Έχω μία απορία. Αφού για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ψηφίζουν οι Βουλευτές, για ποιο λόγο, ο Πρωθυπουργός απευθύνεται κάθε λίγο και λιγάκι, με διαγγέλματα στον ελληνικό λαό; Αφού έτσι κι αλλιώς αρμόδιοι για να αποφασίσουν για το άντερ ή όβερ των 180 ψήφων ήταν ο Χαϊκάλης κι ο Ψαριανός, τον ελληνικό λαό, γιατί τον μπερδεύουνε.

Αν ψήφιζαν για πρόεδρο Δημοκρατίας ο μπαρμπα Μήτσος και η κυρά Παγώνα, ουδεμία αντίρρηση. Όταν όμως η εκλογή του προέδρου ήταν 100/100 εσωτερικό τους θέμα, ποιος ο λόγος να απευθύνεται ο Πρωθυπουργός στον λαό; Για να πει ότι γνώμονας για τις αποφάσεις του, είναι το συμφέρον της χώρας και μόνο; Αυτό είναι αυτονόητο. Τέλος πάντων. Τις απαντήσεις σ αυτό αλλά και σε πολλά άλλα, τις έχουν δώσει οι ποιητές.

Εξαιρετικός Κωνσταντίνος Καβάφης, αν και υπέρ του δεόντως διδακτικός. Ο ίδιος θεωρούσε σαν καλύτερο ποίημα του το: απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Γνωστοί είναι οι περισσότεροι στίχοι:

... Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος...

.... Μην ανωφέλετα θρηνήσεις....

..... Όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα.....

Το απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, είναι αυτούσια περικοπή του Πλούταρχου. Αναφέρεται στο 34πχ και στον στρατηγό Αντώνιο, όταν έχασε την Αλεξάνδρεια. Στη προκειμένη περίπτωση, ο Αντώνιος είναι ο Σαμαράς. Αυτός που οφείλει να εφαρμόσει το "σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος", του ποιητή.

Κι αν και για τον μέγιστο στρατηγό, έρχεται αναπόφευκτα κάποια στιγμή η ήττα δεν θα έρθει για τον πολιτικό. Ούτε "αθάνατοι" είναι οι Πρωθυπουργοί, ούτε αιώνιοι. Για όλους υπάρχει ημερομηνία λήξης. Την ώρα που ορκίζεσαι Πρωθυπουργός, γνωρίζεις πολύ καλά ότι θα έρθει η στιγμή που θα παραδώσεις σε κάποιον άλλον. Στον επόμενο. Όπως κέρδισες τώρα εσύ, κάποια στιγμή θα σε κερδίσει κάποιος άλλος.

Γι αυτό λέει ο ποιητής, "όταν έρθει εκείνη η ώρα μην ανωφέλετα θρηνήσεις. Όχι με των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα".

Ποιος έχασε τη γενναιότητα όμως για τη βρουν οι Έλληνες πολιτικοί; Σήμερα ο Σαμαράς, χθες κάποιος άλλος, αύριο ο επόμενος. Λες και η εξουσία είναι ιδιοκτησία τους. Οι 180 ευθύς εξ αρχής δεν βγαίνανε. Στα γκάλοπ ο Τσίπρας είναι μπροστά. Αντοχές η κυβέρνηση, για να έφτανε μέχρι τον Μάρτιο, που ήταν προγραμματισμένη η εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, δεν είχε. Ούτε τα κότσια για να υπέγραφε νέες συμφωνίες με την Τρόικα. Έριξε λοιπόν την τελευταία ζαριά με όλες τις πιθανότητες, σχετικά με τους 180 να είναι εις βάρος του. Κι όπως ήταν αναμενόμενο την έχασε.

Στον αθλητισμό, στη ζωή γενικότερα, ο χαμένος αποδέχεται την ήττα του. Πέφτεις νοκ-άουτ, στο μποξ; Έχασες. Κόβει στον στίβο κάποιος άλλος πρώτος το νήμα; Έχασες. Σου έφαγε τη γκόμενα κάποιος πολύ έξυπνος και μπάνικος από σένα; Έχασες. Κάνει το απέναντι μαγαζί, περισσότερο τζίρο; Έχασες γιατί αυτός είναι πιο ικανός από σένα.

