Στέλνεις την μπάλα στο πάρκινγκ, παίρνεις μια κίτρινη, Παναθηναϊκός πρέπει να είσαι

Κάποτε για να "πειράξουν" οι οπαδοί των άλλων μεγάλων ομάδων τους ΠΑΟΚτσήδες και την αδυναμία της ομάδας του στα ματς εντός του λεκανοπεδίου της Αττικής, έλεγαν πως "ο ΠΑΟΚ έχει ήδη χάσει με το που περάσει το πούλμαν του τα διόδια στο Σχηματάρι". Πλέον εδώ και λίγα χρόνια, το αντίστοιχο μπορούν να ισχυριστούν οι υπόλοιποι και για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος χάνει -ή τέλος πάντων δεν νικάει- με το που βγει το δικό του πούλμαν στην... Εθνική Οδό.

"Κρανίου τόπος" για τον Παναθηναϊκό έδρες όπως τα Ιωάννινα και η Τρίπολη. Μέχρι πέρσι και η Λαμία, η οποία τον πέταξε σε δύο σερί χρονιές εκτός Κυπέλλου. Ίδιες αδυναμίες στο "Βικελίδης", στο "Γεντί Κουλέ", στο Αγρίνιο, στη Λάρισα κ.ο.κ...

Τους τελευταίους 9 -παρά κάτι- μήνες δε, το κακό για τους "πράσινους" παράγινε, καθώς δεν μπορούν να σταυρώσουν διπλό, ούτε με αίτηση. Πέντε ισοπαλίες και έξι ήττες έχει καταγράψει το κοντέρ του Παναθηναϊκού απ' την τελευταία νίκη της 6ης Φεβρουαρίου στο Περιστέρι (3-2) επί του Ατρόμητου, τον οποίο το "τριφύλλι" θα ξαναβρεί μπροστά του σε δύο μέρες (Τετάρτη 27/10) σε νοκ-άουτ ματς για το Κύπελλο. Εκεί κι αν δεν τον παίρνει πια με τίποτα ν' αυξήσει κι άλλο το αρνητικό σερί του, εάν δεν θέλει να χάσει -πριν φτάσουμε καν στην παρέλαση της 28ης- τον έναν (και ίσως μεγαλύτερο) στόχο του για την εφετινή σεζόν!

Ούτε μεταφυσική ούτε ανάδρομος Ερμής, που δεν ξεκολλάει από τον Δία, ούτε φαινόμενο προς μελέτη στα X-Files. Ο Παναθηναϊκός έγινε "αιχμάλωτος" του εκτός έδρας "συνδρόμου" του, το οποίο έχει εμφανιστεί εδώ και χρόνια και δυστυχώς για τον ίδιο γιγαντώθηκε την περσινή περίοδο απ’ το Φλεβάρη κι έπειτα.

Ο φόβος, η ανασφάλεια, η μόνιμη αβεβαιότητα στο "αν μπορώ ή δεν μπορώ", για τα οποία είχαμε ξαναγράψει αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες μετά από εκτός έδρας αποτυχημένα αποτελέσματα.

Η Λεωφόρος με κόσμο προσφέρει "ασφάλεια" και την απαιτούμενη "αύρα" για μία ομάδα που (ξανα)φτιάχνεται από την αρχή. Οι εκτός έδρας νίκες απαιτούν χαρακτήρα και προσωπικότητα, στοιχεία που δεν διαθέτει εν αφθονία το "τριφύλλι" και τώρα προσπαθεί να τα "χτίσει" μέρα με τη μέρα.

Τα αφήνει όλα στην Αθήνα

Όποιος νιώθει όμως ότι φοβάται, να πάρει σκύλο που είχε πει πριν από λίγα χρόνια κι ο σπουδαίος Φερνάντο Σάντος. Τα εκτός έδρας διπλά απαιτούν ψυχή και "καρύδια" και ο Παναθηναϊκός τα άφησε και τα δύο στην Αθήνα, στις τρεις εφετινές ήττες του μακριά απ’ την πρωτεύουσα. Και μέσα σ’ όλα, σταθερά 1-2 μεγάλα ατομικά λάθη, επιπέδου σχολικού πρωταθλήματος.

Γιατί το μυαλό είναι "θολό", διότι φωνάζει από μακριά πως κάποιοι παίκτες δεν έχουν εμπιστοσύνη στα πόδια τους, πνιγμένοι από το άγχος τους, ακόμη κι όταν οι συνθήκες είναι λίγο καλύτερα στρωμένες, όπως έμοιαζε να είναι το έργο το βράδυ του Σαββάτου (23/10) στο "Θ. Κολοκοτρώνης" μετά το γκολ του Καρλίτος στο 30’ (το πρώτο εφετινό των "πράσινων" εκτός έδρας) και το "πράσινο" 1-0.

Κι όταν ο αντίπαλος μυρίζεται τον φόβο σου είναι νομοτελειακό πως δεν θα καθίσει πίσω, αλλά θα βγει μπροστά και θα προσπαθήσει να σε "δαγκώσει".

Στέλνεις την μπάλα στο... parking

Το "τσαφ" και η διπλή γκέλα του Πούγγουρα στη φάση με τον Μπαράλες, στην οποία ο Φωτιάς καταλόγισε το πέναλτι, ήταν άλλο ένα παράδειγμα αυτής της ανασφάλειας και των καταλοίπων φόβου, που έχουν παραμείνει στο μυαλό αρκετών παικτών του "τριφυλλιού". Εκεί δεν επιχειρείς ποτέ να κάνεις block-out στον αντίπαλο επιθετικό, λες και θα πηδήξετε για ριμπάουντ στο μπάσκετ μετά από χαμένη βολή. Πόσο μάλλον δε, όταν αντίπαλος είναι ο ογκοδέστατος και πανούργος Μπαράλες, ο οποίος ξέρει πώς να χώνεται και να εκμαιεύει πράγματα και σφυρίγματα μέσα ή έξω από την περιοχή.

