Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει να μαθαίνει πια, στο πως πρέπει να "καθαρίζει" με... στυλ και σχετική ευκολία παιχνίδια σαν και το χθεσινοβραδινό (Σάββατο 12/12) με τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Λεωφόρο, αποτυπώνει -αν μη τι άλλο- μία ξεκάθαρη πρόοδο.

Μία σκέψη δευτερολέπτων στο τι βλέπαμε στους δύο πρώτους μήνες της σεζόν και στο πόσους βαθμούς πέταξαν οι "πράσινοι" στα... σκουπίδια (ειδικά) σε τέτοια ματς, αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της προόδου. Και σε απλά... μαθηματικά, αν το θέλετε: Στους τρεις τελευταίους αγώνες, ο Παναθηναϊκός πήρε όσους βαθμούς έβαλε στο σακούλι στα πρώτα 9 ματς της σεζόν!

Μα κυρίως βελτιώθηκε πολύ σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού του, απ’ τη στιγμή που "μπήκε" στη (βασική) "μηχανή" του ο κύριος με το "19" στην πλάτη. Ο Λούκας Βιγιαφάνιες. Διόλου τυχαία η (συνολική) μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού προς το καλύτερο σ’ αυτά τα τρία ματς που ο Αργεντινός μεσοεπιθετικός πήρε φανέλα βασικού απ’ τον Λάζλο Μπόλονι, αφήνοντας πίσω του αυτό το πρώτο πολύ δύσκολο τρίμηνο με τον τραυματισμό του στον προσαγωγό.

Και είναι αλήθεια πως με τον "Βίγια" στην ενδεκάδα του το "τριφύλλι" άρχισε να αλλάζει όχι μόνο αγωνιστικά, δημιουργικά, παραγωγικά (τρίτο ματς που βάζει δύο γκολ, όταν στο ξεκίνημα της χρονιάς έμπαινε γκολ κι άναβαν από μόνα τους τα... καπνογόνα), αλλά και... ψυχολογικά.

Υπάρχει πλέον ένα μεγάλο "σημείο αναφοράς" στην ενδεκάδα! Ο παίκτης που δεν θα φοβηθεί να πάρει τη μπάλα στις ζώνες που "καίνε", εκείνος που θα λάβει τις σωστές αποφάσεις και πρωτοβουλίες και θα κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για τους συμπαίκτες του.

Απ’ τη στιγμή δε, που ο Μπόλονι βρήκε ένα σχήμα ως "σταθερά" στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, ο Βιγιαφάνιες είναι εκείνος που έρχεται για να του κάνει τη διαφορά και να του δώσει όλα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, που δεν στο πρώτο διάστημα της χρονιάς το "τριφύλλι".

ΠΟΛΥ ΠΙΟ "ΓΕΜΑΤΟΣ"

Στα δικά μου μάτια, είναι επίσης πολύ σημαντικό και κάτι άλλο: Ο "Βίγια" επέστρεψε έπειτα από 2,5 χρόνια στην Ελλάδα, πραγματικά "άλλος" παίκτης. Με πολύ πιο γεμάτο, ποδοσφαιρικό "πακέτο". Στην πρώτη του διετία στον Παναθηναϊκό (Ιανουάριος 2016-Ιανουάριος 2018) ήταν ένας μεσοεπιθετικός που δεν μπορούσες να τον "περιγράψεις" στο 100% ως προς τη θέση του. Ήταν περισσότερο "10ροειδές"; Ήταν ένα "10άρι"... μπερδεμένο από τη δυνατότητα που του έδιναν τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του να παίζει κι ως εξτρέμ; Ήταν ένας πιο ντελικάτο "8άρι" σε 4-3-3;

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης ήταν εκείνος που προσπάθησε να τον βάλει σε λίγο πιο οριοθετημένα αγωνιστικά "καλούπια", στον ένα και κάτι χρόνο που συνεργάστηκαν μαζί κι όπως φάνηκε ήταν κι αυτός που του έδωσε την πρώτη κατεύθυνση. Όμως είναι αλήθεια πως σ’ αυτό το διάστημα που έμεινε σε Τουρκία και Μεξικό, ο Βιγιαφάνιες βελτίωσε κι εξέλιξε πολύ το παιχνίδι του. Έμαθε να μην είναι πια απλά ένας παίκτης που θα πηγαίνει στο ένας με έναν και θα αναζητά το πιο δύσκολο, το εξεζητημένο.

