Τι λέει αυτή τη στιγμή η πλάκα στον πρώτο Όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ; Ότι ο Ολυμπιακός (με δύο νίκες) μπορεί να βγει και πρώτος, ενώ με δύο ήττες τερματίζει τέταρτος. Από κει και πέρα είναι θέμα επιλογής: Εύκολο είναι να γίνεις ευχάριστος. Ν' αρχίσεις να γράφεις και να λες για παλικάρια, για θηρία που στάθηκαν όρθια στο Τορίνο, αλλά τους πούλησε η πουτ@ν@ η μπάλα στην τρίσποντη καραμπόλα που έκανε το 2-2 η Γιουβέντους.

Πράγματι ο Ολυμπιακός ήταν καλός την Τρίτη το βράδυ. Δεν ήταν τόσο καλός, όμως, για να φύγει με αποτέλεσμα. Αν στο Μάλμε τρως δύο γκολ από ελεύθερο τερματοφύλακα και στο Τορίνο δύο γκολ σε δύο λεπτά σίγουρα κάποιο πρόβλημα υπάρχει. Είτε θέλεις να το δεις, είτε όχι. Τύχη υπάρχει σίγουρα στο τάβλι. Φέρνει έξι-πέντε ο άλλος και σου πιάνει τη παραμαμά. Φέρνει εξάρες στο μάζεμα και σου παίρνει το παιχνίδι. Στο ποδόσφαιρο δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν διαλέγεις εσύ πως θα χάσεις. Δεν επιλέγεις εσύ πως θα φας γκολ.

Η διαλεκτική λέει ότι τύχη είναι η άγνοια της αναγκαιότητας. Από πρώτη άποψη -πράγματι- το αυτογκόλ που έγινε το 2-2 είναι 100/100 τυχερό. Στις εκατό φορές που θα γίνει η ίδια σέντρα, είναι ζήτημα αν θα έχει μια φορά η φάση αυτή την κατάληξη: πρώτη κεφαλιά του Μανιάτη η μπάλα βρίσκει στο κεφάλι του Γιορέντε στη συνέχεια στο δοκάρι κι ενώ βγαίνει προς τα έξω στο πόδι του Ρομπέρτο και γκολ.

Την τύχη, όμως τη φτιάχνεις μόνος σου: Αν ο Μανιάτης πάταγε καλύτερα, σηκωνότανε καλύτερα κι έβρισκε γεμάτα τη μπάλα και την έδιωχνε τίποτα απ' αυτά που ακολούθησαν δεν θα είχε συμβεί. Θα ήταν μια ακόμα φάση που "θα είχε καθαρίσει εύκολα η άμυνα του Ολυμπιακού". Και για να τα λέμε όλα το ότι η μπάλα μετά την απόκρουση του Ρομπέρτο στο πέναλτι πάει "δοκάρι κι έξω" κι όχι "δοκάρι και μέσα" δεν είναι ατυχία για τη Γιουβέντους; Να ξαναπούμε, λοιπόν, ότι ο Ολυμπιακός έκανε πράγματι καλό παιχνίδι στο Τορίνο. Καλύτερο απ' αυτό στο Μάλμε. Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε μικρό πράγμα το ότι γύρισε το ματς με το γκολ-φάουλ του Πίρλο. Αν μιλάγαμε για νοκ-άουτ παιχνίδια ο Ολυμπιακός θα ήταν αυτός που θα είχε πάρει την πρόκριση, με τα δύο εκτός έδρας γκολ. Και για αυτό ακριβώς διατηρεί το πάνω χέρι στην ισοβαθμία και τη δεύτερη θέση στον Όμιλο. Κάποιες φάσεις έτσι ή αλλιώς η Γιουβέντους θα τις έβγαζε. Μια ομάδα που είχε την πολυτέλεια να ρίξει στο ματς τον Γιορέντε, ενώ ο Ολυμπιακός όταν ζήτησε το τρίτο γκολ έβαλε τον Διαμαντάκο.

Πράγματι ο Ολυμπιακός στάθηκε στο ματς. Δεν φοβήθηκε, δεν πανικοβλήθηκε. Η ζημιά έγινε στο δίλεπτο 65-66 που έχασε την ψυχραιμία του και την αυτοκυριαρχία του. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι μπάσκετ για να έπαιρνε τάιμ-άουτ ο Μίτσελ, αμέσως μετά το 2-2. Από εκεί και πέρα παλικαρίσιες ήττες εν έτη 2014 δεν υπάρχουν. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί ανατρέχουν στον προηγούμενο αιώνα. Ζοχάδας, ύστερα από μια τέτοια ήττα δικαιούσαι να είσαι. Ευχαριστημένος ποτέ.

Ο Ολυμπιακός είχε και αδυναμίες στο Τορίνο. Μπορεί να σκόραρε δύο φορές, αλλά δεν κατάφερε να βγάλει ούτε έναν αιφνιδιασμό. Ο Ολυμπιακός πράγματι τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει επίπεδο στην Ευρώπη. Κάποτε έχανε με ευκολία από τις Χέρενφεν και τις Μόλντε. Τώρα για να τον κερδίσει η Γιουβέντους έφτυσε αίμα. Κι επειδή ακριβώς ο Ολυμπιακός έχει μεγαλώσει στην Ευρώπη δεν πρέπει να πανηγυρίζει για τις ένδοξες ήττες. Δεν είναι κακό να υπάρχουν περισσότερες απαιτήσεις. Αν όχι από τον Μήτρογλου στην κατάσταση που βρίσκεται, τουλάχιστον από τον Αφελάι. Όσες φορές βρέθηκε με τη μπάλα στα πόδια και ελεύθερο χώρο μπροστά του, δεν τέλειωσε σωστά κι όπως έπρεπε την προσπάθεια.

Λέγεται και γράφεται κατά κόρον ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τους διεμβολιστές για να διασπάσει τις κλειστές άμυνες στο πρωτάθλημα. Πολύ περισσότερο όμως λείπει ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη. Ένας Κάμπελ. Ένας Γκαλέτι για να πάμε πιο πίσω. Ο Ολυμπιακός σκόραρε δύο φορές στο Τορίνο, αλλά στην κόντρα δεν μπόρεσε να βγει. Κι αυτό θα είναι ένα ζήτημα και για το εκτός έδρας παιχνίδι με την Ατλέτικο που ακολουθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός παρά το γεγονός ότι ο Ρομπέρτο είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του στον θεσμό έχει τη χειρότερη άμυνα από τις τρεις πρώτες ομάδες του Ομίλου.

Το ρεζουμέ: ο Ολυμπιακός πράγματι ήταν καλός στο Τορίνο, αλλά για να έφευγε με αποτέλεσμα θα έπρεπε να ήταν ακόμα καλύτερος. Αν μείνει έξω θα πληρώσει τη λέζα του, από το 0-2 του Μάλμε. Το θετικό είναι ότι κρατάει την τύχη στα χέρια του. Δεν είναι εύκολο, αλλά θα έχει κατ' αρχήν μια δεύτερη ευκαιρία στο Βιθέντε Καλντερόν στις 22 του μήνα.

(Ο γκρεμός. Τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκη σε στίχους Λουκά Στρογγυλού. Πρώτη εκτέλεση το 1958 με τον Ορφέα Κρεουζή)