Αντί για χαβιάρι, σκουμπρί...

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Μελισσανίδης ήταν που είχε πει το περιβόητο "αυτή τη στάνη έχουμε, αυτό το τυρί βγάζει". Τι ισχύει, λοιπόν, στη προκειμένη περίπτωση της ΑΕΚ της Γ' Εθνικής; Μια ομάδα, που σε αρκετά παιχνίδια σέρνεται, τα κερδίζει με την ψυχή στο στόμα κι έφτασε στο σημείο να αποκλειστεί από τον Αγροτικό Αστέρα;

Είναι αυτές οι δυνατότητες των παικτών και κατ΄επέκταση της ομάδας; Ή μήπως είναι λίγος και ανεπαρκής, ο Τραϊανός Δέλλας; Προσωπική άποψη δεν έχω. Δεν έχω δει ούτε ένα ματς της ΑΕΚ. Αυτό που εισπράττω είναι η τεράστια και πλέον του φυσιολογικού, ανασφάλεια του Δέλλα. Να θέλει σώνει και καλά, κάθε φορά στις δηλώσεις του, να πείσει πως είναι αμέτοχος των ευθυνών.

Τα ίδια έκανε και με την ήττα από τον Αγροτικό, μαζεύοντας τους ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια και στήνοντάς τους στα έξι μέτρα: "Ντροπή. Αν μπορούσα να αλλάξω όλη την ομάδα, θα τους άλλαζα όλους. Θα πρέπει οι πάντες να αναλογιστούν τη φανέλα που φοράνε. Τι σας είχα πει όλ την εβδομάδα; Δεν κάνατε τίποτε απ΄όσα συζητήσαμε".

Να είσαι, δηλαδή, πρόεδρος, να βλέπεις την αντίδραση του προπονητή και να τραβάς τα μαλλιά σου, για το που έχεις μπλέξει. Το έχουν αυτό όλοι οι νέοι προπονητές, που έχουν κάνει μεγάλη καριέρα σαν ποδοσφαιριστές. Ο Νιόπλιας, στο παρελθόν, τώρα ο Αναστασίου και ο Δέλλας: Ότι τα ξέρουν όλα, ότι τα κάνουν όλα σωστά, αλλά δεν τους ακούνε οι ποδοσφαιριστές (συνήθεια που δε μπορεί να κόψει ούτε ο Γιώργος Δώνης, παρά το γεγονός ότι είναι, πλέον, καταξιωμένος).

Το κουσούρι των "νέων" προπονητών

Προπονητές, που δεν έχουν κλείσει ούτε μια σεζόν στον πάγκο, που τα βρήκαν όλα εύκολα και στρωμένα και δεν μπορούν να αντέξουν το νο 1 αυτονόητο στο ποδόσφαιρο και στα ομαδικά αθλήματα: Την ήττα. Και γι αυτό κάθε φορά ψάχνουν να βρουν άλλοθι και δικαιολογίες. Με το να φωνάξουν στους ποδοσφαιριστές τους "άλλα είπαμε κι άλλα κάνατε".

Προπονητές που έχουν καλομάθει με την στήριξη και την αμέριστη αβάντα του συνόλου, σχεδόν, του αθλητικού Τύπου. Που θέλουν σώνει και καλά να τους επιβάλλουν με το καλημέρα, σε ένα επάγγελμα που τις σωστές απαντήσεις τις δίνει ο χρόνος.

Μπορεί, λοιπόν, να έχω άποψη για την ΑΕΚ αλλά είναι γνωστά τα δεδομένα της κατηγορίας. Έχοντας δει, μάλιστα, κάποια παιχνίδια του 5ου ομίλου (Ιωνικός, Δόξα Βύρωνα, Προοδευτική, Μύκονος) το ποδόσφαιρο που παίζεται είναι στην κυριολεξία της πλάκας.

Κάποιοι βετεράνοι, κάποια παιδάκια, οι περισσότεροι ερασιτέχνες που ζουν από τη δουλειά τους και όχι από το ποδόσφαιρο. Που κάθε φορά, όταν αλλάζουν δεύτερη μπαλιά, θεωρείται σαν ένα μικρό θαύμα.