Ναι, όποτε του... έπιαναν τα κόλπα του με την ποιότητά του, ήταν πραγματική... απόλαυση και υπέγραφε "ζωγραφιές" μέσα στο γήπεδο. Όμως υπήρχαν μεγάλα διαστήματα που "χανόταν" μέσα στα ματς, δεν είχε διάρκεια. Και σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη... απόλαυση να τον βλέπει κανείς σήμερα, να εμφανίζεται στο γήπεδο όσο το δυνατόν πιο απλός, λιτός, απέριττος, αλλά και ουσιαστικός στο παιχνίδι του.

Και κυρίως να είναι "εκεί"... Στην πρωτοβουλία, στην πάσα, στην ευθύνη, στο "πάμε να νικήσουμε" που μεταφέρει προς όλη την υπόλοιπη ομάδα. Στα "γκάζια" που θα βάλει στους "μικρούς", αλλά και στον έπαινο, στην παρακίνηση όλων προς τον στόχο, στη διάθεση να κρατάει όλη την ομάδα στην "τσίτα".

Δεν είναι τυχαίο επίσης, το γεγονός ότι ο -πάντα "μετρημένος" στα λόγια του- Μπαρτ Σένκεφελντ, του έπλεξε το εγκώμιο την περασμένη εβδομάδα, χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν απ’ τους leaders που έχει αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός. Δείχνει πολλά το πως "αντιμετωπίζουν" τα αποδυτήρια τον Βιγιαφάνιες και πόσο σημαντικός είναι πια για όλους...

ΤΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ...

Αν υπήρχε κάτι "στραβό" στο χθεσινοβραδινό ματς, ήταν όλο αυτό το σκηνικό που εκτυλίχθηκε για ένα με δύο λεπτά, απ’ τη στιγμή που κέρδισε το πέναλτι στο 29’ ο Μακέντα. Γι’ αυτή την κλασική... φαγωμάρα απ’ το πουθενά που έχει γίνει της "μόδας" τα τελευταία χρόνια για το ποιος θα το... εκτελέσει. Και θα λυθεί μόνο με ξεκάθαρη κουβέντα "εντός" και... πρόστιμα που θα "πονέσουν" σε όποιον το ξανακάνει...

Ας υποθέσουμε πως η γενική οδηγία απ’ τον πάγκο -μετά τις εφετινές, άστοχες εκτελέσεις των Μακέντα (στο Ηράκλειο) και Καρλίτος (στο ματς με το Βόλο) είναι να εκτελεί από τα 11 μέτρα ο Χατζηγιοβάνης, απ’ τη στιγμή που εκείνος ήταν εύστοχος στο ματς με τον Απόλλωνα Σμύρνης.

Συγνώμη όμως, όλο αυτό ΔΕΝ δικαιολογεί ούτε στο 1% την όλη στάση του Μυτιληνιού εξτρέμ, όταν ζήτησε να το πάρει πάνω του ο Βιγιαφάνιες κι "αποσύρθηκε" από την όλη διαδικασία ο Μακέντα. Και κυρίως ΔΕΝ δικαιολογεί όλον αυτόν τον εκνευρισμό που έβγαλε μετά ο Χατζηγιοβάνης. Να "μουρμουράει" γιατί δεν τον άφησαν να το εκτελέσει, να του λένε από τον πάγκο να ηρεμήσει, να του βάζει "χέρι" ο Κουρμπέλης και ο Διούδης ως αρχηγοί, να τον πιάνει από τον γιακά τσαντισμένος ο Βέλεθ στο κέντρο του γηπέδου και να του λέει να το "κόψει". Σοβαρά μιλάμε τώρα;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Ο "ΤΑΣΟΥΛΗΣ"

Να με συμπαθάτε, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι εικόνα! Πολύ περισσότερο σε βράδυ που ο Παναθηναϊκός, μπήκε, "καθάρισε" το ματς και πήρε το τρίποντο όπως έπρεπε. Κάποια στιγμή ο Χατζηγιοβάνης θα πρέπει να καταλάβει μέσα του, πως δεν είναι πια ο "Τασούλης" που "ε, παιδί είναι, θα ωριμάσει...". Πατάει πια τα 24, είναι ενεργός παίκτης της Εθνικής Ελλάδας, έχει αρχίσει να στρώνει τον ποδοσφαιρικό δρόμο του, όμως με τέτοια νοοτροπία κάνει (μεγάλο) κακό στον εαυτό του.

"Μουτζούρωσε" χωρίς λόγο, μία τόσο καλή εμφάνισή του μέσα στο χορτάρι, με "παρουσία" και στα δύο γκολ του Παναθηναϊκού, με χαμένη ευκαιρία στο 45’ και πολλές ωραίες ενέργειες. Αυτόν τον Χατζηγιοβάνη έχει ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Όχι το "παιδί" που... θυμώνει επειδή δεν τον "παίζουν" οι μεγαλύτεροι...