Το να λες "στηρίζω" (από φιλοσοφία κι άποψη, επειδή έτσι έκανες στο παρελθόν και σε αντίστοιχες συνθήκες), έναν προπονητή κι έναν τεχνικό διευθυντή, που με την έως τώρα δουλειά τους και τις εμμονικές επιλογές του, δεν μπορούν να στηρίξουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό, μοιάζει τόσο καταδικασμένο σε αποτυχία, που ακόμη και οι στοιχηματικές εταιρίες θα το κλείδωναν»

Όχι από το βράδυ της Κυριακής (4/10), όταν κατακάθισε κάπως η σκόνη από τη νέα αποτυχία και την ήττα από τον Άρη (0-1), αλλά από την πρεμιέρα και όσα εκτός λογικής, είδαμε στο ματς με τον Αστέρα...

Να βρω όλη την καλή διάθεση και να (προσπαθήσω να) καταλάβω, αυτό που λένε ότι ο Αλαφούζος έχει διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση των πραγμάτων και θεωρεί πως ένας προπονητής κι ένας τεχνικός διευθυντής, χρειάζονται πάντα περιθώρια για να «δείξουν» τη δουλειά τους. Και έξτρα χρόνο -κόντρα στο ρεύμα και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα- όταν τα πράγματα στραβώνουν για να το «γυρίσουν». Θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να κατανοήσει κι ο ίδιος (πόσω μάλλον αφού είναι ο... πληρώνων), πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Κι επειδή λειτούργησε με αντίστοιχη λογική στο παρελθόν, σε άλλες περιπτώσεις προπονητών και τεχνικών διευθυντών, τούτο δεν σημαίνει πως είναι και το πλέον ταιριαστό στην παρούσα φάση. Αγγίζει τα όρια εγωιστικού παραλογισμού, το να μην επισπεύδει τις εξελίξεις σε κάτι που έρχεται νομοτελειακά και να βάζει την -ήδη ταλαιπωρημένη- ομάδα στη διαδικασία του να κρίνεται ο προπονητής (και ο τεχνικός διευθυντής) «αγώνα με τον αγώνα». Έτσι όμως έχει ήδη χάσει το παιχνίδι (και) αποδυτηριακά...

Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Και στην προκειμένη περίπτωση, το μόνο που κάνει ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, είναι να επιβεβαιώνει διαρκώς πως δεν μαθαίνει από τα αναρίθμητα λάθη του, στηρίζοντας το απόλυτο "κενό". Διότι, βαθιά μέσα του κι ο ίδιος γνωρίζει καλά, πως όλο αυτό πλέον δεν γυρίζει. Κι αργά ή γρήγορα τόσο ο Ρόκα, όσο κι ο Πογιάτος θα τελειώσουν.

Όχι γιατί ζούμε στη χώρα της ανθρωποφαγίας και της προπονητοφαγίας. Αλλά διότι οι ομάδες δεν είναι... διακόπτες για να τους γυρίζεις και να αλλάζεις τα πάντα προς το καλύτερο σε ένα βράδυ, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Οι ομάδες έχουν αρχές, δομή, ισορροπία, σταθερή εξέλιξη και συνέχεια. Και σ’ όλα τα παραπάνω το καταλανικό δίδυμο απέτυχε. Με κρότο! Και θλιβερές αγωνιστικές συνέπειες...

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ο Ρόκα προσλήφθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 και είχε μπροστά του ένα ολόκληρο εξάμηνο να προετοιμάσει τις συνθήκες της «επόμενης» ομάδας. Απαξίωσε πολύ εύκολα ωστόσο, μεγάλο μέρος από το ρόστερ κι από τη στιγμή που πήρε «αποκλειστικά» τα... κλειδιά του μαγαζιού, άρχισε να λειτουργεί δίχως έλεγχο και φρένο. Κι εδώ είναι τεράστια η ευθύνη της διοίκησης και του Αλαφούζου.

Τα πρόσωπα, οι διευθυντές, οι προπονητές, οι παίκτες, τα στελέχη, έρχονται και παρέρχονται. Η δομή και η κεντρική φιλοσοφία του κλαμπ, ωστόσο, θα πρέπει να παραμένει ΙΔΙΑ και σταθερή! Και να μην διαταράσσεται, όποιος κι αν έρθει σε διευθυντική θέση. Κοινώς, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της διοίκησης να βάζει όρια, βάσει της φιλοσοφίας της ομάδας. Εάν έχετε δει κάτι τέτοιο στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια, ελάτε να σας κεράσω μια... σοκολατίνα.

Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΣΙΝΑ

Θα πουν τώρα ορισμένοι "...και πέρσι όμως, πάλι έναν βαθμό είχαμε στα τρία πρώτα ματς και παράλληλα είχαμε μαζέψει τριαρο-τεσσάρες από ΟΦΗ και Άρη. Και μετά ισορρόπησε κάπως η κατάσταση". Ναι, αλλά ξεχνάμε δυο-τρία πολύ βασικά πραγματάκια. Η περσινή ομάδα, που ξεκίνησε αντίστοιχα άσχημα τη σεζόν, είχε πολύ πιο βαθιές και σταθερές "ρίζες", από το "σπόρο" που της φύτεψαν με πάρα πολύ κόπο, κόστος και θυσίες ο Νταμπίζας με τον Δώνη από το καλοκαίρι του ’18.

Είχε πολύ πιο σταθερή δομή, ασχέτως αν το ποιοτικό ταβάνι της ήταν πιο χαμηλό κι επί της ουσίας δεν είχε «κανονικούς» στόχους (πλην του Κυπέλλου), αφού δεν θα μπορούσε να βγει στην Ευρώπη. Εν αντιθέσει με την εφετινή σεζόν, όπου και πιο πολλά λεφτά έπεσαν και πιο ψηλά μπήκε ο πήχης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο στήθηκε η ομάδα ήταν λανθασμένος.

Επίσης, η περσινή ομάδα κατάφερε να συνέλθει κάποια στιγμή, αφού όμως πρώτα υπέστη τεράστια αγωνιστική ζημιά, είχε αποχωρήσεις (Νταμπίζας), αλλά παράλληλα το έστριψε κι ο προπονητής του (Δώνης), όταν κατάλαβε τι έκανε λάθος. Άλλαξε σύστημα και τρόπο παιχνιδιού, βρήκε σταθερές, με βάση το υλικό του, το μάζεψε. Ότι δεν κάνει δηλαδή εδώ κι εβδομάδες ο Πογιάτος...

ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ

Και κάτι άλλο πολύ βασικό: Επειδή στις στραβές είναι πολύ εύκολος ο μηδενισμός των πάντων... Το ρόστερ του Παναθηναϊκού και δη οι παίκτες που ήρθαν -στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον- ούτε σαπάκια είναι, ούτε κακοί ποδοσφαιριστές είναι. Το τρόπος με τον οποίο «οικοδομήθηκε» το συγκεκριμένο ρόστερ, γι’ αυτό που ήθελε να υπηρετήσει αγωνιστικά ο προπονητής του, ήταν πέρα για πέρα λάθος. Κι αυτό είναι ένα από τα βαθύτερα αίτια (αν όχι το Νο1) γι’ αυτό το στραβό και «ξινό» που βλέπουμε τόσες εβδομάδες στο γήπεδο σε φιλικά κι επίσημα.

Δεν αποκτήθηκε κεντρικός χαφ. Γιατί με βάση το 4-3-3 που θα έπαιζε ο Πογιάτος, κρίθηκε πως οι επιλογές που υπήρχαν στο "6" και στο "8", θα... έφταναν. Και στο... βωμό του "ιερού" 4-3-3, βαφτίστηκαν "8άρι" ο Βιγιαφάνιες (που ήταν επιλογή/μεταγραφή Αλαφούζου) και ο Μπουζούκης, κλήθηκε να γίνει box-to-box ο Αγιούμπ ενώ βάσει τρεξιμάτων και χαρακτηριστικών δεν είναι "8άρι" αλλά "10αροειδές" κι αποφασίστηκε να επενδύσει η ομάδα στους Αλεξανδρόπουλο και Σερπέζη. Απ’ τη στιγμή δε, που ο τελευταίος ξεπετάχθηκε στην προετοιμασία κι έδειξε ότι το αξίζει. Για το τελευταίο σκέλος (τους δύο μικρούς) θα συμφωνήσω, όμως με βάση τους συγκεκριμένους παίκτες και τα χαρακτηριστικά τους, είναι δυνατόν να μην διαπιστώνει τεχνικός διευθυντής και προπονητής πως υπάρχει έλλειμμα σε τρεξίματα, ένταση και δημιουργία μπροστά από τον Κουρμπέλη.

Ναι, υπήρξε η ατυχία με τον τραυματισμό του Βιγιαφάνιες που τώρα πάει να συνέλθει και να «επιστρέψει», αλλά στη ζωή πρέπει και να προβλέπεις και να είσαι πάντα έτοιμος για όλα.

