Εννοείται πως μέχρι την εκκίνηση της καλοκαιρινής προετοιμασίας του Παναθηναϊκού στις 14 Ιουνίου, όλη η κουβέντα (ρεπορταζιακή και μη) θα περιστραφεί ως επί το πλείστον γύρω από τα μεταγραφικά των "πράσινων".

Και τις κινήσεις ενίσχυσης που -με βάση τις δεσμεύσεις που υπήρξαν- θα πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα, μετά και την επισημη πρόσληψη του Γιάννη Παπαδημητρίου στη θέση του τεχνικού διευθυντή το Σάββατο (20/5), για την ποιοτική αναβάθμιση της ομάδας στις θέσεις που έχουν εντοπιστεί οι μεγαλύτερες "αδυναμίες" κυρίως δημιουργικά/μεσοεπιθετικά.

"Μεγαλώνοντας" αντίστοιχα το ρόστερ, δεδομένου ότι έρχεται μία ακόμη πιο ανταγωνιστική κι απαιτητική σεζόν, που πιθανότατα θα συνοδευτεί από +50 αγώνες σε Ελλάδα κι Ευρώπη.

Είναι επίσης ξεκάθαρο πως ο Παναθηναϊκός επιβάλλεται με τη συνεργασία των Γιοβάνοβιτς-Παπαδημητρίου (και τον τελικό λόγο στον Σέρβο ως προς τις αποφάσεις) να ισχυροποιήσει ακόμη περισσότερο τη βάση που έχει χτίσει την τελευταία διετία, ανεβάζοντας το ποιοτικό (πρωτίστως) και ποσοτικό βάθος του δυναμικού του, για να πάει τη νέα σεζόν ως το τέλος του δρόμου και να κόψει τούτη τη φορά πρώτος το νήμα.

Βρίσκοντας παράλληλα, τρόπους (ως διοίκηση και ιδιοκτησία) για να αντιδράσει πολύ πιο αποτελεσματικά και να προλαβαίνει τις (ουκ ολίγες) "τρικλοποδιές" που δεδομένα θα επιχειρήσουν να βάλουν στη διαδρομή του Παναθηναϊκού...

Μέχρι να φτάσουμε όμως να μιλάμε για τα αμιγώς αγωνιστικά και το πώς θα πρέπει να εκτελεστεί ο σχεδιασμός της επόμενης σεζόν, επιβάλλεται για λίγες μέρες ένα μεγάλο "διάλειμμα", προκειμένου να γίνει μία συνολική κουβέντα για τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό.

Μετά και τις χθεσινές (19/5) τελικές υπογραφές του Δήμου Αθηναίων με την κοινοπραξία που θα το κατασκευάσει, δεν είναι πια κάτι που (θα) γίνει, αλλά... έρχεται και θα είναι έτοιμο το καλοκαίρι του 2026.

Η διαφορετικότητά του ως σύλλογος

Κατανοώ απόλυτα πως υπάρχουν πολλοί φίλοι του "τριφυλλιού" που δεν ψήνονται με την προοπτική της αποχώρησης απ’ τη Λεωφόρο και τη μετακόμιση του συλλόγου στον Βοτανικό. Το δέχομαι, το σέβομαι απόλυτα, είναι κάτι πολύ ξεκάθαρο στα μάτια μου, διότι πάντοτε, -εις τους αιώνας των αιώνων- η "καρδιά" του Παναθηναϊκού θα είναι πάντα στη Λεωφόρο.

Υπάρχουν επίσης πολλοί άλλοι φίλοι της ομάδας που είναι απόλυτα θετικοί στο πρότζεκτ που έρχεται και λαχταρούν να δουν τον Παναθηναϊκό σε ένα νέο σύγχρονο γήπεδο, αντάξιο του πρεστίζ και της ιστορίας του.

Κανείς δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο Παναθηναϊκός απ’ τον άλλο. Γι’ αυτό άλλωστε ξεχώριζε και θα ξεχωρίζει πάντα αυτός ο σύλλογος, διότι διαθέτει πάντα μία βάση η οποία έχει -και θα έχει- το θάρρος της γνώμης της και θα περιέχει μία διαφορετικότητα και πολυσυλλεκτικότητα στις απόψεις της.

Αυτό που χρειάζεται όμως να έχουν όλοι στο μυαλό τους, είναι πως στο τέλος της ημέρας, ο Παναθηναϊκός είχε κι έχει ανάγκη ένα νέο γήπεδο. Ένα γήπεδο που θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα εκατομμύρια των οπαδών του και θα του δώσει μία άλλη δυναμική στην εποχή που ζούμε και σ’ αυτή που έρχεται.

Όλα καταλήγουν σε ένα πράγμα και μόνο

Θα ήθελα μέσα απ’ την καρδιά μου (πραγματικά μέσα απ’ την καρδιά μου) να μπορούσε να γίνει το νέο "σπίτι" του Παναθηναϊκού, εκεί, στην ιστορική βάση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ειλικρινά θα το ήθελα πάρα πολύ...