Εκεί σαν αμυντικός πετάς την μπάλα, όχι απλά πλάγιο άουτ, αλλά έξω από το γήπεδο, στο... parking που βρίσκεται στην πίσω μεριά. Κι αν κάνεις καμιά ζημιά σε κανένα αυτοκίνητο, δεν έγινε και τίποτα. Μεγαλύτερη απ’ αυτή που θα κάνεις στην ομάδα σου, δεν θα είναι...

Το (μόνιμο) πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες

Πέρα όμως από το σφάλμα του Πούγγουρα, ο οποίος δεν είναι σε καλό φεγγάρι και τα συνολικά ατομικά λάθη -τα ανόητα λάθη που κοστίζουν- πολύ πιο "ανησυχητικό" φαινόμενο, είναι η μόνιμη αδυναμία που βγάζει ο Παναθηναϊκός να κεφαλαιοποιήσει αγωνιστικά (με γκολ) τα καλά διαστήματά του μέσα στα παιχνίδια του.

Στο δεύτερο ημίχρονο, οι "πράσινοι" βγήκαν με μεγαλύτερη διάθεση κι ορμή, πήραν την κατοχή της μπάλας από έναν Αστέρα που μαζεύτηκε όλος πίσω για να κρατήσει το προβάδισμα που είχε αποκτήσει με μισή... φάση στο πρώτο 45λεπτο. Ουσία, ωστόσο, στο παιχνίδι τους δεν έβγαλαν. Και δεν είναι η πρώτη φορά, που αδυνατεί να διασπάσει οργανωμένη άμυνα ο Παναθηναϊκός, έχοντας στην πλάτη του ήδη ένα γκολ διαφορά...

Οι κυκλοφορία της μπάλας ήταν από καλή έως πολύ καλή για 30-35 λεπτά, όμως στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, έλειπε η σωστή απόφαση στην πάσα ή την εκτέλεση, έλειπε η ψυχολογία και η προσωπικότητα. Και πάνω απ’ όλα απουσίαζε ξανά το τσαγανό, η μενταλιτέ, η νοοτροπία του "πάω να βάλω γκολ και θα το βάλω, ο κόσμος να χαλάσει". Φοβία στην πρωτοβουλία, λάθος πάσες κι επιλογές στα κρίσιμα σημεία και ψυχολογία "κυνηγημένου", αντί για νοοτροπία "κυνηγού".

Κρίμα για την εικόνα και την προσπάθεια του Παλάσιος, ο οποίος σε ορισμένα σημεία του αγώνα, έμοιαζε να το πιστεύει και να παλεύει... μόνος του.

Νίκη με κάθε κόστος στο Περιστέρι

Δεν είναι εύκολο να αλλάξει όλο αυτό και φαίνεται πως πρέπει να χτιστεί βήμα-βήμα. Το θέμα όμως είναι πόσες τέτοιες "γκέλες" αντέχει ο Παναθηναϊκός μέχρι να μπορέσει να φτάσει στο επίπεδο του ποδοσφαίρου, της προσωπικότητας και της αποτελεσματικότητας που βγάζει στη Λεωφόρο.

Το σίγουρο είναι πως χρειάζεται ηρεμία. Και για να την έχει, θα πρέπει με κάθε τρόπο και κόστος να πάρει την Τετάρτη (27/10) την πρόκριση στο Περιστέρι...

Υ.Γ.: Στη φάση του πέναλτι φαίνεται πως ο πολυμήχανος Μπαράλες ήξερε τι ήθελε να κάνει και πώς να το κάνει, βλέποντας την αναποφασιστικότητα του Πούγγουρα. Και περισσότερο το "κερδίζει" ο ίδιος, οδηγώντας αμέσως τον Φωτιά στην άσπρη βούλα. Το ριπλέι δεν είναι 100% ξεκάθαρο κι αν τον έχει βρει ο Πούγγουρας, αυτό πιθανότατα θα έχει συμβεί ψηλά στο μπούτι του με τις τάπες του παπουτσιού κι σίγουρα όχι στον αστράγαλο που κρατούσε σφαδάζοντας ο Αργεντινός, όπως έδειξε μετά το πλάνο. Το γεγονός πάντως ότι ο Πούγγουρας δεν διαμαρτυρήθηκε έντονα προς τον ρέφερι απ’ την Πέλλα, ίσως και να δείχνει πως είχε καταλάβει ότι τον βρήκε, έστω και λίγο.

Υ.Γ.1: Στη φάση του 2-1 ο Σίτο κατεβάζει την μπάλα ανενόχλητος λίγο κάτω απ’ τη μεσαία γραμμή, μετά το λάθος, το κάκιστο βολέ του Μπρινιόλι και περνάει στο σπριντ, όχι έναν, αλλά τρεις παίκτες του Παναθηναϊκού μέχρι να βγάλει τη σέντρα προς τον Σόνι για το γκολ. Ένας, να κάνει εκεί ένα φάουλ. ΕΝΑΣ. Κι ας την πάρει τη ρημάδα την κίτρινη. Κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι! Ένας.