Μια τέτοια περίπτωση αποδείχθηκε για τον κόσμο του Παναθηναϊκού ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Κι όταν λέμε κόσμο, είναι προφανές ότι δεν αναφερόμαστε σε οργανωμένους και κατευθυνόμενους.

Σ' αυτούς που το καλοκαίρι σήκωναν τα πανό από την Κρήτη μέχρι την Αυστρία και τον Καναδά. Δεν μιλάμε για τους επαγγελματίες που είχαν οργανώσει το συλλαλητήριο για να φύγει ο Τζίγγερ.

Λέμε για τον κανονικό κόσμο, που είχε βγει κι αυτός στους δρόμους. Επειδή δεν άντεχε να βλέπει συνέχεια την ομάδα του δευτερότριτη. Όταν ήταν στα πάνω του ο Βγενόπουλος κι έβγαζε λόγους στη Βουλή ή απαντούσε στις σκληρές ερωτήσεις του Νίκου Χατζηνικολάου, έστηνε στον τοίχο τους πολιτικούς. Η ελληνική version της περίπτωσης Μπερλουσκόνι.

Όχι με λαϊκισμό και κιτς, όπως ο Σίλβιο, αλλά στο κυριλέ. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, με ευφράδεια λόγου, που έχει να προτείνει λύσεις για την πατρίδα και γενικότερα για το κοινωνικό σύνολο. Η πράσινη κορδέλα με το φιόγκο σ' αυτό το πακέτο, άκουγε στο όνομα Παναθηναϊκός.

Δεν έβαλε από συναίσθημα αυτό το εικοσάρικο εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος. Ούτε τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος επειδή η ομάδα δεν έπαιρνε τίτλους. Ο Παναθηναϊκός ήταν ένα κομμάτι του ευρύτερου σχεδίου. Όταν όλα στις μπίζνες πήγαιναν καλά. Κι επειδή οι μπίζνεσμαν θέλουν πάντα περισσότερα, στην προοπτική να πάνε ακόμα καλύτερα.

Το έργο, όμως, άρχισε να στραβώνει. Στην αρχή ήρθε η κρίση. Στη συνέχεια το Δέλτα Νι Ταυ. Όταν όλη η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστό, θα άντεχε ο Βγενόπουλος; Ταυτόχρονα, πέρα από την ασπίδα προστασίας που έχει στήσει, άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά στη φόρα και οι γενικότερες δραστηριότητές του.

Αποτέλεσμα; Να γίνει ο Βγενόπουλος αυτό που κατηγορούσε: πολιτικάντης. "Λεφτά υπάρχουν", φώναζε πριν τις εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου ζητώντας ψήφους και την εξουσία. "Λεφτά υπάρχουν", φώναζε το καλοκαίρι ο Βγενόπουλος για να αγοράσει τον Παναθηναϊκό και μαζί μ' αυτόν και την εξουσία από τη δύναμη και την επιρροή των εκατομμυρίων οπαδών του.

Λεφτά, όμως, δεν υπήρχαν ούτε στη μία περίπτωση ούτε στην άλλη. Ο Ανδρέας δεν έχει την αρμοδιότητα του Γιώργου να κόψει μισθούς, συντάξεις και δώρα. Έκοψε, όμως, την ελπίδα και την προοπτική στον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από τον Απρίλιο του 2008, όταν είχε γίνει το περιβόητο συλλαλητήριο. Και χωρίς ο Γιάννης Βαρδινογιάννης να είναι Κώστας Καραμανλής. Μόνο σε τίτλους υστερούσε ο Παναθηναϊκός. Άλλο πρόβλημα δεν είχε.

Τώρα η χρεωκοπία είναι προ των πυλών. Ο Βαρδινογιάννης ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδιοικήσει. Θα περιοριστεί στο 30%. Δέλτα Νι Ταυ να δίνει δανεικά, έστω και με σκληρούς τοκογλυφικούς όρους, δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Αυτή η σεζόν κουτσά στραβά μέχρι το Μάιο θα βγει. Όταν τότε θα τελειώσουν τα λεφτά, τη λύση είναι πολύ πιθανό να τη δώσει το Πρωτοδικείο.

Τα χειρότερα για τον Παναθηναϊκό δεν έχουν έρθει ακόμα. Είναι μπροστά. Το παπατζιλίκι που παίχτηκε ήταν πολύ χοντρό.