αυτές, όπου όλα (και όλοι) κρίνονται στις λεπτομέρειες κι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, φλερτάροντας με την απόλυτη αποτυχία…

Photo Credits: Eurokinissi