Εδώ είναι Βαλκάνια. Δεν είναι Αγγλία. Που το ποδόσφαιρο μπορεί να σταθεί από μόνο του. Οι μύθοι της Γιουνάιτεντ είναι 100/100 ποδοσφαιρικοί: Ξεκινάνε από τον Ματ Μπάσμπι και τους Μπέμπηδες και καταλήγουν στον Σερ Άλεξ. Ανατρέχουν στους Ντένις Λόου, Μπόμπι Τσάρλτον, Τζορτζ Μπεστ και συνεχίζουν με Μπόμπι Ρόμπσον, Ντέιβιντ Μπέκαμ, Ράιαν Γκιγκς, Γουέιν Ρούνεϊ. Στη Λίβερπουλ κυριαρχεί ο μύθος του Μπιλ Σάνγκλι. Στην πρόσφαρη ιστορία της Άρσεναλ υπάρχει η σφραγίδα του Βενγκέρ.

Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να σταθεί αφ' εαυτού. Ακόμα και στις καλύτερες ομάδες, πρέπε ινα τις συνοδεύει και να τις σκεπάζει η σκιά του προέδρου. Από τη δεκαετία του '60 με τον Ματζαβελάκη στον Παναθηναϊκό. Τη δεκαετία του '70 τον Γουλανδρή στον Ολυμπιακό. Τον Παντελάκη στον ΠΑΟΚ. Τον Λούκα Μπάρλο στην ΑΕΚ κι ύστερα τον Φάντροκ και τους Παπαϊωάννου, Μπάγιεβιτς, Μαύρο.

Για είκοσι χρόνια στον Παναθηναϊκό κυριάρχησε ο Καπετάνιος, Γιώργος Βαρδινογιάννης. Στην ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς έγραψε παράλληλη ιστορία ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Ο Σωκράτης Κόκκαλης με το αξεπέραστο 12 στα 14 είναι πέρα και πάνω από Τζιοβάνι, Ριβάλντο και Τζόρτζεβιτς. Με την πάροδο του χρόνο οι μύθοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο, εξελίχθηκαν σε πρότυπα και σε κακέκτυπα. Από διάττοντες αστέρες, τύπου Φιλιππίδη και Αδαμίδη, μέχρι τον πολλά βαρύ Νικόλα Πατέρα. Στα ίδια κιλά και ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και δεν μιλάμε για βάρος: μαγκιά, ύφος, μπροστά οι φουσκωτοί κι από πίσω καμαρωτός-καμαρωτός, ο πρόεδρος που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, κατά πως είχε πει ο Ν. Πατέρας ήταν τυχερό που είχε αυτούς τους δύο, αλλά η συνύπαρξη τους δεν είχε διάρκεια.

Ο Βαγγέλης έμεινε μόνος. Ταυτόχρονα από τα στημένα και μετά έχει αλλάξει. Δεν είναι ο ίδιος. Διατηρεί τα ίδια νεύρα, αλλά κρατιέται. Ταυτόχρονα έχουν κάνει οριστικά και αμετάκλητα στην άκρη οι ήρωες Β' διαλογής σαν τους Αχιλλέα Μπέο και Μάκη Ψωμιάδη. Το κενό από την αρχή της σεζόν ήταν εμφανές. Ήταν τεράστιο. Κι όπως συμβαίνει στη φύση ήρθε να το αναπληρώσει η ίδια η ζωή. Όπως είπαμε, εδώ είναι Βαλκάνια. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ήρωες. Από πρωταγωνιστές. Δεν αρκούν οι ομάδες από μόνες τους. Ούτε οι προπονητές κι οι ποδοσφαιριστές. Όσο καλοί κι αν είναι. Κι επειδή η πραγματικότητα ξεπερνάει και την πλέον τολμηρή φαντασία, το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και δύο μήνες ζει στην αναμονή του Πρίγκιπα και χορεύει στον ρυθμό που βαράει ο Τσάκας.

Ο "παπουτσωμένος" γάτος από το Ηράκλειο της Κρήτης που αφού διέσχισε τις πέντε ηπείρους και τις επτά θάλασσες, έφτασε μέχρι τη μακρινή Τζεντα για να ανακαλύψει τον κελεμπία, που θα σώσει τον Παναθηναϊκό. Ένας Βλάσης Τσάκας που δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. Κάποιος κομψευόμενος, σοβαροφανής, γιάπης. Εδώ είναι Βαλκάνια. Οι ήρωες είναι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κοντός, παχύς, ατσούμπαλος, άσχημος ο Βλάσης, αλλά σαν τον δαιμόνιο και πολυμήχανο Οδυσσέα κατάφερε να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να εισχωρήσει στο παλάτι του Σουλτάν αλ Σαούντ. Οι χίλιες και μια νύχτες, εν έτη 2011.

Δεν θα μπορούσε ο Βλάσης Τσάκας να ήταν κάποιος άλλος. Να λέει λίγα, να είναι κλειστός και απλησίαστος. Ο Τσάκας είναι έξω καρδιά. Σε κανέναν δεν λέει όχι. Μιλάει σε όλους για όλα. Μόνο ένας τέτοιος τύπος θα μπορούσε να πει με αφοπλιστικό θράσος, το εξής εκπληκτικό: "Δεν είμαι εκπρόσωπος του Πρίγκηπα. Συνέταιροι είμαστε. Αυτός βάζει τα λεφτά κι εγώ βάζω το μυαλό". Ούτε ο Μπιλ Γκέιτς δεν θα το είχε αποτολμήσει.

Ο Βλάσης Τσάκας ήρθε για να επιβληθεί. Για να σκεπάσει με τον όγκο του μύθους και ήρωες. Ν' αφήσει όλους τους άλλους πίσω του. Να είναι κάτι καινούργιο και κάτι διαφορετικό. Ο Σ. Κόκκαλης πριν από τη Ριζούπολη είχε μιλήσει για "κότες". Ο Μελισσανίδης κοίταγε τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ στα μάτια, όπως τους πυγμάχους πριν το ρινγκ και τους έλεγε "τσαμπιόνια μου". Πάντα όλοι οι παράγοντες είναι αισιόδοξοι. Πάντα σαν τους στρατηγούς στέλνουν πριν από τα ντέρμπι το μήνυμα της αισιοδοξίας και της νίκης.

Ο Βλάσης Τσάκας τους ξεπέρασε όλους. Δεν είπε το απλό και τετριμμένο "Θα πάμε στο Καραϊσκάκη να τους κερδίσουμε". Δεν είπε "θα ρίξουμε τρία γκολ". Προδιέγραψε και την εξέλιξη του ματς: "Στο 65' θα είναι 0-2 και θα λήξει 1-3 χαλαρά". Ούτε ο εξπέρ του είδους, Πιτ Παπαδάκος δεν θα το έχει αποτολμήσει.

Ακόμα κι αν δεν είχε υπάρξει Βλάσης Τσάκας κάποιος θα έπρεπε να τον έχει δημιουργήσει. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο τον είχε ανάγκη και τη μίζερη κατά τα άλλα καθημερινότητα με το Μνημόνιο και τα παρελκόμενα. Να είναι καλά ο άνθρωπος. Έχει σκεφτεί κανείς τι θα ήταν ο Πρίγκηπας χωρίς τον Τσάκα;