Σου σφύριξε ο διαιτητής πέμπτο φάουλ στο μπάσκετ; Είτε διαφωνείς, είτε συμφωνείς, είσαι υποχρεωμένος να φύγεις. Που να φύγει ο Βενιζέλος όμως; Όχι μόνο έχει την εντύπωση ότι αν φύγει από την εξουσία, θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά το διατυμπανίζει κι από πάνω. Πόσα φάουλ, δηλαδή, πρέπει να κάνουνε για να φύγουνε; Εκατό; Για πόσα χρόνια ακόμα θα υποδύονται τους Υπουργούς, ο Χρυσοχοΐδης και η Φώφη Γεννηματά; Δεν χορτάσανε από εξουσία; Θυμάται ο Σαμαράς, τι έλεγε πριν γίνει Πρωθυπουργός και τι λέει τώρα;

Κι εν πάση περιπτώσει, ας γυρίσει ο Άδωνις Γεωργιάδης στο βιβλιοπωλείο του κι ο Αργύρης Ντινόπουλος στη δημοσιογραφία. Δεν θα χαθεί ο κόσμος. Και γιατί δηλαδή να είναι ο Γεράσιμος Γιακουμάτος Υπουργός και όχι ο Γιώργος Πάντζας; Αυτός τουλάχιστον ξέρει πολύ καλύτερα να κάνει τον κόσμο να γελάει. Η δουλειά του είναι ηθοποιός.

Ξεφύγαμε όμως. Λέγαμε για την γενναιότητα του να ξέρεις να χάνεις. Να μην κραυγάζεις, ότι φεύγοντας εσύ, θα καταστραφεί η Ελλάδα. Να μην φοβερίζεις ότι έρχονται τα χειρότερα. Να μην κλαίγεσαι. Και δεν απολείπει μόνο ο Θεός τον συγκεκριμένο Αντώνιο. Δηλαδή ο λαός.

Κανένας δεν θέλει να είναι με τον χαμένο. Μετά τον Σωκράτη Κόκκαλη, μετά τον Παύλο Γιαννακόπουλο, μετά την Γιάννα Αγγελοπούλου, ήρθε η σειρά και του Βαγγέλη Μαρινάκη. "Οι Ολυμπιακοί θα απαντήσουν στον Σαμαρά στις κάλπες", δήλωσε ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ. Κανείς δεν πάει με τον χαμένο. Όπως ο λαός ελπίζει στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ελπίζουν και οι μεγάλοι επιχειρηματίες της χώρας. Τροφή για σκέψη δηλαδή στον μπαρμπα Μήτσο και στη κυρά Παγώνα, που λέγαμε πιο πάνω.

Ο Ελληνικός λαός, άλλωστε, έχει ιδιαίτερη ικανότητα, να επιλέγει τους καλύτερους για Πρωθυπουργούς. Όπως έχει αποδείξει το αλάνθαστο της κρίσης του με τον Γ. Παπανδρέου, με τον Κ. Καραμανλή και με τον Αντώνη Σαμαρά, έτσι θα το αποδείξει και τώρα με τον Αλέξη Τσίπρα. Κλείνοντας, να το πούμε για ακόμα μία φορ: Τον στίχο δηλαδή του ποιητή "Όχι με των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα".

Ότι πάμε φουλ στη δραχμή δηλαδή και ότι από τον Φεβρουάριο δεν θα έχουμε φάρμακα, τρόφιμα και πετρέλαιο. Κι επειδή ο ποιητής κάτι ήξερε παραπάνω, το "έτοιμος από καιρό και θαρραλέος" δεν το είχε θεωρήσει δεδομένο, ούτε για έναν στρατηγό σαν τον Αντόνιο. Γι αυτό και έβαλε σαν προϋπόθεση το "σαν".

Κι όταν δεν είναι δεδομένο το "θαρραλέος" για έναν στρατηγό, θα είναι για έναν πολιτικό;

(Η σύνθεση της Ελένης Καραΐνδρου για την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, "μία αιωνιότητα και μία μέρα")