Κι επειδή εκεί "ένιωσα" (προσωπικά) πριν από πολλά χρόνια τι σημαίνει Παναθηναϊκός (κι όχι βεβαίως στο άψυχο και ψυχρό ποδοσφαιρικό ΟΑΚΑ) και διότι εκεί μεγάλωσε κι ο πατέρας μου, όταν ήρθε το 1953 σε ηλικία 12 χρονών από τη Μυτιλήνη με κοντά παντελονάκια, πηδώντας τις (τότε) μάντρες για να δει προπονήσεις, μόλις τελείωνε τη δουλειά στο παγοπωλείο του γαμπρού του, 200 μέτρα μακριά απ’ το γήπεδο.

Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους γήπεδο αντάξιο της ΙΣΤΟΡΙΑΣ του Παναθηναϊκού, κρίθηκε πως δεν μπορούσε να γίνει στον ίδιο χώρο. Έχω διαβάσει κι έχω ακούσει εκατοντάδες γνώμες, άρθρα κι απόψεις επ’ αυτού.

Τις σέβομαι και τις ακούω όλες. Το ξαναγράφω, εδώ δεν ψάχνει κανείς να βρει ποιος είναι περισσότερο... Παναθηναϊκός απ’ τον άλλο. Το "πλήρωσε" το συγκεκριμένο ο σύλλογος για πολλά χρόνια κι ως οργανισμός έβαζε... βούτυρο στο ψωμί όλων των απέναντι, που αθόρυβα ο καθείς τους έκανε τη "δουλειά" του εις βάρος του "τριφυλλιού".

Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι η ουσία κι όλα καταλήγουν σε ένα πράγμα: Το πόσο πολύ έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός ένα νέο, σύγχρονο ποδοσφαιρικό "σπίτι", αλλά και νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις για τον Ερασιτέχνη.

Ο ενωμένος Παναθηναϊκός απέναντι σε όλους

Αυτό που δεν έχει ανάγκη ο σύλλογος είναι η διχόνοια. Το μεγαλύτερο βάσανο που κουβαλούσε διαχρονικά ο Παναθηναϊκός από τις πρώτες δεκαετίες του, μέχρι σήμερα. Αντιθέτως, αυτό που έχει ανάγκη όλος ο Παναθηναϊκός είναι να προχωρήσει ενωμένος στα χρόνια που θα έρθουν.

Σε μία εποχή που όλοι οι "απέναντι", όλος μα όλος ο ανταγωνισμός του έχει γίνει μπετόν-αρμέ κι έχει συσπειρωθεί ξεχωριστά (κι εναντίον του) -απ’ το πιο μικρό "επικοινωνιακό" κομμάτι, μέχρι το πιο σύνθετο αγωνιστικό ή παρασκηνιακό- ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός δεν έχει περιθώριο να μπαίνει σε αέναες διαδικασίες εσωστρέφειας κι εσωτερικής διχόνοιας.

Επιμένω, είναι ότι πιο υγιές να υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις και πρέπει να ακούγονται όλες. Όμως στο φινάλε θα πρέπει να κυριαρχεί η ενότητα και μία κοινή πορεία, ένα κοινό "μέτωπο" απέναντι σ’ όλους όσοι έτριβαν τα χέρια τους με ικανοποίηση, όσο έβλεπαν τον Παναθηναϊκό να "τρώγεται" με τις σάρκες του.

Η ώρα να διεκδικήσει πίσω όσα στερήθηκε

Μπορεί για πολλούς, αυτά που λέω και γράφω, να ακούγονται στα δικά τους μάτια ως μ...ς, όμως ειλικρινά το πιστεύω και πάντα θα το πιστεύω και θα το νιώθω πως ο σύλλογος δεν έχει πια άλλα περιθώρια για άλλη διχόνοια. Η ενότητα και τα αμέτρητα sold out στη Λεωφόρο που έζησε ξανά όλος ο Παναθηναϊκός την τελευταία διετία με όσα έκαναν μέσα στο γήπεδο (με τον ιδρώτα τους και μόνο) ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του, πρέπει να είναι ο οδηγός κάθε φίλου της ομάδας για το μέλλον.

Το νέο γήπεδο που "έρχεται" είναι η τελευταία και η πιο μεγάλη "στάση" προς την κανονικότητα του Παναθηναϊκού. Οι νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις του Ερασιτέχνη στον Βοτανικό το ίδιο.

Το κλειστό μπάσκετ του ΟΑΚΑ -εκεί όπου μεγαλούργησε επί δεκαετίες η μεγαλύτερη ομάδα που έχει αναδείξει ο ελληνικός αθλητισμός- το οποίο πέρασε πια στα χέρια της ΚΑΕ για τα επόμενα 49 χρόνια, είναι η πιο μεγάλη "στάση" προς την επιστροφή στην κανονικότητα (και) του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Τώρα ισχύει πιο έντονα από ποτέ το ιστορικό πανό "UNITED WE STAND, DIVIDED WE FALL". Γιατί τώρα, αλλά και τα επόμενα χρόνια ήρθε η ώρα να διεκδικήσει ο Παναθηναϊκός -με άλλους "όρους" πια- και να ξαναπάρει πίσω όλα όσα στερήθηκε από διάφορους...