Ήταν νομοτελειακό πως μετά τους Ντάνι Πογιάτος και Τσάβι Ρόκα, θα ερχόταν και η ώρα των παικτών του Παναθηναϊκού για να τα "ακούσουν" χοντρά για το εξοργιστικό ξεκίνημά τους στο πρωτάθλημα και το ντροπιαστικό 2 βαθμοί σε 4 ματς. Ουδείς (δικαιούται να) είναι στο απυρόβλητο και σίγουρα (και) οι ποδοσφαιριστές του τριφυλλιού, έχουν αντίστοιχα μεγάλη ευθύνη για όλα όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής.

Σ’ αυτή την υπέροχη χώρα της απόλυτης υπερβολής, ωστόσο, τα πάντα περνούν πολύ εύκολα απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Στον δε Παναθηναϊκό, όλο αυτό έχει γίνει... εθνικό σπορ τα τελευταία χρόνια. Πάντα να φτάνουν όλα και όλοι, στα άκρα για να προκύπτουν "κατηγορούμενοι".

Ήταν υπερβολικός και παράταιρος για την ιστορία του κλαμπ και του τι σημαίνει Παναθηναϊκός, ο πανηγυρισμός του Μακέντα στη φάση του 2-2 στο 94’; Ναι... Ουδείς στον σύλλογο πρέπει να πανηγυρίζει ισοπαλίες, πόσω μάλλον σε ματς όπου οι πράσινοι έχουν αυτοκτονήσει ποδοσφαιρικά με δώρα γκολ προς τους αντιπάλους κι όφειλαν να έχουν καθαρίσει απ’ το πρώτο ημίχρονο, αλλά κατάφεραν (πάλι) να χάσουν τα... άχαστα. Όμως υπάρχει κι ένα "αλλά"

Ας αφήσουμε όλοι λίγο στην άκρη το εύκολο ανάθεμα κι ας μπούμε για δευτερόλεπτα στο μυαλό του Μακέντα και του κάθε Μακέντα. Που έχει χάσει πέναλτι ανατροπής στο 54’ (κάποια στιγμή θα πρέπει να το δουλέψουν κι αυτό το θέμα στην ομάδα, έχει χαθεί πάρα πολλά τα τελευταία τρία χρόνια), έχει δει την ομάδα του να σπαταλάει κάθε ευκαιρία που δημιούργησε, έχει πάνω της πέντε... τόνους πίεσης (που όλο το κλαμπ δημιούργησε βεβαίως, με το κακοδομημένο σετάρισμα της ομάδας) και σημειώνει στην τελευταία φάση του αγώνα ένα γκολ, που της γλιτώνει κάτι... Έστω έναν... ρημαδοβαθμό!

Κι έχει κι απ’ το απέναντι... μπαλκόνι κι έναν ανεκδιήγητο τύπο να του βρίζει απ’ το πρώτο λεπτό στα ιταλικά, ότι υπάρχει από το γενεαλογικό του δέντρο. Θα μου πείτε "...ναι ρε φίλε, αλλά δεν μπορεί να λειτουργεί κι ο Ιταλός εκδικητικά” να ψάχνει το γκολ της εξιλέωσης εξεζητημένα και να μην κοιτάει το ομαδικό καλό".

Ρε μαζί σας, μ…α έχει κάνει, με την όλη θολούρα του απ’ το 54’ και μετά, αλλά είναι ωραίο να το λέμε αυτό πίνοντας το φρέντο μας παρέα με ένα τσιγάρο, χωρίς να έχουμε 200 σφυγμούς κι όλη αυτή την πίεση που κουβαλούσε και κουβαλάει ο Μακέντα (και ο κάθε Μακέντα). Επειδή είναι θεωρητικά εκ των ηγετών αυτής της ομάδας και πρέπει διαρκώς να το δείχνει. Ναι, γι’ αυτό στην τελική πληρώνεται, όμως ειλικρινά παιδιά, ο... αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Δηλαδή με το να ακούει ο Ιταλός τα... πάντα από το χθες (18/10) βράδυ και με το να εισπράττει τέτοια απαξίωση (μαζί με τους υπόλοιπους) απ’ όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, θεωρούμε ότι στο τέλος της ημέρας θα υπάρξει κέρδος; Ότι πήρε το μήνυμα και στο επόμενο ματς με το Βόλο θα κάνει χατ-τρικ; Τι να πω; Μακάρι, αλλά το παρελθόν άλλα έχει δείξει...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... ENTERTAINER

