Δεν έγινε και τίποτα στην Τούμπα...

Όπως ακριβώς το έχει πει ο μεγαλύτερος Πελοποννήσιος προπονητής, Γιώργος Μπένος: “ έγινε, δεν έγινε, κάτι πήγε να γίνει, τίποτα δεν έγινε”.

Επειδή όμως, ζούμε στη χώρα της υπερβολής, στα γεγονότα της Τούμπας έγινε η τρίχα τριχιά.

Πράγματι, “κάτι πήγε να γίνει”, αλλά τελικά “τίποτα δεν έγινε”. Και κάθε εξομοίωση ή σύγκριση, έστω, με την εισβολή στο Καραϊσκάκης είναι τουλάχιστον ατυχής. Καταρχήν, λαμβάνοντας υπόψιν την ψυχολογία της μάζας, θα πρέπει να τονίσουμε την ειδοποιό διαφορά: στο Καραϊσκάκης ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει το ματς με 2-1, είχε κάνει το +10 στη βαθμολογία και ήταν βέβαιος πρωταθλητής. Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ έχανε 0-1, ο αποκλεισμός ήταν δεδομένος και σε ό,τι είχε να κάνει με το Κύπελλο το έχει πει ο Σταμάτης Κόκκοτας όταν τραγούδαγε: “Με ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό ξεκινήσαμε οι δυο μας”. Ο ένας είχε κερδίσει και κέρδιζε και το πρωτάθλημα, ο άλλος είχε χάσει και έχανε το Κύπελλο. Ο νικητής δεν έχει κανένα λόγο να μανουριάσει. Ο χαμένος έχει πολλούς λόγους για να νευριάσει.

Τεράστια ήταν, όμως, και η ποσοτική διαφορά: η εισβολή στο Καραϊσκάκης ήταν μαζική. Κατά εκατοντάδες. Στην Τούμπα αυτοί που μπούκαραν, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Έχει και αυτό τη σημασία του. Αλλιώς μετράει σαν μέγεθος η μαζική αλητεία και αλλιώς η μεμονωμένη. Και το κυριότερο: στην Τούμπα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έδειξε την αντίθεσή της. Αποδοκίμαζε. Αρκετοί μάλιστα, κινήθηκαν εναντίον των εισβολέων. Στο Καραϊσκάκης όλο το γήπεδο απολάμβανε το θέαμα, των κουκουλοφόρων, να κυνηγάνε τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Ακόμη και ο Τύπος της Θεσσαλονίκης καταδίκασε το γεγονός.

Οι κόκκινες εφημερίδες της Αθήνας ακόμη δημοσιεύουν φωτογραφίες με τους παίκτες του Παναθηναϊκού να “επιτίθενται” στους κόκκινους επιστήμονες. Μέχρι και ο Σωκράτης Κόκκαλης επιστρατεύτηκε για να κατακεραυνώσει τον “Γάλλο αλαζόνα σταρ”. Μέχρι και ο Σταύρος Νταϊφάς ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να υπενθυμίσει τα εγκλήματα που έχει διαχρονικά ο Παναθηναϊκός κατά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η “Παράγκα” αντίθετα ήταν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Ένας μύθος που κατασκεύασαν οι εχθροί του Ολυμπιακού, για να σπιλώσουν την ένδοξη ιστορία του και να αμφισβητήσουν διαιτητές του βεληνεκούς ενός Παπουτσέλη. Ούτε η Ριζούπολη συνέβη ποτέ. Όπως κατά τους ακροδεξιούς το Πολυτεχνείο ήταν ανύπαρκτο, έτσι και για τους Ολυμπιακούς η Ριζούπολη ήταν προϊόν της πράσινης προπαγάνδας.

Ούτε όμως και με την εισβολή των Παναθηναϊκών στο ΟΑΚΑ, μετά το ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου, μπορεί να γίνει σύγκριση. Η εικόνα του σεβάσμιου, ασπρομάλλη Ζεσουάλδο Φερέιρα με το παλτό να τρέχει στη φισούνα, ανήκει στα χάιλαιτς της σεζόν. Ο Κατσουράνης είχε να κάνει τέτοιο σπριντ από τότε που έπαιζε στην Παναχαϊκή. Πολύ λιγότερα ήταν αυτά που έγιναν στην Τούμπα. Και αν μάλιστα ληφθούν υπόψιν οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, ήταν και κατώτερα των αναμενόμενων. Όσο για τον πυρσό που έπεσε στο Σάχα και παρολίγον να τον κατακάψει, ήταν θέμα ευστοχίας και μόνο. Η βούληση για επίθεση κατά των παικτών του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκης, αλλά και από τους δικούς τους οπαδούς στο ΟΑΚΑ, ήταν δεδομένη. Η διαφορά έχει να κάνει στην αποτελεσματικότητα και μόνο.

Η υπερβολή κάποιες φορές είναι χρήσιμη για να βγαίνουν συμπεράσματα. Η εισβολή στους αγωνιστικούς χώρους, πράγματι αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και δεν θα μπορούσαν να είναι ντεμοντέ οι Αρειανοί και να μην μπουκάρουν μετά την ήττα από τον Ηρακλή στο Βικελίδης. Ποιόν να φοβηθούν τα αλάνια; Τον Μπιτσαξή; Να αισθανθούν δέος μπροστά στην απειλή ότι θα πάρει το πρωτάθλημα από τη Σούπερ Λίγκα και θα το δώσει στην ΕΠΟ; Όταν λοιπόν η ασυδοσία είναι δεδομένη, το λογικό θα ήταν να γίνουν στην Τούμπα, πολλά περισσότερα από όσα είχαν γίνει στο Καραϊσκάκης. Το ότι έγιναν πολύ λιγότερα αποτελεί σημαντικό βήμα προόδου.