Ομάδες που μαζεύονται και συνδεδιάζοιυν στις καφετέριες και στα καφενεία. Σε αυτή τη κατηγορία με αυτά τα λεφτά που έχει μαζέψει η ΑΕΚ (από Nova, ΟΠΑΠ) όφειλε να είναι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όχι για να κερδίσει την άνοδο, αλλά για να αποζημιώσει τον κόσμο της. Τον κόσμο της, που έτρεξε να αγοράσει διαρκείας, με τιμές σουπερλίγκ για να στηρίξει τη νέα προσπάθεια. Διαρκείας της θύρας 9, στα 450 ευρώ. Την σήμερον ημέρα. Για δεκαπέντε ματς πρωταθλήματος Γ Εθνικής, είναι σα να πληρώνεις χαβιάρι και να σου σερβίρουν σκουμπρί.

Δεν είναι, λοιπόν, το θέμα ο Δέλλας προπονητική προοπτική του, που ήρθε να συμφωνήσει ο Μ ελισσανίδης με τον Δημητρέλο, ο οποίος τον ανακάλυψε πρώτος.

Εδώ μιλάμε για ολόκληρο επιτελείο: Μπάγεβιτς, Λυμπερόπουλος, Μπορμπόκης, Ζήκος, Δημητριάδης κλπ. Δεν γνωρίζω αν όλοι αυτοί πληρώνονται σαν επαγγελματίες, ή αν παίρνουν κάποιο συμβολικό ποσό. Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του καθενός και πως επιμερίζονται οι ευθύνες για την συγκρότηση της ομάδας;

Ποιό ήταν το σχέδιο;

Τι θέλουμε να κάνουμε δηλαδή; Να ανέβουμε την κατηγορία με το μικρότερο δυνατό κόστος; Να φτιάξουμε ένα σύνολο από παλαίμαχους στυλ Τσιρίλο-Γεωργέα κι από κάποιους νέους χωρίς καμιά προοπτική;

Ούτε, ευθύς εξ' αρχής, δόθηκε κάποιο στίγμα, ούτε στη συνέχεια, κάποιες διευκρινήσεις. Επαναλαμβάνοντας ότι το όνομα της ΑΕΚ, η δυναμική και τα λεφτά που υπάρχουν, έδιναν την δυνατότητα για μια ομάδα που θα έκανε περίπατο και θα διασκέδαζε τον κόσμο της.

Στο ποδόσφαιρο εκ των πραγμάτων, οι επιτυχίες πιστώνονται σε αυτό9ν που έχει την ευθύνη και αποφασίζει. Όπως, αντίστοιχα, χρεώνονται και οι αποτυχίες. Δεν χάθηκε, βέβαια, ο κόσμος επειδή η ΑΕΚ αποκλείστηκε από τον Αγροτικό Αστέρα. Της έχουν συμβεί άλλα, πολύ χειρότερα. Ο δε Μελισσανίδης θα κριθεί από άλλα πράγματα κι όχι από τη διαφορά των βαθμών που θα κατακτήσει την πρώτη θέση στο τέλος της σεζόν η ΑΕΚ.

Εύλογα το γήπεδο αποτελεί την προτεραιότητά του. Το γεγονός όμως ότι ο κόσμος της ΑΕΚ που πάει στο γήπεδο, γυρίζει πίσω τις περισσότερες φορές με κατεβασμένα τα μούτρα, δε μπορεί να αγνοηθεί. Κάποια στιγμή πρέπει να δοθούν καθαρές απαντήσεις.

Κάναμε λάθος σχεδιασμό; Το νομίζαμε εύκολο και φτιάξαμε μια φτηνή ομάδα; Τα κάναμε όλα σωστά και φταίει ο Δέλλας που δεν μπορεί να αξιοποιήσει το υλικό, που έχει στα χέρια του; Ή αν πιστέψουμε τον Δέλλα φταίνε τα παλιόπαιδα οι ποδοσφαιριστές; Κάποια στιγμή, κάποιος πρέπει να απαντήσει σ΄αυτόν το κόσμο. Η αλήθεια ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Ίσα-ίσα, πάνω στην αλήθεια, χτίζονται οι σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης.