Η ιστορία ξεκινάει κι αρχίζει να γράφεται από τη Ριζούπολη. Οταν ο Αντζελο Φιλιππίδης άφησε την ομάδα να πάει μόνη της εκεί. Με αρχηγό αποστολής την Αμαλία. Οχι την Ροντρίγκεζ. Την Κυπαρίσση.

Έκτοτε, έχει αρχίσει να ανατρέχει η ιερά υποχρέωση του προέδρου:

- Να μην αφήνει την ομάδα μόνη της.

- Να μην κωλώνει.

- Να μην είναι ρίψασπις.

- Να μην φοβάται.

- Να είναι αυτός που θα βάζει τα στήθια του μπροστά.

- Να είναι αυτός που μπαίνει στην πρώτη γραμμή της μάχης.

- Να είναι αυτός που προστατεύει τους ποδοσφαιριστές του.

Ο Φιλιππίδης αφήνει το ποδόσφαιρο και διαχειρίζεται -ελέω Καραμανλή- τα εκατομμύρια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, που πράγματι παίζει στα δάχτυλα. Από το 2005 φτάνουμε στο 2009. Στην πρώτη σεζόν της Πολυμετοχικότητας στον Παναθηναϊκό. Αρχηγός αποστολής για το ντέρμπι στο Καραϊσκάκης ο Νικόλας Πατέρας. Θέμα τιμής πλέον για τον πρόεδρο να μην υπάρξει ρεπετισιόν της Ριζούπολης, επί των ημερών του. Πέντε χρόνια μετά, το 2014, τη σκυτάλη παίρνει ο ΠΑΟΚ. Κάνει την Τούμπα Ριζούπολη, στη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης το παίρνει προσωπικά και λέει στους ποδοσφαιριστές του: "Δεν θα επιτρέψω να ξαναγίνει".

Ανεβαίνει φέτος στη Θεσσαλονίκη και το πάει ένα βήμα παραπέρα: Περπατάει στο χορτάρι της Τούμπας, πριν το ματς, για να δείξει ότι δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Τονίζοντας μάλιστα μετά το ματς στους παίκτες του Ολυμπιακού:"Οπως σας είχα πει και είχα δεσμευτεί, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Δεν σας πείραξε κανείς".

Με την ταπεινότητά μου να σχολιάζει εδώ: Η (έστω και σχετική) τήρηση της τάξης στην Τούμπα, δεν οφειλόταν ούτε στην Αστυνομία, ούτε στη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Η παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη ήταν αυτή που έκανε (κατά κάποιον τρόπο) το γήπεδο εκκλησία. Είναι προφανές ότι έχει δημιουργηθεί πλέον δεδικασμένο: Εγγυητής της τάξης και της νομιμότητας, είναι ο πρόεδρος.

Κι αφού είμαστε στις απόκριες, ο Γιάννης Αλαφούζος ντύνεται μια εβδομάδα μετά Βαγγέλης Μαρινάκης: Αρχηγός αποστολής του Παναθηναϊκού στη μάχη εναντίον του ΟΦΗ, στη ζούγκλα του Γεντί Κουλέ: "Αυτό που έκανε ο Μαρινάκης στην Τούμπα, θα το κάνω κι εγώ στο Ηράκλειο. Δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης μάγκας και νταής. Είμαι κι εγώ". Και κάθισε, μάλιστα, και στον πάγκο. Σαν τον συχωρεμένο τον Νίκο Κανελλάκη, που ήταν ο πρώτος διδάξας.

Και σιγά βέβαια, που θα κώλωνε ο Μαρινάκης να πάει στη Λεωφόρο. Και πήγε και τις βόλτες του έκοψε στο χορτάρι και στον πάγκο κάθισε. Τα όσα έγιναν, ήταν αναμενόμενα. Αν σ' έναν προκάλεσαν έκπληξη, αυτός είναι ο Κοντονής. Που είχε την εντύπωση ότι με δυο - τρία ραντεβού και κάποια παχιά λόγια, του στιλ "δεν θα διστάσουμε να βγάλουμε τις ομάδες στην Ευρώπη", καθάρισε με την βία. Καλώστονα κι ας άργησε. Τα αλάνια της εξέδρας κάτι Υφυπουργούς Αθλητισμού σαν τον Κοντονή και κάτι αρχηγούς της Αστυνομίας, σαν κι αυτούς που αναλαμβάνουν την τήρηση της τάξης στα γήπεδα τους έχουν για κολατσιό. Κι όταν κάποια στιγμή ο Κοντονής πάει στο σπιτάκι του, όπως οι Ανδριανοί και οι Μπιτσαξήδες, τα ντερβισόπαιδα της 13, της 7, της 4, της Ορίτζιναλ 21, θα είναι στο καθήκον.

Κι αν στον λαλίστατο Κοντονή, έπεσε βαριά η ταραμοσαλάτα και σε ό,τι έχει να κάνει με τη Λεωφόρο ήταν τουμπεκής, έτρεξε να τοποθετηθεί επί του θέματος, ο Γιάννης (με δύο νι) Αλαφούζος: "Δεν είναι δυνατόν να μιλάνε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού με τον πρόεδρο της ΕΠΟ και ο ένας να έχει πακιστανικό τηλέφωνο και ο άλλος κινέζικο". Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω. Προφανώς και δεν έχασε λόγω τσαμπουκάδων ο Ολυμπιακός. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε γιατί ήταν καλύτερος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί ο Αλαφούζος να βάζει κάθε φορά την ίδια κασέτα για πακιστανικά και κινέζικα τηλέφωνα. Αυτή είναι άλλου είδους συζήτηση. Και δεν νομιμοποιεί κανέναν να ρίχνει ρουκέτες.

Ξέρετε όμως ποια είναι η πλάκα; Κανείς δεν ασχολείται. Στην κυριολεξία: Κανένας. Ούτε ένας, για δείγμα. Οσοι Ολυμπιακοί με πήραν τηλέφωνο κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος του ματς, ο νταλγκάς τους είχε να κάνει με την εικόνα και την εμφάνιση της ομάδας τους: Χάλια με την ΑΕΚ, χάλια στο Κίεβο, χάλια και στη Λεωφόρο. Ούτε ένας δεν πήγε την κουβέντα στα επεισόδια. Πολύ περισσότερο οι Παναθηναϊκοί. Το αντίθετο μάλιστα. Με το "γκολ και ξύλο" ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι.

Ετσι πάει. Η βία είναι εδώ και χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ενοχλεί μόνο κατά περίπτωση, δημοσιογράφους και παράγοντες. Οταν τα επεισόδια είναι σε βάρος της ομάδας που υπηρετούν. Η εικόνα των αστυνομικών με γκλοπ, ασπίδες, μάσκες στον αγωνιστικό χώρο των ελληνικών γηπέδων, δεν παραπέμπει καν στην Τουρκία ή την Αλβανία. Για επίπεδα Αιγύπτου μιλάμε. Κένυας ή Νιγηρίας. Κάτι που ξαναλέμε, είναι σύνηθες και αποδεκτό.

Για τα καθαρά αγωνιστικά θέματα, δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Η ταπεινότητά μου, άλλωστε, τα είχε επισημάνει, πριν αρχίσει το ματς, στο προηγούμενο ποστ

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

OPINIONS

Κίεβο και Λεωφόρος

20 Φεβρουαρίου 2015 17:24

( The Clash - Should I Stay Or Should I Go)