Απληστία και πλεονεξία

Κάποιο επίσημο γκάλοπ από εταιρεία δημοσκοπήσεων δεν έχει γίνει. Θεωρείται όμως σαν δεδομένο ότι ο περισσότερος κόσμος του Ολυμπιακού, ήταν αντίθετος στην απόλυση Μίτσελ. Και μάλλον έτσι είναι. Αν μπορούν να θεωρηθούν σαν αξιόπιστη μονάδα μέτρησης τα σχόλια στα σχετικά κείμενα και ρεπορτάζ στα αθλητικά σάιτ.

Γα ποιο λόγο, όμως, οι οπαδοί του Ολυμπιακού που αποδοκίμασαν τον Ισπανός το 2-1 με τον Πλατανιά, δεν του ρίχνουν ευθύνες και για την κακή απόδοση και εικόνα της ομάδας; Δεν έχω σπουδάσει, ούτε έχω ειδικές γνώσεις, σχετικά με τη ψυχολογία των μαζών. Ξέρω πολύ καλά όμως τους ολυμπιακούς. Πάρα πολύ καλά. Όπως έχει λεχθεί, άλλωστε, αν έχεις γνωρίσει ένα ολυμπιακό, είναι σα να τους έχεις γνωρίσει όλους.

Την πρώτη τους κουβέντα, από τον Ιούνιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο, κάθε καλοκαίρι είναι η ίδια: "Έχεις μάθει τίποτα; Ξέρεις κάτι για μεταγραφές;"

Κι αυτό δεν είναι χθεσινό. Ισχύει από τότε που οι τερματοφύλακες φοράγανε τραγιάσκα για τον ήλιο σαν τον Στάθη Τσακνατζή και σώβρακο με "παπλωματάκι" για να μη χτυπάνε όταν πέφτανε στο ξερό γήπεδο. Με την πάροδο των χρόνων, οι ολυμπιακοί έγιναν ακόμα χειρότεροι. Ακόμα πιο απαιτητικοί. Ακόμα πιο άπληστοι. Για τίτλους και για ποδοσφαιριστές.

Δεκατέσσερα στα δεκάξι είχε πάρει ο Σωκράτης Κόκκαλης κι όταν ο Ολυμπιακός στα πλέι-οφ του 2010 (με τον Παναθηναϊκό να έχει κάνει το νταμπλ) κατέρρευσε, έφυγε από το Καραϊσκάκης κυνηγημένος. Τριάντα πρωταθλήματα σερί να πάρει ο Ολυμπιακός έτσι και χαθεί το 31ο πρωτάθλημα θα γκρινιάζουνε, θα φωνάζουνε και θα βρίζουνε.

Όλοι οι οπαδοί έχουνε αυτό το χούι, αλλά οι Ολυμπιακοί είναι οι χειρότεροι. Όλα δικά τους τα θέλουνε. Είχανε ένα τον Τζιοβάνι, θέλανε και τον Ριβάλντο. Μετά τον Ριβάλντο, θέλανε τον Ροναλντίνιο. Ή έστω τον Ρομπίνιο. Σε ένα πρωτάθλημα, που ο Ολυμπιακός παίζει μόνος του. Σε ένα πρωτάθλημα που ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε Κουτρουμπή-Καρέλη και στον ΠΑΟΚ είναι βασικοί και αναντικατάστατοι Τζιώλης, Τζανδάρης.

Οι ολυμπιακοί δεν αρκούνται στα 18 από τα 20 τελευταία πρωταθλήματα. Θέλουν και καλή πορεία στην Ευρώπη. Θέλουν παιχταράδες σε ένα ψευδοπρωτάθλημα, που έχει τζίρο τρεις κι εξήντα.

ΟΚ, αφού ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Φτάνουμε, λοιπόν, στο διά ταύτα και στην τρέχουσα σεζόν. Με τον Ολυμπιακό να πουλάει το καλοκαίρι Μανωλά κλπ, ενώ είχε φύγει από τον Ιανουάριο ο Μήτρογλου. Απαίτηση των Ολυμπιακών; Να έρθουν αν όχι καλύτεροι, τουλάχιστον ισάξιοι.

Μα άμα ήταν να δώσει ο Ολυμπιακός δέκα εκατομμύρια για σέντερ-μπακ δεν υπήρχε κανένας λόγος να πουλήσει το Μανωλά. Κι αν ήταν να δώσει 15 εκατομμύρια για σέντερ-φορ δεν θα πουλιόταν ο Μήτρογλου. Θα μπορούσε, βέβαια, να έχει πάρει καλύτερο στόπερ από τον Μποτία και καλύτερο σέντερ-φορ από τον Μπενίτεζ. Το ότι δεν πήρε όμως, δεν απαλλάσσει τον Μίτσελ. Οι ολυμπιακοί, όπως είπαμε, είναι κακομαθημένοι. Τα θέλουν όλα δικά τους και με το παραπάνω.

