Είναι τεράστιο το "πάγωμα" ακόμα... Όσες μέρες κι αν περάσουν -τρεις, δεκατρείς, εκατόν τρεις- το μυαλό αδυνατεί να το πιστέψει, να το χωνέψει αυτό που έχει συμβεί. Είναι τόσο θλιβερό, τόσο τραγικό απ’ την αρχή ως το τέλος, όλο αυτό που συνέβη με τον Τζορτζ Μπάλντοκ, που δεν μπορείς, αδυνατείς να το διαχειριστείς, να το συνειδητοποιήσεις πως μπορούν να διαλυθούν όλα απ’ τη μία στιγμή στην άλλη, μέσα σε λίγες ώρες, μέσα σε ένα βράδυ. Κι όλο αυτό σε βυθίζει αμέσως, αντανακλαστικά, στις δικές σου σκέψεις: "Είναι καλά τα παιδιά στο σπίτι;". "Γύρισαν απ’ την προπόνηση;". "Πρόσεχε...".

Η τραγωδία περνάει ενσυνείδητα μέσα σου. Γιατί σε κάνει να σκέφτεσαι βασανιστικά, πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα, αλλά και πόσο αδύναμοι είμαστε μπροστά στη Μοίρα. Στο άγνωστο που δεν ξέρεις τι μπορεί να ξημερώσει για τον καθένα μας. Και είναι ακόμη πιο θλιβερό το γεγονός πως πρέπει να συμβεί κάθε φορά ένα τόσο τραγικό συμβάν, για να βάλουμε το μυαλό μας στη διαδικασία να σκεφτεί τι αξίζει και τι όχι σ’ αυτή τη ζωή, έχοντας "χαθεί" πια ο καθένας μας στην καθημερινότητά του.

Αυτή η πληγή δεν μπορεί και δεν θα κλείσει... Θα είναι πάντα εκεί, μια σκληρή ανάμνηση που θα σημαδεύει για μια ζωή, όσους έζησαν τον Τζορτζ από κοντά σε Αγγλία και Ελλάδα, την οποία όμως θα καλύπτουν πιο ζωντανές οι εικόνες και οι μνήμες που άφησε πίσω του ο Μπάλντοκ στον κάθε ένα.

Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν τον "έζησε" τόσο πολύ, μόλις 4 μήνες ανήκε στους "πράσινους", όμως όσοι ήταν εκεί μαζί του, όσοι τον συναναστράφηκαν όλο αυτό το διάστημα έχουν φυλακίσει πια μέσα τους μόνο καλές αναμνήσεις. Γιατί ήταν ένας τέτοιος τύπος, γεμάτος από θετική ενέργεια κι αύρα, ακόμη και στις πιο μεγάλες δυσκολίες.

Το ίδιο και τα παιδιά της Εθνικής Ομάδας, αυτή η φουρνιά που ήταν μαζί του τα τελευταία δύο χρόνια και τον ένιωθε κομμάτι της, αδερφό της. Και του προσέφερε τη μεγαλύτερη τιμή, το πιο ξεχωριστό "αντίο" με αυτό που έκανε το βράδυ της Πέμπτης (10/10) στο Γουέμπλεϊ.

Σε μια βραδιά αποκλειστικά δική του, σε μία (ιστορική, αλλά όχι για ποδοσφαιρικούς λόγους) στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στα βιβλία, ως μία νίκη "εις μνήμην Τζορτζ Μπάλντοκ". Η πρώτη επί της Αγγλίας, η πρώτη στην Αγγλία, εκεί όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε κι έζησε μέχρι πριν λόγους μήνες ο Τζορτζ. Αλήθεια ρε ζωή, τι παιχνίδια κάνεις πια;

Καμιά χαρά δεν κάνει, ότι ο πόνος στην ψυχή

Ο υπέροχος Θάνος Ανεστόπουλος είχε τραγουδήσει για πρώτη φορά το 2003 με τα Διάφανα Κρίνα στις "Μνήμες του νερού" πως "...καμιά χαρά δεν κάνει, ότι ο πόνος στην ψυχή". Αληθινά ταιριαστό με την τραγικότητα της στιγμής και μ’ αυτό που ένιωσε και νιώθει ο καθένας στο άκουσμα του χαμού του Μπάλντοκ.

