Αγάπη και λεφτά

Σε ένα σημείο της αυτοβιογραφίας του ο Μπομπ Ντίλαν αναφέρει: «εκείνο το χρονικό διάστημα ήμουν πολύ καλά. Δεν είχα ανάγκη ούτε από αγάπη, ούτε από λεφτά». Πράγματι… Ο έρωτας και τα λεφτά είναι που δημιουργούν τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Οι καλλιτέχνες, οι πνευματικοί άνθρωποι γενικότερα, μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτά. Κάποιοι μάλιστα έχουν να το λένε: «γυναίκα και δημιουργία δεν πάνε μαζί». Η γυναίκα σε θέλει 100% δικό της. Οτιδήποτε αρέσει σε σένα και προκαλεί το ενδιαφέρον σου, το αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά. Σαν αντίπαλο της. Το μισεί. Στις ομάδες αντίθετα το χρήμα και η αγάπη είναι εκ των ουκ άνευ. Χωρίς λεφτά φυτοζωούν. Χωρίς την αγάπη, χωρίς στήριξη, περιθωριοποιούνται. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται κι ο Παναθηναϊκός: κανένας από τους μετόχους δεν τον αγαπάει και δεν τον στηρίζει οικονομικά. Απογοητευμένος και πελαγωμένος ο κόσμος του γυρίζει την πλάτη. Η καψούρα των 30.000 διαρκείας στην αρχή της σεζόν κατέληξε στα 8.831 εισιτήρια στο πρόσφατο ματς με την ΑΕΚ. Στην αγάπη και στο πάθος του κόσμου στηρίχτηκε πριν τρία χρόνια η ΠΕΚ. Δεν βγήκαν στους δρόμους για το συλλαλητήριο κατά του Βαρδινογιάννη μόνο οι οργανωμένοι. Στο συναίσθημα πόνταρε ο Βγενόπουλος, όταν μίλαγε για «εκατομμύρια πράσινες καρδιές». Η αγάπη του κόσμου σε Παύλο και Θανάση, ήταν το κίνητρο για να πάρει μαζί του τους αδερφούς Γιαννακόπουλους.

Όλα αυτά ήταν πολύ ωραία για να είναι αληθινά. Ο Μεσσίας αποδείχτηκε ψευτοπροφήτης. Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ανδρέα Βγενόπουλο, επειδή λόγω των οικονομικών συγκυριών που προέκυψαν έκανε πίσω. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το 2008 το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης. Ο Βγενόπουλος θα μπορούσε να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. «Τα νέα δεδομένου δεν μου επιτρέπουν να πάρω την ΠΑΕ. Έχω τη δυνατότητα, όμως, να βάζω αυτά τα χρήματα»;

Και να συλλειτουργήσει με τους άλλους μετόχους σύμφωνα με τις νέες συνθήκες. Δεν το έκανε. Αντίθετα έψαξε να βρει προφάσεις ότι δήθεν αποχώρησε πικραμένος και απογοητευμένος. Ο Βγενόπουλος έβαλε κι έχασε κάποια σημαντικά λεφτά στον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό που αποδείχτηκε τελικά ήταν ότι πάνω από όλα αγαπούσε τις φιλοδοξίες του. Το ίδιο ισχύει και για τον Νίκο Πατέρα. Πάντα γινόταν πρόεδρος στα εύκολα. Στα δύσκολα έτρεχε να φύγει πρώτος.

Ο Παύλος έχοντας το μπάσκετ δεν είχε κανέναν λόγο να μπλεχτεί στο ποδόσφαιρο. Πολύ περισσότερο όταν λόγω ηλικίας και των οικονομικών δεδομένων που προέκυψαν δεν υπήρχε καμία προοπτική να πάρει την ΠΑΕ. Μπήκε επειδή αισθάνθηκε σαν Παναθηναϊκός ότι είχε την υποχρέωση να το κάνει. Κι έτσι ύστερα από τρία χρόνια ο Μουτζούρης έμεινε στα χέρια του Τζίγγερ. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν είχε δει ποτέ ζεστά το θέμα «Παναθηναϊκός». Δεν είχε κάνει όπως λέμε την ένεση. Να ασχολείται σε καθημερινή βάση, όπως ο θείος του ο Γιώργος, όπως ο Κόκκαλης, όπως τώρα ο Μαρινάκης. Παρότι έγινε πρόεδρος της Σούπερλιγκα, δεν ζημιώθηκε με το ποδόσφαιρο. Με το συγκεκριμένο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν σαν ξένος. Πέρα από τα λάθη του, είχε άλλη θεωρία και αντίληψη και για αυτό ήταν σε απόσταση από τους οργανωμένους με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να εισπράττει την οργή τους. Η κατάρρευση της πολυμετοχικότητας ήταν μια έμμεση δικαίωση του. Αυτοί δήθεν που αγάπαγαν τον Παναθηναϊκό περισσότερο από αυτόν ι έβαζαν πιο βαθιά το χέρι την τσέπη, έγιναν λαγοί. Ο Βγενόπουλος όχι μόνο δεν αγοράζει την ΠΑΕ, αλλά δεν την παίρνει ούτε και τσάμπα.

Η πρώτη αντίδραση του όταν πλέον έμεινε μόνος του ήταν να δηλώσει ότι περιορίζεται στο 30%. Σε ότι έχει να κάνει δηλαδή με τις υποχρεώσεις του, παίρνοντας κατά κάποιο τρόπο την εκδίκηση του. Ένα τέχνασμα χωρίς ουσία, διότι θέλοντας και μη, ο Μουτζούρης έμεινε στα χέρια του. Αυτός είναι μεγαλομέτοχος αυτός θα κληθεί να πληρώνει από δω και πέρα τη λέζα. Να ορίσει διοίκηση, να προσδιορίσει το μπάτζετ, να πουλήσει ποδοσφαιριστές και να τους αντικαταστήσει μα φθηνούς και ελεύθερους. Μια άχαρη και φθοροποιός διαδικασία. Να μικρύνει ο Παναθηναϊκός στα χέρια του. Σε κανέναν δεν θα άρεσε αυτό, αλλά αν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις θα το κάνει: να πουλήσεις τον Σισέ για να πάρεις τον Μπλάνκο. Από χόμπι που υποτίθεται είναι το ποδόσφαιρο μετατρέπεται πλέον για τον Τζίγγερ σε αγγαρεία. Σε ατό το σημείο έχει φτάσει και βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Έχει ανάγκη από αγάπη και λεφτά, αλλά δεν τα βρίσκει από κανέναν.