Ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος ήταν διδακτικός. Οι γυναίκες ελευθερίων ηθών που πρωταγωνιστούσαν είχαν πάντα να διηγηθούν μια τραγική ιστορία. Κάποιος, που η ηρωίδα είχε αγαπήσει σφόδρα, αφού της πήρε ότι πολυτιμότερο είχε και την κατέστησε έγκυο, την εγκατέλειψε.

Στην πτωχή τότε, αλλά τίμια Ελλάδα, πτωχές ήταν και οι κοπέλες. Και επειδή ίσχυε ο θεσμός της προίκας, οι περισσότερες που δεν είχαν παλάτια και λεφτά, το πολυτιμότερον που διέθεταν ήταν παρθενία. Για να την προσφέρουν την πρώτη νύχτα του γάμου στον γαμπρό. Αν την έχαναν και αυτή, αλοίμονον.

Η ανύπαντρη μητέρα της δεκαετίας του 50 και του 60 συνιστούσε ντροπή και όνειδο. Η αμαρτωλή, είτε από την πατρική οικία, είτε την εγκατέλειπε αυτοβούλως. Πώς θα ήταν ηδύνατω όμως να ζήσει τον καρπόν της αμαρτίας της στην Ελλάδα της ανεργίας και της κακούργας μετανάστευσης που τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης; Ο μοναδικός δρόμος που απέμενε, ήταν αυτός της αμαρτίας. Εξού και ο χαρακτηριστικός τίτλος: Αμάρτησα για το παιδί μου.

Δεν ήταν δηλαδή ότι είχε γεννηθεί πουτάνα. Η' ότι είχε έμφυτον τάση στον έκλυτο βίο και την ακολασία. Η ανάγκη την είχε οδηγήσει να τραγουδάει κάθε βράδυ στα καμπαρέ και χαμετυπία και να συναγελάζεται με τους πελάτες, υποκύπτοντας στις ανεπίτρεπτους οικειότητάς τους, όπως, έχει αναφέρει εύστοχα ο Ακαδημαϊκός, Ζωρζ Πιλαλί.

"Πάντα έχει έτοιμη στο στόμα την δικαιολογία"

Τι θέλουμε να πούμε με αυτόν τον πρόλογο; Ότι πάντα ο αμαρτωλός και αυτός που φεύγει από τον δρόμο της Αρετής και ακολουθεί αυτόν την Κακίας, έχει έτοιμη στο στόμα την δικαιολογία. Αυτή την πεπατημένη, ακολουθούν, και με ιδιαίτερη ευκολία μάλιστα οι Έλληνες πολιτικοί. Αν οι πουτάνες πριν μισό αιώνα σήκωναν τα πόδια για να αναθρέψουν το ανήλικο μπάσταρδο, οι πολιτικοί ηγέτες την σημερον ημέραν κάνουν επισκέψεις στην Τρόικα για να θρέψουν τους συμπολίτες τους. Για να υπάρχουν λεφτά στο τέλος του μήνα για μισθούς και συντάξεις.

Δεν είναι ότι έχει το βίτσιο ο Βενιζέλος, με αυτά τα κιλά που κουβουλάει απάνω του, να ξεβρακώνεται μπροστά στη Μέρκελ. Το κάνει για την πατρίδα. Δεν είναι υποτελής στους ξένους, είτε με το Σχέδιο Ανάν, είτε τώρα στο Μνημόνιο η Ντόρα από οικογενειακή παράδοση. Μετά πόνο ψυχής, υποτάσσεται, για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Δεν έκανε για την πάρτη του, την κωλοτούμπα σαν δεύτερος Ιωάννης Μελισσανίδης, ο υπερήφανος πατριώτης Αντώνης Σαμαράς. Για το συνταξιούχο και τον μισθωτό έβαλε την υπογραφή του. Δεν παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στην Τρόικα ο Παπανδρέου για προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον. Ούτε του ήταν ευχάριστο να το αποκαλεί ο Σαρκοζί τρελό και μαλάκα. Για τους μισθούς και τις συντάξεις έκανε την ανάγκη φιλότιμο.

Για τον Ελληνα μισθωτό και συνταξιούχο μπήκαν στην Κυβέρνηση ο πρώην ΕΠΕΝίτης Βορίδης και ο εθνικόφρων Αδωνις. Οχι από προσωπική φιλοδοξία και ιδιοτέλεια. Για τους μισθούς και τις συντάξεις τα δημοκρατικά κόμματα συγκυβερνούν με τους ακροδεξιούς. Για τους μισθούς και τις συντάξεις θα κόβουν τα ρεύμα σε όσους δεν πληρώνουν το χαράτσι.

Θέμα επιλογής είναι

Και μην ακούω ότι πέρα από τους μισθωτούς του δημοσίου και τους συνταξιούχους, υπάρχουν κι ένα εκατομμύριο άνεργοι. Για φόρους και για χαράτσια, για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, ισχύει, η συνυπευθυνότητα. Αυτός εξέλεξε και επέλεξε τους κυβερνώντες. Και αυτός αν θέλει μπορεί να τους διώξει. Θέμα επιλογής είναι. Η' παραδίνεσαι στις Κυβερνήσεις, που παραδίνονται στην Τρόικα, ή τις διώχνεις. Και με γιαούρτια (όπως στο Αδωνι στην Μυτηλίνη) δεν γίνεται τίποτα.