Ωστόσο, αυτή η νίκη το βράδυ της Πέμπτης κι όσοι συμβολισμοί τη συνόδευσαν, ήρθε να δώσει ένα μικρό φως και να φέρει ένα μικρό χαμόγελο. Μαραμένο, αλλά τόσο πολύτιμο αυτές τις ώρες...

Η δε ομιλία του Τάσου Μπακασέτα στα αποδυτήρια πριν απ’ τον αγώνα με τους Άγγλους στο Γουέμπλεϊ ήταν ο πιο συγκλονιστικός όρκος που έχει υπάρξει ποτέ. "Ο καθένας μας ας θυσιάσει τον εαυτό του, για να τιμήσουμε τον Τζορτζ όπως του αξίζει". Όπως κι έγινε λίγο μετά στο γήπεδο. Αλήθεια ποιος δεν έκλαψε αντικρίζοντας στο βίντεο την ιερότητα της στιγμής του όρκου στα αποδυτήρια, ποιος δεν "λύγισε" αντικρίζοντας τον αρχηγό της Εθνικής να κρατάει τη φανέλα του Μπάλντοκ προς τον κόσμο και να αδυνατεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, τόσο ο ίδιος όσο κι όλα τα άλλα παιδιά της "γαλανόλευκης". Συγκλονιστικές, σπαραχτικές εικόνες που δεν θα φύγουν ποτέ απ’ το μυαλό κανενός.

Είναι τιμή όλων μας που η Εθνική Ομάδα έχει αυτόν τον αρχηγό. Είναι τιμή όλων μας που η Εθνική Ομάδα έχει αυτούς τους παίκτες κι αυτόν τον προπονητή. Που σ’ αυτή την τραγωδία, κουβάλησαν μέσα τους όλο αυτό το βάρος και βγήκαν να παίξουν και ΤΙΜΗΣΑΝ τον νεκρό αδερφό τους. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας πιο συγκλονιστική στιγμή...

Το "βάρος" και ο πόνος των συμπαικτών του

Το ίδιο "βάρος" και τον ίδιο πόνο θα κουβαλούν στην ψυχή τους από εδώ και πέρα και οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Όπως ακριβώς το έγραψαν και συνυπέγραψαν όλοι μαζί, λίγες ώρες μετά την τραγωδία. "Ο George μας, ο συμπαίκτης μας, ο φίλος μας, ήταν και είναι οικογένεια μας... Κι όταν ένα μέλος χάνεται, ένα κομμάτι λείπει και θα λείπει για πάντα. Σε μια τέτοια στιγμή τα λόγια περισσεύουν... Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο μας για την απώλεια του αδερφού μας".

Οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους μας τι πρέπει να κάνουν για να τιμήσουν τη μνήμη του. Και θα την τιμήσουν, έχοντας μπροστά τους σε λίγες μέρες άλλη μία πάρα πολύ δύσκολη στιγμή μπροστά τους, στο τελευταίο "αντίο" που θα τελεστεί στο τέλος της επόμενης εβδομάδας στην Αγγλία.

Το θέμα πλέον είναι πως θα τον τιμήσουμε κι εμείς όλοι, οι "απ’ έξω". Πόσο θα μας κάνει αυτή η τραγωδία να αναλογιστούμε την αξία που έχει να γίνουμε όλοι μας λίγο καλύτεροι άνθρωποι σε όλα. Πόσο θα κρατήσει κλειστό το στόμα ή το πληκτρολόγιο στην άκρη, ο επόμενος που θα σκεφτεί να... ευχηθεί "ψόφους" κι ένα σωρό άλλα, στον έναν και στον άλλο αθλητή ή στον οποιονδήποτε. Πόσο θα κάνει τον καθένα μας ένα τόσο τραγικό συμβάν να συνειδητοποιήσει αυτά που έχουν πραγματική αξία στη ζωή.

Αυτή, ναι, θα ήταν η δική μας "τιμή" προς τον Τζορτζ και το αγοράκι που αφήνει πίσω του. Αντίο Starman...