Ο ΑΝΟΥΑΡ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΤΡΕΜ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ

Είναι δυνατόν, να έχεις τον Ανουάρ, που σου κάλυπτε τις τρύπες και στο "6" και στο "8" -και ειδικά στο φινάλε της περσινής σεζόν ήταν σούπερ στα playoff- και η πρώτη σου κίνηση να μην είναι η επέκταση του δανεισμού του; Και μην τρελαθούμε τώρα, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για το κόστος κι ότι τα πιο πολλά λεφτά για τον χαφ, έφυγαν πάνω στην επέκταση του Μακέντα. Οι όροι με τους οποίους τον πήρε δανεικό το ΑΠΟΕΛ από τη Βαγιαδολίδ (50-50 το συμβόλαιό του, κανένα ενοίκιο, καμία υποχρεωτική οψιόν αγοράς, κοινώς "...πάρτε τον να αδειάσουμε λίγο το ρόστερ μας"), εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Ρόκα!

Επίσης, πατώντας στο «δογματικό» 4-3-3 του «...θα ζήσω και θα "πεθάνω" με τις ιδέες μου και τα πιστεύω μου» Πογιάτος, ο Παναθηναϊκός πήρε δύο εξτρέμ -Αϊτόρ και Σαβιέρ- προκειμένου να βρει παίκτες που θα του έκαναν τη «διαφορά» στο «ένας με έναν» και θα άπλωναν περισσότερο το παιχνίδι του. Κι ο καλύτερος εξτρέμ του παραμένει (με διαφορά κιόλας) ο Χατζηγιοβάνης. Μια χαρά ποιοτικά χαρακτηριστικά έχει ο Αϊτόρ, αλλά ούτε ταχύτητα και ικανότητα βγάζει (για την ώρα) στο "ένας με έναν", ούτε συγκέντρωση έχει στην τελική προσπάθεια έχει (στην ευκαιρία από τα δύο μέτρα του 67ου λεπτού, "δάκρυσαν" ο Τζίμις Πατίκας και ο Σάντορ Τόργκελε). Ο δε Σαβιέρ, είναι κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα σε "8άρι" και ακραίο επιθετικό, με σωστή τακτική παιδεία. Και αντίστοιχο ταβάνι. Εξτρέμ, με την έννοια του όρου, όπως τον γνωρίζουμε πάντως, δεν είναι...

ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ... ΚΑΡΔΕΡΙΝΑΣ

Όλα τα παραπάνω εκτός απ’ τον Ρόκα (που έχει μαζί με τον Αλαφούζο την κεντρική ευθύνη), «ακουμπούν» και το πεδίο δουλειάς του Πογιάτος. Όταν λες και ξαναλές και ξαναλές πως "θέλω χρόνο", ε, κάνε κάτι κι εσύ σενιόρ για να τον «κερδίσεις» αυτό το χρόνο. Προσαρμόσου πάνω στο υλικό που έχεις, «ψάξου» πάνω στο τι μπορεί να σου δώσει το ρόστερ που έχεις διαθέσιμο αυτή τη στιγμή, βάλε τα κουτάκια σε μία καλύτερη βάση, δοκίμασε πράγματα. Το 4-3-3 δεν βγαίνει με τους παίκτες που διαθέτεις. Και με Μακέντα, Καρλίτος μαζί στην ενδεκάδα.

Ο δε Ισπανός όταν παίζει μόνος του, δίχως στήριγμα, στην κορυφή της επίθεσης εξαφανίζεται. Όχι γιατί δεν είναι καλός εκτελεστής (μέσα στο κουτί θα τη στείλει προς τα μέσα με χίλιους-δυο τρόπους), αλλά γιατί έχει φυσική κατάσταση... καρδερίνας, που έλεγε κάποτε κι ο συχωρεμένος Βαγγέλης Αλυσανδράτος για πολλούς από εμάς, όταν παίζαμε στο πρωτάθλημα Τύπου. Και τον «καταπίνουν» τα αντίπαλα, σέντερ-μπακ, ιδίως όταν δεν αισθάνονται «απειλή» από τους εξτρέμ σου.

Το 2013 ο Γιάννης Αναστασίου, ξεκίνησε τη σεζόν με ολλανδικό 4-3-3, έχοντας μόνο έναν καθαρό εξτρέμ (κι αυτόν προβληματικό λόγω τραυματισμών), τον Μπαϊράμι. Όταν το πήρε... γραμμή πως δεν μπορούσε να το υπηρετήσει η ομάδα του όλο αυτό, το γύρισε σε ρόμβο και πήρε το Κύπελλο, βγήκε πρώτος στα playoffs και νίκησε 3-0 τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.

Δεν θέλει μαγικά. Ευελιξία θέλει και αντίληψη των δεδομένων της στιγμής. Προς το παρόν και τα δύο αγνοούνται από τους Ρόκα και Πογιάτος. Μέχρι την επόμενη γκέλα, που θα φέρει και το διαζύγιο.