Για δεκαετίες είχα καθιερώσει στον "αποδυτηριάκια" το σλόγκαν ότι "ποτέ κανένας στην Ελλάδα, δεν λυπήθηκε το δημόσιο χρήμα".

Και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη ευφυΐα για να το διαπιστώσεις. Φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού και φώναζε. Ο Αθλητισμός ήταν ο κατ' εξοχήν χώρος της σπατάλης και της αρπαχτής. Κι όχι κατ' ανάγκη επαγγελματικός. Με τους Ζαχουδάνιδες στον Άρη, τους Μπατατούδηδες στον ΠΑΟΚ και τους Ψωμιάδηδες στην ΑΕΚ. Οι ποιο ωραίες και ασφαλείς δουλειές ήταν στον αποκαλούμενο ερασιτεχνικό αθλητισμό. Στις Ομοσπονδίες. Δεν ήταν τυχαία η μόδα να αναλαμβάνουν πρόεδροι υπάλληλοι της ΓΓΑ. Με άμεση πρόσβαση στο Δημόσιο χρήμα και άμεση κάλυψη σαν κομματικά στελέχη.

Ποιος να ελέγξει ποιον; Ο σύντροφος τον σύντροφο; Ποτέ. Ούτε κι ο συνάδελφος τον συνάδελφο, έτσι κι άλλαζε η κατάσταση κι η Κυβέρνηση. Υπήρξε περίπτωση διευθυντή της ΓΓΑ, που πήρε κατ' ευθείαν λεφτά από το ταμείο. Και σημαντικό ποσό μάλιστα. Τον κάλυψαν, ωστόσο, οι συνάδελφοι με μοναδικό τίμημα την παραίτηση-συνταξιοδότηση.

Πέρα όμως από τις τακτικές αρπαχτές υπήρχαν κι οι έκτακτες. Οι διοργανώσεις διεθνών αγώνων. Εκεί πράγματι τα λεφτά έφυγαν με τη σέσουλα. Για να αποκτήσουν οι ειδικοί την απαραίτητη τεχνογνωσία, που τους χρειάστηκε στο κόλπο του αιώνα, ή αλλιώς Ολυμπιακοί Αγώνες 2004. Ένα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό: Στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αθήνας του... Αλβανός διαιτητής βολεϊ διέμενε σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο, έτρωγε αστακούς κι είχε δωρεάν ποτά. Αποτέλεσμα: από το πολύ φαγητό και κρασί λυποθύμησε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο! Η συνταγή απλή, δοκιμασμένη και αποτελεσματική: όσο αυξάνεις τα έξοδα, τόσο μεγαλώνει το περίσσευμα και τα διανεμημένα μερτικά.

Κάπως έτσι οι Ομοσπονδίες είχαν μετατραπεί σε μαγαζιά. Αυτό που έβλεπε ο κόσμος στα Στάδια ήταν η βιτρίνα. Ο πακτωλός των χρημάτων είχε μετατρέψει την Ελλάδα στην Κούβα της Ευρώπης, με μεθόδους Λαοκρατητικής Δημοκρατίας της Γερμανίας επί του Χόνεκερ. Αλβανοί και Γεωργιανοί που έπαιρναν την ελληνική υπηκοότητα και τον βαθμό του αξιωματικού στις Ένοπλες Δυνάμεις. Τα κρούσματα του ντόπινγκ έσκαγαν το ένα μετά το άλλο. Οι Ολυμπιονίκες, που βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, ή αρνήθηκαν τον έλεγχο,.... ήταν περισσότεροι από τους καθαρούς. Πακτωλός χρημάτων στον βωμό της διάκρισης και του κυματισμού ελληνικής σημαίας στον υψηλότερο ιστό. Οι Ολυμπιονίκες μάλιστα δασκαλεμένοι σ' αυτή τη φάμπρικα, ήξεραν και τι θα δηλώσουν μετά τον νικηφόρο τερματισμό. Όπως η Φανή Χαλκιά ότι "εμείς οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι να κερδίζουμε". Ένας εκλεπτυσμένος ρατσισμός προκειμένου να αβαντάρουμε τα φιλαράκια Κεντέρη και Θάνου, που πέρναγαν δύσκολες στιγμές. Αφού δηλαδή εμείς οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι για να κερδίζουμε και προφανώς όλοι οι άλλοι για να χάνουνε, δεν έχουμε ανάγκη από απαγορευμένη φαρμακευτική υποστήριξη.

Όλα έχουν ένα τέλος όμως. Στην Ελλάδα του Μνημονίου δεν έχουμε λεφτά στα νοσοκομεία για χημειοθεραπείες των καρκινοπαθών. Δεν υπάρχουν λεφτά για βιβλία στη σχολική χρονιά που άρχισε και στους μαθητές για να διαβάσουνε δίνοντας φωτοτυπίες. Δεν υπάρχουν λεφτά για να παίρνουν δώρα οι συνταξιούχοι. Θα περισσεύουν λεφτά για τον Αθλητισμό; Εύλογη λοιπόν η απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών για ψαλίδι 40% στις επιχορηγήσεις των Ομοσπονδιών.

Προσωπικά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Ούτε πρόκειται να μου λείψει αυτός ο Αθλητισμός. Των Κεντέρη και Θάνου, που απαντούσαν απαξιωτικά στους ξένους επικριτές τους, ότι "δεν τρέχουμε στα μίτινγκ επειδή μας πληρώνει καλά το ελληνικό κράτος και δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά". Δεν μου έλειψε καθόλου ο Χρήστος Ιακώβου που όταν είχε πιαστεί ντοπέ το 2004 ο Σαμπάνης έλεγε ότι "κάποιος του έριξε κάτι μέσα στη σούπα". Λες κι οι αρσιβαρίστες πριν τον αγώνα, τρώνε πατσά. Ο Αθλητισμός αυτός είχε αυτοδιασυρθεί και είχε τελειώσει από μόνος του πριν το Μνημόνιο.

Αθλητισμός μπορεί να υπάρχει και χωρίς πολλά λεφτά. Και πρωταθλητισμός μάλιστα. Το δείχνουν τα κορίτσια του Πόλο κι ο προπονητής τους. Χωρίς τα εκατομμύρια του Τζέκου, χωρίς διορισμούς και χωρίς πριμ.