Ούτε τους ενδιαφέρει ότι η Σουπερλίγκ είναι ένα πρωτάθλημα της πλάκας. Τη δεύτερη χρονιά του Μαρινάκη, όταν ο πρώην πολυμετοχικός Παναθηναϊκός είχε βαρέσει διάλυση και η ΑΕΚ οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια σε πτώχευση, ο Ολυμπιακός είχε τετράδα άμυνας, Τοροσίδη, Αβραάμ, Μέλμπεργκ, Μαρκάνο. Είχε Ιμπαγάσα, Φουστέρ. Τον Μιραλάς που είχε αγοράσει και τον Τζεμπούρ. Είχε τον Αμπντούν, είχε στον πάγκο τον Χολέμπας.

Ήταν η σεζόν που έκανε με τον Βαλβέρδε το ανεπανάληπτο σερί με πέντε νίκες σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Κι επειδή τα γραπτά μένουν, τότε έγραφα ότι ο Ολυμπιακός "έχει πολύ ακριβή ομάδα, γι αυτό το ψευδοπρωτάθλημα"

Στην πορεία η ΑΕΚ έπεσε στην Γ Εθνική, ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη κάτι πήγε να κάνει, χωρίς να τα καταφέρει, ενώ ο πρώτος στόχος του Παναθηναϊκού είναι η "υγεία" και η μείωση των χρεών. Μ' αυτές τις "ελληνικές συνθήκες" κάνει πέρσι το μπαμ κόντρα σε Μπενφίκα-Παρί και περνάει στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ. Κερδίζει τη Γιουνάιτεντ 2-0, αλλά στο Ολντ Τράφορντ χάνει με 3-0 και την πρόκριση στους "8".

ΠΑΜΕ τώρα σε αυτή τη σεζόν, που σε ό,τι έχει να κάνει με το πρωτάθλημα δεν την περίμενε κανένας. Ο ΠΑΟΚ που το καλοκαίρι, όλοι γράφαμε ότι με τον Άγγελο Αναστασιάδη πετάει λευκή πετσέτα, να είναι πρώτος. Τα λάθη στις μεταγραφές είναι γνωστά και δεδομένα. Ο Αμπιντάλ είχε μετανιώσει για την απόφασή του να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα.

Επειδή, μάλιστα, ότι δεν μπορούσε την έκλεισε μια ώρα αρχύτερα. Ο Μποτία έτσι και μπουκάρει ο αντίπαλος δεν στρίβει με τίποτα. Δεν πηδάει και περισσότερο μαρκάρει με τα χέρια και όχι με τα πόδια. Ο Μπενίτεζ έτσι και πάει να μπει στην αντίπαλη περιοχή σκουντουφλάει απάνω στον αμυντικό. Ο Αφελάι είναι στα ρηχά νερά, ενώ για τον Ντοσεβί, η περιοχή έχει φίδια.

Όλα αυτά είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όπως και η άποψη του γράφοντος ότι ακόμα και με αυτό το υλικό ο Μίτσελ είχε την υποχρέωση αλλά και τη δυνατότητα να παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Λαμβάνοντας υπόψη και τη δυναμικότητα των αντιπάλων. Να φτάνεις δηλαδή στο 90 για να κερδίσεις τον Λεβαδειακό με στόπερ τον 38χρονο Ηλία Κώτσιο και να μη μπορείς να κερδίσεις στην Τρίπολη με δωδέκατο παίκτη τον Σπάθα και 13ο και 14ο τους δυο βοηθούς, με τον αντίπαλο να παίζει με δέκα παίκτες από το 42ο λεπτό.

ΠΟΙΑ είναι η απάντηση οπαδών του Ολυμπιακού για όλα αυτά; Φταίει η διοίκηση που έπρεπε να κάνει καλύτερες μεταγραφές και να πάρει καλύτερους ποδοσφαιριστές. Βάζοντας τελείως στην άκρη, τη δουλειά που είναι υποχρεωμένος να κάνει ο προπονητής. Και το αυτονόητο: Οφείλει να παίρνει το 100% από τους (όποιους) ποδοσφαιριστές που έχει στη διάθεσή του.

Όπως το πήρε στις δυο νίκες με Γιουβέντους και Ατλέτικο. Είναι άλλο κεφάλαιο, λοιπόν, οι λάθος επιλογές στις μεταγραφές κι άλλο η απόδοση της ομάδας και οι ευθύνες του προπονητή. Για τον κόσμο του Ολυμπιακού, ωστόσο, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στις μεταγραφές. Είναι η απληστία και η πλεονεξία, που λέγαμε, που δεν τους αφήνει να δούνε τίποτα άλλο.

(Μάνος Χατζηδάκις All alone am I η αγγλική βερσιόν του "μη τον κοιτάς τον ουρανό" με την Brenda Lee)