"Αυτά είναι βλακείες..."

Κάποιες φορές το ποδόσφαιρο είναι τόσο απλό και ευανάγνωστο, που δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να αποφανθείς. Αν ένα δάσκαλος, έβαζε θέμα, στην έκθεση, το ντέρμπι του Σαββάτου, οι 12χρονοι μαθητές θα έγραφαν πάνω-κάτω τα ίδια με τους καλύτερους ποδοσφαιρικούς αναλυτές:

Ότι ο Ολυμπιακός, μπορεί να ήταν κατά κράτος καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο, αλλά το ματς έκρινε το πάθος και η ψυχή του Παναθηναϊκού. Η μαγκιά του Σισέ που απέδειξε πόσο μεγάλος παίκτης και πόσο μεγάλος σκόρερ είναι και το πείσμα του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου. Ότι στα ντέρμπι, αν εφησυχάσεις, έστω και για 5 λεπτά, όπως ο Ολυμπιακός, θα το πληρώσεις. Ότι ο Νιόπλιας, ενώ ξεκίνησε λάθος, έκανε στο ημίχρονο τις σωστές διορθωτικές κινήσεις και το γύρισε. Πράγματι οι δημοσιογράφοι έβγαλαν ένα από τα πιο εύκολα και ξεκούραστα μεροκάματα. Δεν χρειάστηκε να σπάσουν το κεφάλι για να βρουν τι θα πουν και τι θα γράψουν. Το ματς ήταν ανοιχτό βιβλίο. Το ίδιο και ο κόσμος. Μιλώντας με φίλους Ολυμπιακούς, όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης, όλοι μου έλεγαν τα ίδια: « Μα είναι δυνατόν; Πως έγινε αυτό; Πως καταφέραμε να αναστήσουμε τους πεθαμένους;» Οι φίλοι Παναθηναϊκοί είχαν την δικιά τους ερμηνεία: « Εμείς τους κάναμε να φαίνονται ομάδα στο πρώτο ημίχρονο. Οι μαλακίες του Νιόπλια. Μόλις έβγαλε τους περιπατητές, Κατσουράνη και Γκοβού, τους καθαρίσαμε σε 5 λεπτά».

Και μιας η κουβέντα άρχισε με τα μικρά παιδιά εκεί και θα καταλήξει. Στη συμπεριφορά του Βαγγελή Μαρινάκη: Στην καταρχήν δήλωσή του: « Είμαι υπερήφανος που πανηγύρισα ένα φανταστικό γκολ μέσα σε 80.000 Παναθηναϊκούς». Και ένα 12χρονο παιδί που πήγαινε για πρώτη φορά στο γήπεδο τα ίδια θα έλεγε στους συμμαθητές του στο σχολείο. (Για πρώτη φορά άλλωστε ο Βαγγέλης Μαρινάκης είδε ντέρμπι σαν αφεντικό του Ολυμπιακού.) Ένα μικρό παιδί βέβαια δεν θα μπορούσε να πάει στα αποδυτήρια των διαιτητών για να διαμαρτυρηθεί. Ένας μεγάλο παιδί όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πήγε. Ένα μικρό παιδί σαφώς και θα επικαλείτο τους φίλους τους που μίλησε μαζί τους και του είπαν ότι η διαιτησία δεν ήταν καλή. Ένα μικρό παιδί σε τελική ανάλυση δεν ανέχεται να χάνει και πάντα βρίσκει δικαιολογίες για να γκρινιάξει και να τσακωθεί.

Το ποδόσφαιρο πράγματι έχει αυτή την ικανότητα: Να σε κάνει μικρό παιδί. Να πανηγυρίζεις για την ομάδα σου, να στεναχωριέσαι, να μανουριάζεις, μέχρι και να αρπάζεσαι. Όταν όμως είσαι οπαδός, όταν είσαι στην εξέδρα ή όταν είσαι στο σαλόνι σου. Όταν είσαι όμως αφεντικό οφείλεις να συμπεριφέρεσαι σαν μεγάλο παιδί. Οφείλεις να ξέρεις να χάνεις. Τι θα σου πουν δηλαδή οι φίλοι σου από το τηλέφωνο: « Πρόεδρε την κάτσαμε την βάρκα». Αυτά που θέλεις να ακούσεις θα σου πουν: « Και πέναλτι στον Φουστέρ έγινε που δεν έδωσε ο Κάκος και ο Σισέ ήταν οφ σάιντ στο ξεκίνημα της φάσης του δεύτερου γκολ και ο Αβραάμ δεν τον ανατρέπει». Αυτή τη φορά το έγκλημα κατά του ποδοσφαίρου του Κάκου, μπορεί να μην το είδε όλη η Ελλάδα αλλά οι φίλοι του Βαγγέλη φτάνουν και περισσεύουν.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε πάντως δεν είναι φίλος του Βαγγέλη αλλά υπάλληλος, στις δηλώσεις του μετά το ματς φάνηκε να έχει διαφορετική άποψη: « Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να ασχολούμαστε με το παιχνίδι και όχι με άλλα πράγματα όπως οι διαιτητές και τα λάθη που τυχόν γίνονται εις βάρος της μίας ή της άλλης ομάδας, όπως έγινε για εμάς σε μία φάση. Αυτά είναι βλακείες».