Πάμε τώρα και στον Χατζηγιοβάνη. Στα 23 και κάτι πλέον ο Τάσος, δεν είναι πια ο "Τασούλης από τη Μυτιλήνη" που μόλις μπήκε στην ομάδα. Και θα πρέπει να αντιληφθεί τώρα, στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του, πως δεν είναι... entertainer, αλλά ένας ποδοσφαιριστής με πολλά χαρίσματα, τα οποία όμως πρέπει να τα εκμεταλλευτεί.

Το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να κλείσει τα αυτιά του, να φέρει το μυαλό του σε μία σειρά, να μάθει να διαχειρίζεται την πίεση και την κριτική και να βάλει κάτω τον... πισινό του και να δουλέψει μέχρι τελικής πτώσεως με έναν κανονικό προπονητή.

Να γίνει πιο αποφασιστικός στα τελειώματά του, να αρχίσει να ζυμώνει την προσωπικότητά του και να κουλαντρίσει επιτέλους την ευμετάβλητη ψυχολογία του. Ναι, θα ακούσει κριτική για το χθεσινό ματς, όχι όμως ισοπέδωση και κατάρες. Πόσο ακόμα θα χάνεται το μέτρο σ’ αυτή την ομάδα;

ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΕΣ

Ουδείς διαφωνεί ότι ο Παναθηναϊκός «πούλησε» φθηνά άλλους δύο βαθμούς στο Ηράκλειο. Σε ματς που ΕΠΡΕΠΕ να έχει πάρει με κάθε τρόπο. Απ’ την άλλη όμως είναι ξεκάθαρο πως (αυτή τη στιγμή) δεν έχουμε να κάνουμε με κανονική ομάδα, αλλά με ένα σύνολο που οικοδομήθηκε πολύ λάθος, χωρίς αρχές, σταθερές κι ένα σημείο αναφοράς.

Και στην παρούσα φάση άπαντες μέσα στα αποδυτήρια είναι πέρα για πέρα «θολωμένοι». Απ’ τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο! Πίεση, άγχος, λάθος αποφάσεις, παιδαριώδεις αντιδράσεις, φθηνά γκολ, άμυαλες εκτελέσεις. Σε μία κανονική ομάδα, ο Βέλεθ δεν θα έκανε ποτέ αυτή τη γκέλα στη φάση που κέρδισε άκοπα ο ΟΦΗ το κόρνερ για το 2-1. Ούτε ο Χάτζη "κορδελάκια" και "φιοριτούρες" έξω από την περιοχή με δύο παίκτες κολλημένους πάνω του…

Η... ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ

Αλλά, διάολε, δεν είναι για... πέταμα αυτό το υλικό. Έναν κανονικό προπονητή χρειάζεται (σε πρώτη φάση) ο Παναθηναϊκός. Για να «ξεζουμίσει» τα ουκ ολίγα καλά στοιχεία του ρόστερ του, να περιορίσει ή να μακιγιάρει τα κενά και τα ελαττώματά του, να ξαναδώσει αρχές στο παιχνίδι της και να ξεμπλοκάρει το μυαλό όλων. Μήπως και σωθεί ότι... σώζεται από μία σεζόν, που μοιάζει σαν να έχει ήδη καταδικαστεί πριν βγει καλά-καλά ο Οκτώβρης.

Κι ο Μπόλονι είναι κανονικός προπονητής, με τα προτερήματά του και τα ελαττώματά του. Το θέμα είναι να του δοθεί -όχι ο χρόνος- αλλά το κατάλληλο περιβάλλον για να δουλέψει με το δικό του τρόπο στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, όση πίεση κι αν έχει πέσει πάνω σε όλο τον οργανισμό του Παναθηναϊκού.

Το να καις μέσα σε ένα βράδυ τα πάντα, είναι πάντα η... εύκολη (αλλά και πολύ δαπανηρή, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν) λύση. Το να προσπαθείς να βάλεις λίγη ποδοσφαιρική λογική στον οργανισμό σου, είναι πάντα το πιο δύσκολο μονοπάτι. Ε, ας το δοκιμάσουν μια φορά στον Παναθηναϊκό, δεν είναι... πυρηνική φυσική!